"bakit ba?" nag tatakang tanong ni jinri sa dalawa. nag katanginan ang mag kapatid at nag apir. "I knew it. I told you, ate." untag ni yeri habang hindi makapaniwalang nakatingi kay joy.
yeri clears her throat as she starts to speak. "remember our family symbol?" yeri asked. tumango kami ni jinri at parehong hinawakan ang kwintas na suot namin. katulad din iyon ng kwintas ni yeri at joy. Naiiba nga lang sa akin dahil may blue Diamond ito sa buntot ng dragon. "she has that exact same necklace as you." untag sakin ni joy at tinuro ang hawak kong kwintas na nasa leeg ko."I have seen it myself." nag simula na silang kumain kaya naman ay nag simula narin akong lantakan ang Ceasar salad na binili ko. "you said na outcast siya." untag ni jinri. tumango si yeri. "she is an outcast. kilala siya dito bilang outcast girl, I heard na tatlo ang part time job niya, minsan pag walang magawa ang ibang studyante siya ang napag tritripan, matic narin iyon, usap-usapan din na may sapilitang kumukuha ng sweldo niya dito." wala sa wisyong nahigpitan ko ang ang pag kahawak ko sa tinidor. "She was smart, though. may pinag manahan pala kasi. that's the reason kung bakit kami nandito, upang kumpurmahin kung siya ba talaga si sae-ron."
"pero wala kayong ginawa?" tanong ko. nag sisimula ng kumulo ang dugo ko. "we keep our distance as much as possible." untag ni joy. tumango naman si yeri. "recently ko lang din nakita yung necklace na yun kaya, hindi ko siya pinapakelaman. I wasn't sure back then, not until you claim and say she is jung sae-ron." napabuntong hininga ako. may point si yeri.
"what are you going to do? balita ko pinalayas daw siya ng tatay niya." tanong saakin ni joy. napatingin ako sa kanya. "where is she staying then?" nag kibitbalikat lamang ito sa itinanong ko. "damn it." I hissed. hangang ngayon hindi ko parin nakikita ang kapatid ko. "pumasok ba siya?" tanong ko kay yeri. "nope. 2 araw na nga siyang hindi napasok eh."
"I think I need to see her first." tumango silang tatlo. "if you need help. andito lang naman kami, and because you claim that she is sae-ron, I'll make her in good hands." yeri said. "thank you." ito ang unang beses kong mag pasalamat. natawa si yeri sakin. my lips automatically curve up. inaasar nanaman nila ako. inirapan ko sila at nag simula na uling kumain.
Kinabukasan ay sabay-sabay kaming pumasok. laking gulat namin ng may mga studyanteng nag kukumpulan sa entrance ng school. "tss. mga harang naman." untag ni jinri.
mukang narining ito ng mga ibang studyante kaya naman ay gulat silang gumawa ng daan para samin. nag simula na akong mag lakad papasok. pero na pukaw ang atensyon ko sa isang babaeng gulo-gulo ang buhok, May hawak itong papel at nakayuko pa ito." tinignan ko ito ng mabuti.
Ng makumpirma na tama nga ang nakikita ko ay kaagad kong nilapitan ito. Inangat ko ang muka niya para lang makitang putok ang gilid ng labi nito, dumudugo ang labi niya at may mga luha siya sa kanyang mga mata.
Anger fill my being. nanahimik ang paligid, hinarap ko ang lalaking may kagagawan nito. "what the?" halata sa muka niya ang irita sa pangengi-elam ko sa ginagawa niya. Kaagad na nag dilim ang paningin ko. "what do you think you're doing?" I asked.
kaagad na hinila ni yeri si sae-ron papunta sa kanila, jinri was fixing her hair. halata sa muka niya ang pag kabigla at pag kalito. muli kong binalik ang tingin sa lalaking malakas ang loob gumalaw sa kapatid ko. "why do you care?" he hissed.
dark filled my being as I take a step forward, "you better know who to mess around starting from now on." itunalak ko ito dahilan para mapaupo siya sa sahig.
nag simula na akong mag lakad papasok. naramdaman kong sumunod sila sakin, dinala ako ng paako sa school's clinic.
pag ka pasok ay hinanap ng mga mata ko ang school's nurse. pati ba naman clinic, wala ding silbi? kinuha ko na lang yung box ng first aid kit at lumapit sa nakaupong sae-ron sa clinic's bed. "bakit niyo po ginagawa to?" napatingin ako sa kanya. mag simula na akong gamutin ang labi niya, nagsisimula ng mag iba ang kulay nito, paniguradong magpapasa ito. " do we need a reason?" umiling siya.
saglit na katahimikan ang namagitan sa aming lahat, nasa likod ko sila joy, tahimik silang nakaupo sa isa pang kama habang pinapanuod kaming dalawa ng mag simulang umiyak ang kapatid ko. "hey. nothing is going to happen if you would just cry." tumango ito pero hindi parin siya tumitigil sa pag iyak. "first time po na may tumulong sakin." muli kong nakuyom ang kamao ko. "then this won't be the first time. everytime na may lalapit sayo o mag lakakas loob na galawin ka" I swallow the limp in my throat. this is unlike me. pero kapatid ko ito. "no, no one is going to hurt you anymore."
"why are you exactly doing this? hindi niyo po ba ako kilala? isa po akong outcast. lahat ng tao dito pinangdidirian ako, walang mag lalakas loob na lumapit sakin." Naluluhang untag nito. "Is life really hard on you?" I asked. "I should have showed up a little sooner." untag ko na ikinagulat niya.
nakita ko ang kwintas na suot niya. "where did yiu get that necklace?" I asked. tinignan niya ang kwintas na suot niya at hinawakan ito. "nasakin na po ito simula ng mawala ako. sa pag kakaalam ko, nawala ako sa japan nung bata ako." pag papaliwanag niya. "exactly." linabas ko ang kwintas na katulad ng kanya. nakita niya ito at nag tatakang tumingin sa'amin, linabas din ng tatlo ang kwintas nila. "our parents give this to us." I explained. "it symbolizes our family, kahit hindi tayo related sa kanila by blood, anak sila ng mga namamahala ng tinayong clan ng lolo natin."
"clan?"
"the yakuza clan." pinag masdan ko ang naging reaction niya. "anak ako ng isang mafia? "tumango ako. "you're jung sae-ron. My long lost sister, at ikaw ang pinaka bunso sa ating tatlo. 16 years ka ng nawawala, pati na rin ang nakakatandang kapatid natin. 4 years old ka ng mawala kayo ng nakakatandang kapatid natin, and then someone sell you and brought you here in the Philippines." paliwanag ko.
"teka. nag kakamali po ata kayo."
"I already have your DNA test, and it's positive na kapatid kita, and that necklace proves it more." saglit siyang hindi nag salita pero hindi nag tagal ay nag simula uli itong umiyak. "ano ba sae-ron!" napatingin kami kay yeri. "tulad nga ng sabi ng ate mo, walang mang yayari kung iiyak ka na lang!"
"I came here to find you and our old brother. And of course to kill the man who killed our parents. Babawiin na rin kita sa mga umpon sayo, I already have your adaption papers." tumango ito. "won't you give your onee-chan a hug?" I smiled at her waiting for a hug. niyakap niya ako at muling umiyak. "grabe iyakin ka pa din."
