Mokita / İlkinxBarış

Mokita 2

Barış'a fotoğrafı atalı yaklaşık bir, iki saat olmuştu ve ben bu sırada hiç Instagrama girmemiştim.

Gördüyse ne tepki verdi. İyi mi, yoksa kötü bir tepkimi verdi bilmiyordum.

Ben tümüyle Barış Alper'i bilmiyordum.

Şaka olduğunu anlar mı. Yada ciddiye alıp, bir daha ona yazmamam konusunda uyarır mı bilemiyorum.

Ben bu bilinmezliğin içinde kaybolmadan, Elif farketmiş olmalı ki, " Bu kadar takma, emin ol şaka olduğunu anlar ve gülüp geçer" beni rahatlatmaya çalışıyordu ama ben, ondan cevap gelmeden rahatlayamayacaktım.

Yatağıma kendimi bıraktıktan sonra uzandığım yerden tavanı izlemeye başladım. Fazla düşünmekden ağrıyan başım, artık uyumalısın diyordu.

--

Uzaktan bir ses geliyordu. Biri bana sesleniyordu

Biri benim adımı sesleniyordu.

Gözlerimi açtım ama yattığım yatağımda değildim. Hiç tanımadığım bir evde, hiç tanımadığım bir yatakda yatıyordum.

Doğru duyuyorsam odanın dışından biri beni çağırıyordu.

"İlkin, hadi ama öğlen oldu"

Biri söylenerek odanın kapısını açtı. Altında şort, üstünde hiç bir şey olmayan Barış tam karşımdaydı. Anlayamıyordum, bu lanet yerde ne oluyordu. Barış yanıma geldi ve beni saçlarımdan öptü.

"Biliyorum uykuyu çok seviyorsun ama uyanman lazım"

Bunları söyledikten sonra bana gülümseyip odadan çıktı.

Ben daha ne olduğunu kavrayamadan Barış tekrardan bağırmaya başladı.

"Uyan ilkin, uyan"

---

Birden gözlerimi açtığımda Elif başımın tepesinde dikiliyordu.

"İki saattir seni uyandırmaya çalışıyorum"

Ben rüya mı, gerçek mi ayır edemezken.

"Kabus mu gördün?? Çok terlemişsin."

Evet kesinlikle bir kabusdu.

"Evet çok kötü bir kabus gördüm"

Barış Alper kafamı çok kurcalamaya başlamıştı. Acilen bu konulardan uzaklaşmalıydım.

"Sen beni niye uyandırmıştın Elif, birşey mi oldu"

"Dışarı çıkalım mı diye sorucaktım"

Elif'in dışarı çıkma teklifi onun için bir kaçış yoluydu.

"Tamam çıkalım"

Elif'le hazırlandıktan sonra dışarıya kafelerin oraya doğru yürümeye başladık. Elif'le baya kafede oturdukdan sonra yürümeye karar vermiştik.

Yolda yürürken Elif bir anda bana dönüp

"Sen Instagrama girdin mi"

İşte o anının geldiğini anlamıştım. Zaten nereye kadar kaçıcaktım ki.

"Girmedim"

"Korkuyor musun?"

"Ne alakası var"

Elif gözlerimin içine bakarak

"Ben seni herkesten iyi tanıyorum. Şuan deli gibi korkuyorsun"

Elif benim herşeyimi bilirdi ama hiç böyle bir konuda konuşmamıştık. Tabi ki ikimizin de flörtleri oluyordu ama saatlerce antrenmandan sonra bizde flörtlere ayıracak zaman kalmıyordu.

"Elif ben deli gibi korkuyorum"

Evet Elif anlamıştı korktuğumu ama önemli olan benim anlamamdı. Elif bu aralar sosyal medya da bana yapılan baskılardan haberdardı ve beni ne kadar etkilediğini ben ifade etmesemde anlıyordu.

"Dalga geçilmekden, yargılanmaktan, linçlenmekden çok yoruldum. Nefes alamıyorum. Sakatlığım da üstüne gelince dayanamıyorum."

Duygularımı uzun süre sonra ilk defa dışarı vurmamın etkisiyle gözlerim dolmuştu.

Elif beni kendine çekip sarıldı. Buna ne kadar ihtiyacım olduğunu şimdi anlamıştım.

"Ben sana kıyamam"

Elif her daim yanımdaydı ve iyi ki de yanımdaydı.

Elif beni yürüdüğümüz yolda ki bir banka oturtup, kendiside hemen yanıma oturdu.

"Anlatmanı istiyorum İlkin. Biz uzun zamandır seninle doğru düzgün konuşmadık. Kim yada ne seni bu kadar tedirgin ediyor"

Daha kendime itiraf edememişken, Elif'e itiraf etmem ne kadar doğruydu bilinmez ama.

"Barış, Barış Alper Yılmaz"

•••••••

Nasıl gidiyor sizce??

Volte bırakmayı unutmayın:)

Satır arası yorumlarınız benim için çok önemli, bu yüzden birşeyler bırakmayı unutmayın..

😍😘