DİCLE

2. Bölüm

Hellö ballı turtalar sizi tutmayacağım litfffen takip eder misiinizz?
Instagram: @omerbahartan @diclewatty

Ertesi gün

Kapım bir hışımla açıldığında sıkışan kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Göğsümü tutup arkamı döndüğümde donup kaldım. Abim tam karşımda gözleri kan çanağına dönmüş bir biçimde duruyordu. Koşup elimi yanağına koydum ve korku dolu gözlerle ona baktım. "Ne oldu abi neyin var!" Abim iki elimi sıkıca tuttu. Koşmaktan nefes nefese kalmış gibiydi. "Asıl senin neyin var Dicle!" Şaşkınca suratına baktım."Ne demek berdeli kabul etmek! Ben ölürüm ama seni vermem!" Nefesimi verip abimden ayrıldım ve camdan avluya baktım. Herkes aşağıda toplanmıştı. Bir Baran'a bir Boran'a baktım. Baran sinirli duruyordu, sabahtan beri birkaç kez karşı tarafa sataşmıştı. "Neden Dicle... Bak abisinin gülü, güzelim hani sen Baran' ı seviyordun? Siz evlenecekt-" "Baran beni aldatmış abi..." "Nasıl? Ne demek aldatmış? O kim oluyor da benim kardeşimi aldatıyor?" Gözümden akan bir damla yaşı elimin tersiyle sildim. Abim ellerimi tuttu. "Emin misin Dicle, belki de öyle birşey yoktur?"

Dün duyup gördüklerim zihnimde canlanmaya başladı. "Kendi gözümle gördüm abi dün bir kız onun yanındaydı. Arka bahçede konuşuyorlardı. Duydum , Kız ona Dicle her seninle olmak istemediğinde yanıma geliyorsun dedi. Belki evlendikten sonra da soluğu hep onun yanında alacaktı. Allah bu yüzden gözlerimi açtı?" "Tamam ama hiç tanımadığın sevmediğin biriyle bu piçin yüzünden evlenmene izin veremem. Dicle bu çok saçma. Bunun dönüşü yok!" Ellerimi öpüp avucunun içinde iyice sıkıştırdı. "Öldür beni kınalı yapıncak ama gitme!" Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu karşımda. Gitme, gitme diye sayıkladı birkaç kez. Bana hep kınalı yapıncak derdi. Ellerimi küçüklüğümden beri kınasız görmemişti.

Yerimden doğrulup gözyaşlarımı sildim. "Ben kararımı verdim abi. Sana da arkamda durmak yakışır." Gözlerimin içine baktı ve sustu. Yavaşça yerinden doğruldu, bana kocaman sarıldı ve saçlarımdan öptü. "Ben her zaman yanındayım gülüm..." Uzattığı elini tutup peşinden aşağıya indim.

Avluya inip ortaya ilerlediğimde Baran bir hışımla kolumdan kavrayıp beni kendine çevirdi. "Ne demek berdeli kabul etmek Dicle? Sen benimsin! Benimle evleneceksin!" Bir elin omzunu tuttuğunu görünce elin sahibine baktım. Gözleri güneş ışığında bile açılmayan bir koyuluktaydı. Hafifçe kafasını eğip içimdeki fırtınaları görürmüşçesine sözlerime devam etmemi istedi. "Ne sen benim sahibimsin, ne de ben senin malınım Baran ağa! Bu karar kendi irademle verdiğim bir karardır ve ne sen ne de bir başkası bunu değiştiremeyecek." Dedim gözlerimi bir kez bile kırpmadan.

Omzunu genç ağadan kurtarıp beni sarsmaya başladı. Sanki delirmiş gibiydi. "Sen ne saçmalıyorsun be! Beni ailemin önünde nasıl rezil edersin!" Genç adam yakasından tuttuğu gibi Baran' ı kendine çevirip yumruğunu geçirdi. "Benim helalim olacak kadına dokunduğunu bir daha görürsem ikincisi olmaz. Çünkü o ellerini kırarım." Dedi ve Baran' ı yere attı. Tam amcam hareketlenmişti ki abim yanımıza geldi ve Baran' a tekme atarak onun kalkmasına engel oldu. "Sen ne yapıyorsun Alpay!" Diye bağıran amcama karşılık sadece keskin bakışlar attı ve Baran'a dönüp "Aile' nin önünde kendini rezil eden sensin! Bizim kızımıza saygısızlık yaptın ve bunun bir bedeli olacak!" Babam şaşkınca kalbini tutup "Ne saygısızlığı oğlum sen neden bahsediyorsun?" Abim eliyle Baran' ı işaret ederek "Bu it kardeşimi aldatıyormuş! Başka bir kızla yatıp kalkıyormuş!" Diye bağırdı.

Bunları söylerken beni ona gözü kapalı emanet eden abimin pişmanlığı yüzünden okunuyordu. Herkes şoka girmişti. Burnundan ve ağzından kan akan Baran kalkmaya çalıştı. "Sadece bir kereydi." Şiyar abim koşar adım gelip Baran' ın üstüne çullandı ve yumruklarını ardı ardına geçirmeye başladı. "Ne diyorsun lan sen! Sen kimsin de benim kardeşimi üzüyorsun he köpek!" Amcam Fırlayıp oğlunu abimin elinden aldı. "Bir kerelik bir hata dedi yeter hırpaladığınız Şiyar!"