İda (gxg)

5.

iyi okumalar🤍

yağmur şiddetini arttırırken bir yandan gök gürlüyordu. yağmurlu bir ekim akşamıydı. ida ile annesine yemeğe gidiyorduk. açıkçası biraz gergindim. sahtede olsa sevdiğim kadının annesi ile tanışacaktım. beni sevmezse ida ile mira'nın arasını yapmaya kalkarsa ne yapardım bilmiyordum.

ida güzel bir evin önünde durduğunda "geldik," dedi. arabadan indik ve el ele tutuştuk. "ellerin buz gibi olmuş. üşüdün mü?"

"hayır," dedim itiraz ederek. "sadece biraz gerginim."  bir adam hızla yanımıza geldiğinde elindeki şemsiyeleri açmış bize vermişti.

"gerilme. annem dünyadaki en rahat insan."

"sanırım bütün aklımdakileri unuttum." dedim endişeyle. "nasıl tanıştığımızı sorarsa ne diyeceğiz?" yolda ne söyleyeceğimizi konuşmuştuk fakat asla hatırlamıyordum.

ida hafifçe güldü. "sadece yanımda ol ve bana bırak."

kapının önüne geldiğimizde bir kadın kapıyı açmıştı. "ayy idacım hoşgeldin."

"hoşbulduk ayşe teyze."

"kızım," dedi kadının bakışları bana dönerken. "sende hoşgeldin."

"hoşbulduk," dedim.

"ev yardımcımız ayşe teyze," dedi ida. ayşe hanıma döndü. "kız arkadaşım dersu."

"memnun oldum," dedim.

"bende çok memnun oldum sarı kız."

üstümüzdeki ceketleri çıkartırken merdivenlerden inen güzel kadınla ida'nın annesi olduğunu anlamıştım. kesinlikle karşımda kırklı yaşlarının sonunda olan ida var gibiydi.

"hoşgeldiniz," dedi tam karşımızda dururken. ida ile sarıldıklarında "daha çok mu şişmiş kasların senin?" diye sorduğunu duymuştum.

ida ile ayrıldıklarında çok şaşırdığım bir şey oldu ve nesli hanım kollarını banada sardı. "hoşgeldin güzel kızım," dedi. burnumun ucu sızladı. "hoşbulduk efendim," dedim.

kollarını benden ayırdığında "seni bir yerden tanıyor gibiyim," diye söylendi. hızla gözlerimi idaya çevirdim.

"anne biz çok açız. yemeğe geçsek iyi olur."

"biraz heyecanlandım." dedi annesi fısıldayarak. o önümüzden giderken ida elini belime atmış beni yönlendirmişti. büyük salona geldiğimizde küçük tahmini 16 yaşlarında bir kızın telefonu ile ilgilendiğini görmüştüm. adım seslerini duyduğunda başını kaldırdı ve bize baktı.

gözleri üstümde takılı kalırken ida'nın arkasına geçip saklanmak istemiştim. o kadar dikkatli bakması gerilmemi sağlamıştı.

"barbie bebek gibi..." dedi.

yanımıza gelerek idanın beline sarıldığında aralarındaki boy farkı komik duruyordu ve kız benden bir kaç santim kısaydı. ida ile bende mi böyle görünüyordum?

"abla çok özledim seni neden hiç uğramıyorsun?" diye sordu hafif kızgınlıkla.

"işlerim oluyor yavrum. söz veriyorum zaman buldukça geleceğim."

"sanmıyorum," dedi küçük kız. adı meriçti. ida yolda ailesinden bahsetmişti. annesi nesli hanım çocuk doktoruydu. meriç öğrenci hayalı annesi gibi doktor olmaktı. babasından ise hiç bahsetmemişti. görüşmediklerini söylemiş kapatmıştı konuyu.

"o neden?" diye sordu ida.

"sevgilin olduktan sonra bana pek vakit ayırmayacaksın."

ida kaşlarını çattı. meriçin bakışları bana döndüğünde "merhaba," dedi. "ben meriç. 16 yaşımdayım. üniversite sınavına hazırlanıyorum."