Voor altijd

7 (deel 2)

ROXY

We lopen met z'n allen het gebouw uit. En lopen de straat op. "Koen we zouden toch vanavond ergens wat gaan eten," zeg ik. "Ja klopt Rox hoezo?" zegt Koen. "Is het goed dat we een andere keer afspreken? Ik vind het een heel leuk en gezellig idee, maar ik denk dat het voor vandaag een beetje te veel wordt voor mij," zeg ik. Ohw.. oke is goed hoor, maakt niet uit," zegt Koen een beetje somber. Ik zie het aan z'n ogen dat hij het jammer vindt. Ik wou niet dat hij zich hierdoor slecht zou voelen, dus ik pak z'n hand vast en laat hem stoppen. "Hé Koen, ik hou heel veel van je en dat zou altijd zo blijven, ik wil alleen graag fit zijn voor onze date en na wat er net gebeurd is zou ik graag nog effe uit willen rusten, het heeft niks met jou te maken oké," zeg ik lief. "Oké, ik hou ook heel veel van jou," zegt Koen lief terug. Ik geef hem een kus op z'n wang en we willen doorlopen, maar dan zien we dat de rest ons staat aan te kijken. Milo onderbreekt de stilte en zegt: "Nou tortelduifjes zullen we weer verder lopen." Ik en Koen worden allebei rood van de schaamte en lopen stilletjes door. Na ongeveer 5 minuutjes lopen komen we bij een klein knus eettentje aan. "Zullen we hier wat gaan eten en drinken?" vraagt Matthy. De rest knikt en we lopen naar binnen. We lopen verder het restaurant in en gaan aan een tafeltje zitten ergen in de hoek. Gelukkig is het rustig dus komen we niet allemaal fans naar ons toe om foto's te maken. We bestellen allemaal een drankje en twee porties bittergarnituur. "Roxy je hoeft niet te antwoorden op m'n vraag als je dat niet wil, maar waarom kreeg je die paniek aanval?" vraagt Raoul voorzichtig. Ik was al bang dat deze vraag ging komen. Mijn blik gaat naar Koen die ook al zijn blik op mij had gericht. "Je hoeft het niet te zeggen hé Rox, dat weet je," zegt Koen lief. "Weet ik maar ik wil toch dat hun dit weten is misschien wat handiger, als ik weer een keer bij jullie op kantoor kom," zeg ik. "Had het iets te maken met ons kantoor?" vraagt Milo verward. "Huh ik snap het ook even niet," zegt Rob. "Nee soort van. Het is zeg maar ik heb twee jaar geleden een best wel heftige ruzie gehad met m'n ex waar ik nog steeds mee zit. En die gene daar bij het laatste bureau daar, dat is m'n ex." Oh, daarom kreeg je die paniek aanval," zeggen Matthy en Raoul tegelijk. "Ja klopt, sorry nog daarvoor. Ik kom één keer op jullie kantoor en ik verstoor jullie werk alweer meteen." "Je hoeft helemaal geen sorry te zeggen jij kan daar ook niks aan doen," zegt Rob. Ik knik en dan komt ons eten en drinken eraan. "Ooo dit wordt lekker smullen zeg," zegt Milo. Iedereen begint met eten en we kletsen rustig door. Dan vraag ik: "Rob, jij bent toch de vriend van Jamie?" "Ja dat klopt, hoe weet je dat? Kijk je onze video's?" vraagt Rob. "Ook maar ik ben ook een goede vriendin van Jamie," zeg ik. "Ohw echt, wacht heb jij een maandje geleden met haar afgesproken bij het eettentje om de hoek?" vraagt Rob. "Ja klopt," zeg ik. "Oh was jij dat, dat wist ik helemaal niet," zegt Rob lachend. "Nu dan wel," lach ik mee. "Roxy?" vraagt Matthy. "Ja, wat is er?" antwoord ik terug. "Ik heb zo'n gevoel dat ik je al een keer ergens anders heb gezien, vroeger een keer ofzo." "Hmm, nu je het zegt, ik herken je ook ergens van... wacht welke middelbare school heb jij gezeten?" vraag ik. "Het hoge hof college, en jij?" vraag hij. "Ik ook, welk niveau heb jij gedaan, ik vwo," zeg ik. "Ik ook, ik heb in klas 5f gezeten en jij," vraagt Mat. "Ik zat ook in klas 5f gezeten. We hebben gewoon met elkaar in de klas gezeten hahaha," lach ik. "Hahaha grappig dat we er nu zo achter komen," zegt Matthy. "Nou Roxy vertel is effe hoe Mat was vroeger op school," zegt Milo lachend. "Hij was...," ik wou dingen over Mat gaan zeggen, maar nu bedenk ik het allemaal weer. 

Hij was maandenlang niet op school geweest en als die er wel was, was hij heel erg in zich zelf gekeerd. Ik liep een keer alleen door de gangen van school en toen zag ik hem daar zitten helemaal in z'n eentje. In een hoekje hopend dat niemand het zag wat hij aan het doen was. De normale gemiddelde persoon zou er gewoon langs lopen en het niet zien, maar ik zag het wel. Hij was zichzelf aan het snijden, het zelfde probleem wat ik nu heb. Ik wou iets doen maar ik wist niet wat, ik durfde niet. Dus toen ben ik maar naar onze mentor gelopen om het aan hem te vertellen wat ik had gezien. De volgende dag was hij niet op school. En de rest van de week ook niet meer. Ik was bezorgd om hem, gewoon op een vriendschappelijke manier. Dus de volgende dag op vrijdag, heb ik aan de mentor gevraagd waar hij woont zodat ik even z'n huiswerk door kon geven of zo iets. Daar klopte natuurlijk helemaal niks van, ik had namelijk een briefje geschreven voor hem zodat ik die kon afgeven aan hem. Ik fietste naar z'n huis en deed het briefje door de brievenbus heen hopend dat hij het zou lezen. Dit stond er in de brief:

Hey Matthy,

We zijn niet echt vrienden, maar ik vind het toch jammer dat je al langere tijd niet op school bent geweest. Ik ben een beetje bezorgd om je. Schrik niet maar ik heb gezien wat je jezelf hebt aan gedaan. Ik ben niet boos of zo iets, ik vind het alleen jammer dat je jezelf dit aan doet. Ik heb dit alleen tegen je mentor gezegd voor de rest weet niemand het. Ik hoop dat je na deze brief gelezen te hebben je van gedachten bent veranderd. 

Groetjes ..

Dat stond er in de brief ik hoopte dat hij het zou lezen. Maandag was hij weer op school, hij was nog steeds in zichzelf gekeerd. Maar hij was er wel en daarom denk ik dat hij wel m'n brief heeft gelezen. Ook omdat hij de hele tijd om zich heen zat te kijken of er iemand naar hem keek. Ik ben blij dat hij weer naar school kwam maar hij was nog steeds niet zichzelf volgens mij.

Maar stel hij zit nog steeds niet lekker in z'n vel. Stel hij doet zichzelf nog steeds pijn dat wil ik niet en de rest waarschijnlijk ook niet. Ik moet het vragen aan hem, maar niet hier. Dan wordt ik uit m'n gedachten gehaald door Koen: "Rox, Roxy gaat het wel?" "Oh ja hoor was even in m'n gedachten," zeg ik stotterend. "Maar vertel hoe was Mat nou vroeger," zegt Milo. "Nou ehm ik weet het niet echt, we praatte eigenlijk nooit met elkaar," lieg ik. Dan komen er een paar fans aan gerend. Net voordat ze er zijn vraag ik aan Matthy: "Mat, kan ik je effe spreken onder vier ogen?" Hij knikt en we lopen samen richting de wc's. "Matthy, wil je voor mij even je broek opstropen tot je knieën?" Hij kijkt me angstig aan en vraagt: "Waarom..?" "Dat weet je zelf ook wel denk ik, doe het nou maar gewoon," zeg ik. "Oké," zegt hij en dan stroopt hij z'n broek pijpen voorzichtig op. Mijn blik gaat naar z'n benen en ik schrik...

Heyy, tweede deel van hoofdstuk 7. Ik zat er lekker in dus dacht maak hem lekker wat langer. En ik vond dat dat wel effe mocht. Hoop dat jullie het leuk vinden tips zijn nog steeds welkom. ☺️❤️