Voor altijd

9

KOEN

Ik loop huilend en boos door de straten van de stad. De koude wind waait zo door mijn jas heen, maar ik besteed er geen tijd aan. Mijn hoofd bonkt van de woede en teleurstelling, en ik voel mijn handen trillen. Hoe kon ze dit doen? Ik dacht echt dat Roxy mij ook leuk vond. We hebben de afgelopen dagen zoveel tijd samen doorgebracht, en het voelde alsof er iets bijzonders tussen ons ontstond. Maar blijkbaar had ik dat helemaal verkeerd. En dan nog Matthy. Hoe kon hij dit doen? Ik had dit nooit van hem verwacht. We zijn al jaren vrienden. Hij was altijd de stille, de jongen die het liefst op de achtergrond bleef en nooit op meisjes durfde af te stappen. Maar nu, nu lijkt het alsof hij zomaar voor mijn neus Roxy van me heeft afgepakt. Wat een smeerlap is het toch. M'n hele lichaam zit vol met woede en verdriet. Ik trek mijn capuchon verder over mijn hoofd om de wereld buiten te sluiten. De straten worden leger naarmate ik verder van het café loop. Het geluid van auto's en het gepraat van mensen wordt steeds zachter. Ik loop maar door, zonder echt te weten waar ik naartoe ga. Mijn voeten bewegen vanzelf, en ik probeer de knoop in mijn maag te negeren. Het voelt alsof alles in één keer uit elkaar is gevallen, alsof alles waar ik om geef me is afgenomen. Terwijl ik zo doorloop, begin ik me steeds slapper te voelen. Mijn benen voelen zwaar en mijn hoofd bonkt nog steeds. Ik probeer diep adem te halen, maar het helpt niet. Mijn zicht wordt wazig, en na elke stap die ik zet wordt ik steeds meer duizelig. Ik knipper een paar keer snel met mijn ogen, maar de grond lijkt dichterbij te komen, alsof ik in een draaikolk ben beland. Ik probeer me aan een lantaarnpaal vast te grijpen, maar mijn hand glijdt erlangs. Mijn knieën knikken, en ik voel hoe mijn lichaam naar de koude, harde stoep zakt. Het laatste wat ik hoor voordat alles zwart wordt, is het geluid van een stem in de verte die mijn naam roept. Maar dan is er niets meer.

RUSSO

Ik was door de stad aan het lopen toen ik hem plotseling zag weglopen uit een cafeetje, hij leek helemaal gebroken. Alsof hij alles wat hij vanbinnen voelde in één keer liet zien. Koen was altijd al iemand geweest die niet graag praten over zijn emoties, maar hoe ik hem net zag weglopen voelde anders. Mijn ogen zoeken de straten af, en dan zie ik het: een persoon ligt daar bewusteloos op de grond, tegen een lantaarnpaal aan. Mijn hart gaat tekeer. "Koen!" roep ik, en ik ren zo snel als ik kan naar hem toe. Zijn gezicht is bleek, zijn ogen gesloten. Ik kniel naast hem neer en leg een hand op zijn schouder. Hij reageert niet. Ik pak mijn telefoon en bel met trillende vingers een ambulance. "Kom op, Koen, blijf bij me," fluister ik. Het voelt alsof de tijd nog langzamer gaat dan normaal. Ik merk dat ik elke seconde zenuwachtiger word, totdat ik in de verte het geluid van sirenes hoor. De ambulance stopt vlak bij ons, en er rennen een paar mensen op ons af. Ze controleren zijn pols en zetten hem in de ambulance. De wereld om me heen vervaagt terwijl ik de ambulance zie wegrijden, met Koen erin. Ik weet niet precies wat ik moet doen, maar ik moet de andere inlichten.

ROXY

We zitten met z'n vieren in het café, maar het voelt alsof alles stil staat. Het bericht van Russo over Koen zit als een blok ijs in mijn maag vast. Ik kan alleen maar denken aan Koen, aan hoe hij huilend wegliep en aan zijn laatste woorden. Het beeld van zijn gezicht, vol verdriet en boosheid, blijft in mijn hoofd hangen. "We moeten naar het ziekenhuis," zegt Robbie, terwijl hij opstaat. De rest van ons volgt zonder een woord te zeggen. Het gevoel van paniek groeit met elke stap die ik zet. Wat als het te laat is? Wat als dit mijn schuld is?

HET ZIEKENHUIS

In het ziekenhuis is het druk. De gangen lijken eindeloos en vol onbekende gezichten, maar het duurt niet lang voordat we Russo zien staan. Zijn gezicht ziet er verdrietig uit, en ik voel mijn hart in mijn borst bonzen. "Hoe is het met hem?" vraagt Milo, zijn stem is zacht en schor. Russo haalt diep adem. "Hij is in een coma geraakt. Ze zeggen dat het komt door uitputting en te weinig voeding. Ik heb al een tijdje door dat Koen soms niet goed eet, maar ik had nooit gedacht dat het zo ernstig was." Zijn woorden slaan in als een bom. Een coma? Te weinig voedsel? Hoezo heb ik dat nooit opgemerkt. De ruimte lijkt om me heen te draaien. Tranen stromen over mijn wangen, en ik voel hoe mijn knieën bijna bezwijken. Robbie slaat een arm om mijn schouders, maar het helpt nu niet echt mee. "Het is mijn schuld," zeg ik schor. "Als ik niet... als ik niet met Matthy had gepraat... als ik Koen gewoon had verteld wat er echt aan de hand was..." "Roxy, dit is niet jouw schuld," zegt Matthy zacht. We kijken allemaal naar de kamer waar Koen ligt, zijn lichaam stil en bleek in het bed. Het moment dat de monitor onregelmatig gaat piepen, houdt iedereen z'n adem in. Een verpleegster kijkt met grote ogen naar het scherm en roept snel om hulp. Binnen enkele seconden stormen er artsen en extra verpleegkundigen de kamer in. Het klinkt alsof de tijd stil staat, maar de bewegingen van het personeel zijn haastig en druk. "Jullie moeten nu naar buiten, allemaal!" roept een van de verpleegkundigen, terwijl ze naar de deur wijst. Een koude rilling loopt over mijn rug terwijl we naar de gang lopen. Het lijkt op mijn benen me elk moment niet meer kunnen houden, en mijn handen trillen zo erg dat ik ze nauwelijks stil kan houden. Ik kijk naar de deur die achter ons dichtgaat. Door het kleine raam zie ik hoe de artsen rond Koen staan. Het besef dat ze hem nu gaan opereren om hem te redden, is als een klap in mijn gezicht. Mijn keel knijpt dicht, en ik probeer niet te denken aan wat er allemaal mis kan gaan. Matthy legt zijn hand op mijn schouder, en ik kijk hem met betraande ogen aan. Hij knikt, alsof hij wil zeggen dat het goedkomt, maar ik zie de angst in zijn blik. De minuten lijken uren te duren terwijl we wachten op nieuws over Koen.

Heyy allemaal, ik leef nog hoor als sommige dachten waar blijft die meid nou. Sorry, sorry en nog eens sorry dat ik zoooo lang niks meer heb laten horen. Ik had nul motivatie meer om te schrijven, maar ben nu dan toch weer begonnen. I hope you like this part and enjoy!       ❤️😘