ROZGRZESZENIE

3. OTOCZENIE

Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego jak wielki wpływ ma to z kim jesteś blisko. Rodziny się nie wybiera, a nawet one potrafią był pełne toksyczności, agresji która spływa na nas jak jad. I jak fakt że rodziny nie wybieramy jest prawdą to wybieramy to kogo decydujemy się kochać i lubić. I latami tkwimy w toksycznych związkach, przyjaźniach. Nie ma tu dobrych i złych osób, niektórzy zwyczajnie są jak 2 zupełnie różne puzzle, a próba dopasowania się do kogoś za wszelką cenę sprawia, że cierpisz i tracisz część siebie. Błądzisz i chociaż to naturalny proces to z czasem zaczynasz myśleć która twoja twarz jest prawdziwa. Przy kim ze swoich bliskich grasz, kogo trzymasz z jakiegoś powodu, sentymentu. Wybór przyjaciół , miłości, kolegów czy koleżanek to coś co wiele ludzi zostawia na później. Żyjemy w czasach pełnych technologii, a jednak jednocześnie to czasy gdy stajemy się najbardziej samotną wersją siebie. Chcemy być fajni, mieć polubienia na mediach, wychodzić z ludźmi, mieć ekipy, bawić się. Zastanawia mnie czy rzeczywiście wszyscy tego chcą? Czy chcą po prostu nie odbiegać od reszty? Każdy robi to i to. Jedna z najważniejszych rzeczy to fakt , że twój charakter składa się z 5 osób z którymi najczęściej spędzasz czas, z muzyki jakiej słuchasz tego co oglądasz i czytasz. ALE TE 5 OSÓB. Jesteś średnią tych ludzi i ich przyzwyczajenia, energie, podejście nieświadomie zakorzeniają się w tobie, a fakt wypierania tego znaczy tylko o twojej nieświadomości i nie doborze tego kim są ci ludzie. Zdaję sobie sprawę, że mam w sobie zachowania tych ludzi i czuję się w tym sobą-gdy to czujesz trzymaj ich blisko. I tak jak energią jest podejście ludzi, pieniądz, zdrowie to właśnie to będzie ciągnęło się za tobą. OSHO opowiadał o tym jak przebywanie z ludźmi sukcesu, pełnymi pasji, wiary i pewnymi siebie buduje człowieka, a jednocześnie tak samo bycie z kimś pozbawionym ambicji, wiecznie negatywnym sprawi że sam staniesz się zgorzkniałą wersją siebie. Żyjemy raz starając się zaimponować ludziom na którym nam nie zależy, rzeczami których nie mamy, w świecie którego nie rozumiemy. Jesteśmy mozaiką każdego napotkanego człowieka. Ktoś kto powiedział dziewczynie, że ma ładne oczy sprawił że polubiła błękit w swoim oku, ktoś kto wypomniał jej kompleks sprawił że zaczęła zasłaniać nos na zdjęciach. Ktoś włączył ci daną piosenkę na wspólnym wyjściu i sprawił że masz do niej sentyment. Ktoś kogo nie ma już obok powiedział ci coś co stało się twoim mottem. Jakaś osoba powiedziała, że ładnie ci w zielonym i zacząłeś go nosić. Ktoś pokazał ci fajne miejsce i stało się twoją bezpieczną przystanią. Ktoś złamał ci serce, by ktoś inny pomógł ci je poskładać. Ktoś sprawił że wierzysz w miłość, a ktoś że masz wątpliwości co do jej istnienia. Mozaika ludzi i tego jak wpływają na nasze życie jest niekończącym się układaniem kostki rubika, którą ktoś uporczywie wciąż zmienia. Ale może właśnie to jest w nas piękne. Być może tylko w chwili urodzenia się jesteśmy kostką, która na każdym kafelku ma swój kolor. Całe życie nasza własna kostka rubika przybiera różne kreacje, wygibasy. I to właśnie my. Nieidealnie idealni, zmienieni przez otoczenie, słowa, traumy, ludzi. Rzecz w tym by mimo tego jak bardzo pomieszane są kafelki naszej kostki czuć, że te obroty idą w dobrą stronę. Że chociaż wiemy, ze zmieniamy się na przestrzeni lat czuć że te wszystkie zmiany miały znaczenie. Były ważne, potrzebne. Czuć, że to wszystko miało swój cel.