Het is voor iedereen bekend,
Oude herinneringen die zich opbouwen samen met cement.
Iets wat je niet zo snel vergeet,
Want het maakt je leven compleet.
Ze vormen zich als een grote muur om je heen,
Het is een grote muur van steen.
Wanhopig probeer je de muur af te breken,
Maar het is allemaal nutteloos en aan gebreken.
Je begint ze na een tijdje voor je te zien,
Het zijn er wel meer dan tien.
Honderden denk ik,
Of misschien wel duizenden met een grote kick.
Ze drijven je naar achteren,
Tot je met je rug tegen de muur staat te wachten.
Stemmetjes die tegen je praten,
Het zijn net een groep geiten die naar je blaten.
Laat je niet gek maken,
Om je maar in dat hokje te laten.
Versla die stelletje kletsende mensen,
En toon jouw grenzen.
Oude herinneringen kan je wissen,
Maar de goede kan je natuurlijk niet missen.
Versla de demonen die jou tegen houden,
Dat is wat zij niet wouden.
Beetje bij beetje brokkelt er steen van de muur,
Het is de hou vast van een stuur.
Jij bepaalt de richting van je leven,
Wat jij jezelf kan geven.
Je laat niet meer over je heen lopen,
Laten we die stenenmuur slopen.
Daglicht schijnt toont zich aan jou ogen,
En een paar grote mooie regenbogen.
Je stapt uit het hokje,
En de eerste weg is een nieuwe gokje.
Creëer nieuwe doelen,
En laat de vrijheid in je voelen.
JE LEEST
Verleden tot aan heden
PoesíaIedereen draagt een zware tas met zich mee, Gevuld met daarin verleden uit de inktzwarte zee. Hoe zwaar die ook zal mogen zijn, Het blijft altijd de last met die nare pijn. De pijn zit diep in je hart, Maar het houdt je in stand. De toekomst ligt vo...
