Gidişatı tamamen değiştirdim!
Farklı bir kitap gibi gelebilir fakat sadece 'Şebnem FERAH' karakterine olgunluk gelecek.
O zaman başlayalım!
Yıldızları unutmayalımm 🥳🌟
<.•°∆°•.>
7 yıl sonra...
O günün ardından tam 7 yıl geçmiş benim gönlümün bahçesinde tek bir çiçek açmamıştı.
Sevdiğim adama tam kavuşmuşken, küçük Şebnem yere çakılmıştı.
Ne mi oldu?
Sevdiğim adamı toprağa kendi ellerimle verdim.
<.•°∆°•.>
7 yıl önce...
Gece tıkırtılarla uyandığımda Kenan'ın üniforma pantolonunu giydiğini gördüm.
Ellerimle çarşafı göğüslerime çektim.
Üzerimde ince, gül kurusu bir gecelik vardı. Derin dekolteleri vardı ve gerçekten utandırıyor.
"Kocam, nereye gidiyorsun?" Uyku mahrumu sorduğum soruyla Kenan uyandığımı yeni fark etti.
Pantolonunun düğmesini iliklerken bir yandanda bana yaklaşıyordu. "Mareşal aradı karım, acil çağırdı. Gitmem lazım, söz geri geleceğim."
Sözlerinin ardından dudaklarını şakağım ve alnım arasına bastırdı.
Utansamda yarın ne olacağı belli olmadığı için onu uğurlamak istiyordum ve üzerimdeki çarşafı kenara ittim.
"Ben seni uğurlayayım." Ayağa kalkacakken Kenan beni omuzlarından tutup yatağa geri yatırdı.
"Uyu sen karım. Boşuna yorulma ta kapıya, buradan uğurlarsın." Elleri yanaklarımı buldu. Gözlerimin içine o kadar güzel bakıyordu ki uykum daha çok geliyordu.
"Olmaz, kapıya gelmem lazım." Sarhoş gibi hissediyordum ve gözlerimi açamıyordum.
"Birtanem benim, yorulmuşsun şu haline bak!" Güldüğünü duyuyordum.
Öpücüklerini alnımda, yanaklarımda, çenemde, burnumda, gözlerimde ve saçlarımda hissediyordum.
"Geri geleceğim."
"Söz mü?"
"Söz."
<.•°∆°•.>
"Yalan söylüyorsun! Kenan bana geri geleceğini söyledi, söz verdi bana!!" Aslı'nın dediklerine inanmak istemiyordum.
Yere çökmüş ağladığımı ve ses tellerim koparcasına bağırdığımı hatırlıyorum.
"Kenan ölmedi! Ölemez ki. Ben ona yeni kavuştum, biz daha dün gece beraberdik aslı!!" Çıldırmış gibiydim.
Gözlerimden yaşlar biri düşmeden öbürü yol buluyordu.
"Şebnem, yapma." Aslı da ağlıyordu. Bana acır gibiydi.
"Ben onu çok sevdim Aslı, ben onsuz ne yapacağım?" Nefes alamıyor gibiydim.
<.•°∆°•.>
Gözlerimi açtığımda koltukta yatıyordum ve salon tıklım tıklım insandı.
Kolumda bir serum vardı ve son hatırladığım hemşire gelmişti.
Perişan haldeydim biliyorum, o aynaya bakamam.
O günün cenaze günü olduğunu baş sağlığı dileyenlerden öğreniyordum.
Aslı beni alıp askeriyedeki Şehit uğurlama törenine götürdü.
Oradaki askerler ve komutanların benim tabuta sarılı halime burukça baktıklarına şahit olmuştum.
"Senden başkasına kalbimin bahçesinde çiçek açarsa, o gün ölüm fermanım olsun Gurbetteki kaslı kocam." Son sözüm bu olmuştu ona.
Onu son kez uğurluyordum.
Günümüz...
<.•°∆°•.>
Aslı o günden sonra bana kardeş olmuş, okulumu okumamda en büyük destekçimdi.
Onun yardımıylarıyla Sınıf öğretmeni olmuştum. Askeriye'ye yakın bir köyde öğretmenlik yapıyordum.
Buradaki bütün komutanlar ve hatta mareşal bile bana sonsuz saygı duyuyordu.
Aynı şekilde bende onlara.
Şuan ise Kenan ile olan evimizde anılarımızla dolu boşluklara dalmış Aslı'nın zili çalmasını bekliyordum.
Erken olmuştu bu ayrılık, ben kalbimi ona kavuşturmuşken o toprağa verdiği sözü tutmuştu.
Kenan'ın beni duvarla arasına aldığı yere gözüm takılınca burukça gülümsedim.
Zil çaldı.
Ne çabuk duş almıştı bu kız böyle.
Ayaklanıp ellerimi artık bir boşluktan ibaret olan duvarlara sürterek kapıya vardım.
Kapıyı açtığımda az önceki gördüğüm hayallerin devam ettiğini düşünüyordum hatta yemin bile ederdim.
<.•°∆°•.>
Ne düşünüyorsunuzz?
Bilerek kısa yaptım ilgi çekiyorsa devam edeceğimm.
PUSSA'ya da bir şans veriinn 🥹
Sizleri seviyorum 🫶🏻🌸 💕
opuldunuuuzzz 💋
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖYDE AŞK (+18)
Romance"Bu bir zorunluluk, evcilik oyunu değil!" İki koluyla beni duvara hapis etti. "Bende bunun farkındayım, bana fikirimi sordular mı sanıyorsun?!" Ben ona alttan bakarken o ise bana üstten bakıyordu.
