"Beni karanlığında boğma.Bana karanlığında umut ol. Çınar gibi içimde kök sal,uzun yıllar boyunca benimle ol." beni anlamasını bekledim belkide.Gözlerinin içine bakarken gözlerinde tek bir şey vardı, Karanlık.
O karanlık, sanki bizim aramızdaki ince...
İlk bölümü sevdiğinizi düşünerek bu bölümü de atmak istiyorum.İsteklerim olmadı ama olsun.Sonuçta sadece istekti.
İyi okumalar okuyucularımmm💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♣″∞♪″♣
Gözlerimi açtığımda alarmım çalmadan kalmış ve güne nereden geldiğini bilmediğim enerji ile kalkmıştım.
Telefonumdan şarkı açarak hem üstümü değiştirmiş ve hemde kahvaltımı yapmıştım.Kahvaltıyı toplayarak duşa girmiştim.Duştan sonra ise hemen üstümü değiştirmiş ve arabama binmiştim.
Merkeze geldiğimde herkes benim gibi neşeliydi.Benim gibi olmasalar da neşelilerdi işte.
Bizim ekip üyelerine bakındım.Hepsi topluca bir şey yapıyorlardı ama ne yaptıklarını bilememiştim.Arkaları bana dönüktü.
"Günaydın." dedim yanlarına vardıklarında varlığımı anlamaları için.Hepsi dönerek bana baktılar.
Ellerinde makas ve boya kutuları vardı.
"Günaydın." dedi Tugay sırıtarak.Gülümsedim. "Bize yardım etmek için mi geldin?"
"Ederim de ne konuda yardım edeceğini söylerseniz,öğrenmiş olurum." hepsi kendi aralarında gülümsedi.Bundan rahatsız olmuştum.
"Çınar komiser ceza verdi." dedi Demir ellerindeki makası göstererek."Sana vermedi tabi ama bize yardım etmen şart."
Çınar komiser kimdi acaba? Bildiğim kadarıyla başka ekipten komiserler filan da ceza verebiliyordu.
