The Melody of Love

κεφάλαιο 6

Η μέρα της αναχώρησης του Αλέξανδρου έφτασε, γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα.

Το νησί, με την ηρεμία του, ήταν ένα φόντο γεμάτο αντιθέσεις με τη θλίψη που ένιωθαν.

Η Μαρία δεν είχε λόγια να περιγράψει την αγωνία που ένιωθε καθώς ετοιμαζόταν να τον αποχαιρετήσει.

Ο Αλέξανδρος είχε πάρει την απόφασή του.

Η ευκαιρία να συνεχίσει την καριέρα του στην Αμερική ήταν μοναδική, και, όσο δύσκολο κι αν ήταν να αφήσει πίσω τη ζωή του στην Ελλάδα, ήξερε ότι έπρεπε να το κάνει.

Η Μαρία, παρόλο που ένιωθε την απουσία του σαν ένα βάρος στην καρδιά της, ήξερε πως δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά του.

Στο δρόμο για το λιμάνι, επικρατούσε μια παράξενη σιωπή.

Η Μαρία προσπαθούσε να διατηρήσει το χαμόγελό της, αλλά η σκέψη ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε σύντομα τη δυσκόλευε.

«Δεν πιστεύω πως αυτή είναι η τελευταία μας βόλτα μαζί εδώ στο νησί,» είπε τελικά, σπάζοντας τη σιωπή.

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε αχνά. «Δεν είναι το τέλος, Μαρία. Είναι μόνο ένα διάλειμμα. Θα συνεχίσουμε να μιλάμε, και όταν επιστρέψω, όλα θα είναι όπως πριν.»

Όταν έφτασαν στο λιμάνι, το πλοίο που θα τον έπαιρνε μακριά από το νησί ήταν ήδη έτοιμο να αναχωρήσει.

Η Μαρία κοίταξε γύρω της, προσπαθώντας να αποτυπώσει κάθε λεπτομέρεια της στιγμής.

«Μαρία, θέλω να σου δώσω κάτι,» είπε ο Αλέξανδρος, βγάζοντας από την τσέπη του ένα μικρό μπρελόκ με μια μουσική νότα.

«Κράτα το, για να θυμάσαι πάντα τις στιγμές που περάσαμε εδώ. Μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, και τώρα θέλω να σου δώσει δύναμη κι εσένα.»

Η Μαρία το πήρε με ευγνωμοσύνη και το έσφιξε στο χέρι της. «Θα το κρατήσω κοντά μου, Αλέξανδρε. Και να ξέρεις πως ό,τι κι αν γίνει, θα είμαι εδώ, να σε στηρίζω από μακριά.»

Ανέβηκε στο πλοίο και γύρισε για να τη δει μια τελευταία φορά.

Τα λόγια τους δεν χρειάζονταν πλέον, μόνο τα βλέμματά τους έλεγαν όλα όσα δεν μπορούσαν να εκφράσουν με λέξεις.

Η Μαρία έμεινε εκεί, στην άκρη της αποβάθρας, κοιτάζοντας το πλοίο που απομακρυνόταν, μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα.

Καθώς γύρισε προς το σπίτι της, ένιωθε την απουσία του Αλέξανδρου σαν ένα κενό μέσα της.

Αλλά ήξερε πως η φιλία τους ήταν αρκετά δυνατή για να αντέξει την απόσταση.

Έπρεπε να επικεντρωθεί στη δική της ζωή και να συνεχίσει με τις σπουδές της, γνωρίζοντας ότι η επικοινωνία τους θα συνεχιζόταν, έστω και από μακριά.

Αυτό ήταν μόνο ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους, γεμάτο προκλήσεις και νέες εμπειρίες, αλλά η φιλία τους θα έμενε σταθερή, ανεξαρτήτως του που θα βρίσκονταν.