Voor altijd

8

MATTHY

Roxy wou me spreken onder vier ogen. Ik heb een klein gevoel waar het over zou kunnen gaan, ik hoop dat het niet is wat ik denk. We lopen samen richting de wc's. Als we bij de splitsing zijn tussen de vrouwen en mannen wc's stoppen we met lopen. Roxy kijkt me bezorgd aan en vraagt: "Matthy wil je voor mij je broek opstropen tot je knieën?" F*ck, het gaat dus toch over wat ik dacht. Ik antwoord stotterend: "Waarom..?" "Dat weet je zelf ook wel denk ik, doe het nou maar gewoon," zegt ze. Ik weet dat ik hier niet meer onder uit ga komen dus zeg ik: "Oké." Ik rol m'n broekspijpen op tot m'n knieën en ik zie dat ze schrikt. Waarom moet dit nou gebeuren. Niemand zou dit moeten weten. Nu gaat iedereen er mee bemoeien en dan zitten hun straks ook opgescheept met mijn problemen. Ik krijg tranen in m'n ogen en probeer niet te huilen. Als ik nu ook nog ga huilen dan verpest ik echt alles. "Mat, gaat het wel?" vraagt ze. Ze mag niet weten dat het niet gaat. Ze mag niet weten dat ik van binnen helemaal kapot ben. Dus ik zeg maar: "Ja hoor, gaat prima." Ze ziet dat ik lieg en ze zegt: "Matthy, ik zie toch dat het niet gaat. Je hoeft niet altijd te doen alsof het goed gaat, want dat gaat niet altijd zo. Je mag je emoties uiten bij je vrienden, je familie en ook bij mij. Hun zullen naar je luisteren, je begrijpen en je steunen. Ik heb mezelf ook pijn gedaan. Ik zag het leven effe niet meer zitten, maar niemand hoefde dat te weten. Ik wou niemand lastig vallen met mijn problemen. Maar toen ben ik gaan praten met mensen van wie ik hou. En die zullen je helpen. Geloof me." "Ik wweet even... niet waatt ik moet zegggen," stotter ik. Hoe kon ze dit weten, weten meerdere mensen dit van mij. Maar ik doe het altijd alleen. Behalve toen.. nee dat kan toch niet. Ik word erg nieuwsgierig en vraag aan haar: "Hoe wist.. je dit eigenlijk?" Ze antwoord een klein beetje verlegen met: "Nou ehm.. vroeger toen we bij elkaar in de klas zaten liep ik een keer alleen door de gangen. Toen zag ik jou daar zitten ergens in een hoekje een beetje verstopt. Je was je zelf aan het snijden, niemand zag het behalve ik. Toen ben ik naar de mentor gegaan om het te zeggen." Nu snap ik het ze heeft me daar dus zien zitten in de schoolgangen. Dan denk ik ineens aan de brief, was zij het die hem had geschreven. Ik vraag het meteen: "Was jij diegene die de brief heeft geschreven?" "Ja dat was ik inderdaad. Ik kon het niet over m'n hart krijgen om verder niks te doen. Dus toen heb ik na school de brief afgeleverd bij jouw huis. En ik hoopte dat je hem zou lezen," zegt Roxy. "Dankjewel Roxy, voor alles, voor die brief en wat je net zei. Ik durfde het niet te zeggen tegen iemand. Ik wou ook niemand lastig vallen en zo. Ik voel me sinds de middelbare school al niet zo goed. Het ging de laatste paar jaar wel beter, alleen ben de laatste twee maanden achteruit gegaan. Ik voelde me niet goed en wou praten, maar ik wou ook niemand tot last zijn. Dus toen ben ik maar weer begonnen met mezelf snijden," zeg ik verdrietig. Inmiddels krijg ik weer tranen in m'n ogen en nu kan ik ze niet meer tegen houden. Er rollen tranen over m'n wangen en ik probeer ze weg te vegen, maar er komen steeds weer nieuwe. "Oh, Mat toch," zegt Roxy en ze trekt me in een knuffel. Het voelt fijn om een knuffel te krijgen dit heb ik al zo lang niet gehad. Na ongeveer een minuutje zo te hebben gestaan trek ik me los uit te knuffel en zeg: "Dankje Rox dit had ik even nodig." "Geen probleem, maar beloof je dat je jezelf niet meer pijn doet. Als er iets is dan zeg je dat oké?" zegt ze. "Ja is goed belooft," zeg ik. "Maar ik denk dat de jongens dit wel moeten weten, dit is namelijk niet zomaar iets," zegt ze. Ik weet zelf ook wel dat ze het moeten weten, maar liever hou ik het voor mezelf. Ze ziet dat ik twijfel en zegt: "Matthy het is echt belangrijk dat hun dit weten, zij kunnen je ook helpen." Ik knik en vraag: "Oké, maar wil je me wel een beetje helpen, ik vind het nogal lastig om dat te zeggen?" "Tuurlijk doe ik dat," zegt ze. 

ROXY

We lopen samen terug naar de tafel waar we zitten en zien dat alleen Milo en Robbie er zitten en ze kijken allebei een beetje ongerust. We lopen naar ze toen en ik vraag: "Waar zijn Raoul en Koen en waarom kijken jullie zo ongerust?" Ze kijken op en zuchten, en Robbie zegt: "Daar zijn jullie we waren jullie kwijt, Raoul had een meeting, dus die moest eerder weg en Koen is buiten op straat kijken of jullie daar waren. We hadden jullie ook al gebeld, maar Matthy z'n telefoon lag hier en jij nam niet op." Nu besef ik ook dat we nogal lang zijn weg gebleven en we hebben ook niks gezegd waar we heen gingen. "Sorry, het spijt me ik had met telefoon uit staan, we waren trouwens bij de wc's iets bespreken, maar hoezo hebben jullie niet bij de wc's gekeken?" "Huh de wc's, die waren toch dicht? Tenminste dat zei die vrouw wel toen we vroegen waar de wc's waren," zegt Milo verward. "Ohw, das raar zeg, ze waren gewoon open," zeg ik. "Inderdaad raar, maar wat moesten jullie daar nou zo nodig bespreken dan?" vraagt Robbie nieuwsgierig. Ik kijk Matthy aan en knik zodat hij weet dat hij het moet zeggen. Hij knikt terug en begint verlegen met praten: "Ehm jongens ik moet jullie iets vertellen, ik zit al heel lang niet goed in m'n vel sinds de middelbare school al niet meer. Ik heb mezelf toen ook gesneden. De laatste jaren ging het weer wat beter en snee ik mezelf niet meer. Maar de laatste paar maanden ben ik achteruit gegaan en ben ik mezelf weer gaan snijden." Inmiddels krijgt hij weer tranen in z'n ogen. Milo en Robbie zijn er een beetje stil van geworden en kijken verdrietig naar Matthy. Dan verbreekt Robbie de stilte en zegt: "Maatje toch, waarom heb je dit niet eerder vertelt dan hadden we je kunnen helpen. Je weet hoe belangrijk je voor ons bent, als we dit eerder hadden geweten hadden we dit nooit laten gebeuren." Robbie staat op en geeft Matthy een knuffel. Ik zie dat Matthy een beetje ontspant en dan zegt Milo: "Voor mij geldt precies hetzelfde, en voor de rest ook. Waarom doe je dit jezelf aan Matthy." En dan staat Milo ook op en geeft Matthy ook een knuffel. Als Milo klaar is geef ik Matthy ook een knuffel en we kijken elkaar aan. Op dat moment komt Koen binnen gelopen en kijkt ons verward aan. Hij zegt boos: "Wat heeft dit te betekenen? Ik dacht dat je hetzelfde voelde als voor mij Roxy, maar blijkbaar heb je alweer iemand anders gevonden." Er rolt een traan over z'n wang. Ik heb Koen niet vaak zien huilen en volgens de andere jongens laat hij niet zo graag zijn emoties zien, dus dit is wel erg speciaal. Ik zeg snel: "Het is niet wat het lijkt ik..." ik kon m'n zin nog niet eens afmaken of Koen zegt huilend: "Jaja, het zal wel.  Het is klaar Roxy, neem maar lekker met Matt. Dag." En hij loopt weg.

Zal het nog goed komen tussen Roxy en Koen?? Ik zou het niet weten. Nou dit was dus weer deel 8. Hoop dat jullie deze ook leuk vinden. En trouwens nog bedankt voor al jullie lieve reacties. Love jullie 🩷🩷