Evet,belkide en kötü günlerini yaşamaktaydım.Sadece birkaç gün önce başladı hikayem.Annem telefonla konuşuyordu.Bende onu dinliyordum.Annem hadi hazırlan Teyzene gideceğiz dedi.O an nasıl sevindim bilemezsiniz.Hoplaya zıplaya odama çıktım.En süslü giysilerimi giydim.Hazırlandığımda aşağıda annem ve babamın arabaya binmiş beni beklediklerini gördüm.Onları bekletmemek isteyip hızlıca yanlarına koştum.Kapıyıda aynı şekilde hızlıca açıp içeriye oturdum.Yolculuk uzundu.Bende biraz kitap okumaya karar verdim.Babam küçükken hep yazar olmak istermiş.Fakat ailesinin o zamanki şartlarından dolayı okumamış .Kitap defter ile sınıfta olmak yerine.Babası ile gece gündüz çalışmış.Ve bu hikayeye dayanarak bana şu öğüdü verdi
"Asla başaramayagin bir işe kalkisma daha sonra başaramadim diye boynunu egersin.Ama bşsaracağın bir işin ucunu hiç bırakma yoksa hiç mutlu olamazsın"ve bende babama söz vererek onun hayallerini yani yazar olma isteğini gerçekleştireceğime söz verdim.Bu yüzden çok kitap okuyorum ve yazıyorum ben bir yazar olacağım çünkü....
Okuduğum kitaptan gerçekten çok fazla şey öğrendim bu küçük çocuğun yaşadığı şeyler babamın kucuklugu ile neredeyse aynı.Bu çocukta durumları olmadığı için okuyamiyor ve cok istediği meslek yani doktor olamıyor
Ben kitabı okur iken birden babam ani fren yaptı.Çok korktum ve birden Arabamız yüksek bir yerden aşağıya düştü..
Buranin uçurum olduğunu anlamak zor değildi arabamizdan Dumanlar çıkıyordu.Su ana kadar yüzlerce araba geçmiş fakat hiçbiri bizi farketmemisti çok korkuyorum burda öleceğim diye annemi babami kaybedeceğim diye babama verdiğim sözü tutamayacgim diye artık mutlu bir hayatım olmayacak diye çok korkuyorum
