Ölü Kızın Melodisi

b:3 bir koku, sadece bir koku mudur?

Bir dakika öncesine kadar Gamze'nin söylediği kişinin kim olduğu zerre kadar umurumda değilken şimdi tüm zihnim kim olduğunu düşünmekle meşguldü. Sabah gördüğüm o çocuk olabilir miydi? Bu mümkün müydü? Benden hoşlanmış olabilir miydi? Ya yanıma oturan çocuksa... Hayır, hayır, hayır... Umarım o değildir. Karmakarışıktım. Bir yandan sınav sonucunu düşünüyor, bir yandan kalbini kırdığım çocuğu düşünüyor ve bir yandan da benden hoşlanan kişinin kim olduğunu tahmin etmeye çalışıyordum. Yolda yürürken ayağımın önüne denk gelen taşlara vuruyor, taşlar ortadan kaybolunca ise çizgileri aşmayacak şekilde karelere basıyor, kendimce oyun oynuyordum. Tanıdık bir sırt çantası gördüğümde " Remzi! " diye bağırdım ve az önce tüm o depresif duyguların içinde kaybolan ben değilmişim gibi koşarak ona doğru ilerledim. Ellerimi boynuna sardım ve yanağını öpücüklerle donattım. Remzi ise toplum içinde ona böyle sarılıp öpmemden utanmış ve kendini geri çekmeye çalışıyordu " Abla, sonra benle dalga geçiyorlar " diyerek sulu sulu gözleri ile bana bakıyordu.

Remzi'nin en güzel yeri gözleriydi. Sadece onun değil, tüm insanların en güzel yeri gözleriydi. Ne hissettiklerini, ne düşündüklerini oraya bakınca anlamak bana en güzel yer orasıymış gibi hissettiriyordu.

" Abla " dediğinde tüm dikkatim ona yönelmişti yeniden.

" Efendim ablacım "

" Senin dışında evde kimse bana iyi davranmıyor " dediği an kalbimin bin parçaya ayrılış sesini yemin ederim kulaklarımda hissettim. Remzi benim canımdı. Doğduğunda annem depresyona girmiş ve onunla hiç ilgilenememişti. Onun tüm ihtiyaçlarını ben karşılamıştım. Doğurmamıştım ama anne olmuştum. Saçının tek teline zarar gelse, saçımın tüm tellerine zarar gelmiş gibi hissederdim. Onu dünyadan, insanlardan en çok da ailesinden korumak istiyordum. Onu da kendim gibi kırılgan yetiştirmiştim. Bazen bir erkek olmasına rağmen onu çok fazla kız özellikleri ile donattığım düşüncesine giriyor, korkuyordum. Sürekli " Kız gibi davranma lan! " diye babamdan dayak yemesi yüzünden her gece içim parçalana parçalana uyuyordum. Onu ben değil de annem yetiştirseydi böyle olur muydu yine? Remzi hakkında beynimde dönen soru da buydu işte. Hayatımda bulunan birinde bir kusur var gibi gözüküyorsa, o kusura sebep olan benmişim gibi hissediyordum. Ben olmasam sanki, sanki onda o kusur hiç var olmayacakmış gibi geliyor. Sanki o insanın hayatına hiç dokunmamış olsam onun hayatı o mükemmel uyum içerisinde devam edecekmiş gibi, sanki...

" Kimsenin sana iyi davranmasına ihtiyacın yok " dedim ve dizlerimin üstüne çökerek onun bakışlarına sabitledim bakışlarımı. " Kendini birilerinin davranışları ile tanımlama. " Gözlerimden akmaya başlayan yaşlarla ellerini dudaklarıma doğru götürüp birer öpücük kondurdum. " Remzi ol. Gerçek Remzi ol. "

Benim duygusal çocuğum, gözyaşlarıma dayanamayıp kollarını boynuma sararak benimle ağlamaya başlamıştı.

" Ağlama abla " diyerek kollarını boynumdan çekip elleri ile gözyaşlarımı silmeye başlamıştı. " Özür dilerim, lütfen ağlama " dediğinde o kocaman yeşil gözleri benim kahve gözlerimle yarışa girmişçesine yaşlarını tekrardan musluk misali akıtmaya başladı.

Durumu düzeltmem gerekiyordu. Çok fazla duygusallaşmıştık ve onun ağlamasına dayanamıyordum.

" Koşu yarışı yapalım mı? " dedim ve ağlamaktan kızarmış burnunu tişörtüm ile sildim gülerek.

" Kazanırsam ödülüm ne? " dediğinde bir elimi çenemin altına koydum ve bir kaşıma hava kaldırarak düşünüyormuş gibi yaptım sonra ellerim ile karnını gıdıklamaya başladım " En büyük ödül karşında " dedim ve yüzünün her tarafına öpücük kondurdum. " Abla! " diye bağırarak koşmaya başladığında ben de ardından koşmaya başladım. Böyleydik işte. Mutsuzluğumuzun üstünü gülüşlerimizle örtüyorduk. Gülüşlerimizi gözyaşlarımıza siper ediyorduk. Yaşadığımız an film sahnelerini andırırcasına güzeldi. Unuttuğumuz bir şey vardı ama, her filmin bir kötü karakteri vardı ve bizim kötü karakterimiz filmde boy göstermeye başlamıştı.