Changes Are Scary

☆Deel 2☆

Pov Juna:

Hier zit ik dan in de auto naar mijn oude huis. Samen met Robbie. We gaan mijn spullen ophalen want ik ga mee met hem. Toen ik hoorde dat hij mijn vader was stond ik voor de lastigste keuze van mijn leven. Of hierblijven bij mijn oude leventje of een nieuw bestaan bij Robbie opbouwen in Rhoon. Uiteindelijk ben ik toch voor de 2de optie gegaan en nu zit ik hier. Ik staar een beetje uit het raam. Terwijl Robbie zachtjes mee neuriet met de muziek.

We zijn er. Bij het huis waar er zoveel is gebeurd met mij. Ik draai mijn sleutel in het slot en loop naar binnen samen met Robbie. De geur van achohol en zweet drinkt onze neuzen binnen. 'Juna dit is niet goed hoor. Deze geur hoort niet in een huis te hangen! Alles oké?' Vraagt Robbie. 'Jahoor! Het zijn maar mijn "ouders" kom je mee naar boven? Dan pak ik mijn spullen.' Antwoordt ik snel. Ik voel me nu al veilig bij Robbie hij is echt heel lief voor me. Ik loop naar boven en pak mijn sportas en koffer. Ik gooi al mijn spullen erin en loop weer naar beneden. Robbie loopt de deur uit en ik ga achter hem aan. Net voordat ik de deur sluit bedenk ik me iets. 'Wacht ik moet nog wat doen!! Ben zo terug.' Zeg ik en sprint weer naar binnen. Ik pak een stuk papier en begin te schrijven:

Heey, ik ben nu weg als je dit leest. Ik ben mee met mijn echte vader en wat er gebeurd is? Geen idee ik snap er ook weinig tot niks van. Maar Bas en Tom weet dat ik jullie nooit zal vergeten oké? Ik hou van jullie X Juna

Ik leg de huissleutel neer naast het briefje en sta dan weg. Ik kijk nog één keertje achterom naar het huis waar zoveel gebeurd is en loop dan richting de auto. Ik stap in en kijk op de navigatie bijna 2 uur rijden... Robbie geeft me een geruststellende blik. En dan start die de auto.

We zijn inmiddels ongeveer half verwegen als ik me het besef. Ik zit nu in de auto met een man die ik pas 4 uur ken op weg naar een plek waar ik niemand ken en laat mijn oude leventje achter. Ik laat al het nare, mijn ouders en de pijn achter me, maar ondertussen ook al het goede, mijn schoolleven, de vrienden, de slagerij, de Kraag (de brasserie waar Juna werkt.) en natuurlijk de korfbal. Zonder dat ik het doorheb rollen de tranen uit mijn ogen en voel ik een hand op mijn been, ik kijk op en zie dat het Robbie is die rustig over mijn been wrijft en me af en toe bezorgd aankijkt.

Na zo'n 2 uur rijden stopt Robbie de auto en kijkt me aan. 'We zijn er Juna. Ben je er klaar voor?' vraag hij. Ik schud mijn hoofd en hij stapt uit de auto. Hij doet de bijrijdersdeur open en gaat gehurkt voor me zitten. 'Ik snap het, je oude leventje achterlaten en opnieuw moeten beginnen. Te horen krijgen dat ik je vader ben en nog geen 5 uur later bij je nieuwe huis staan, maar weet dat ik er voor je ben oke? En de jongens ook en als er iets is wat je nog niet wilt. Zoals bijvoorbeeld fysiek contact ofzo dan geef je dat gewoon aan we doen het op jouw tempo jij bent het belangrijkste.' zegt Robbie. Ik barst in tranen uit en laat me in zijn armen vallen. Hij schrikt even maar trekt me dan helemaal in zijn armen en sust me. 

Ik stap ook uit en zeg dankje. Hij wrijft met zijn duim de laatste tranen van mijn wangen en pakt dan mijn tas. 'Oh geef maar ik draag hem wel.' zeg ik netjes zoals ik opgevoed ben. Al het werk doen voor andere. Robbie schudt zijn hoofd 'Wat? Nee hoor dat doe ik wel voor je! Geen enkel probleem!' ik kijk hem vreemd aan en knik dan. Hij draait de sleutel in de deur en stapt naar binnen. Ik loop ongemakkelijk achter hem aan en doe mijn jas en schoenen uit. Hij laat mij zien waar die kunnen staan en loopt dan richting de woonkamer. Net voor die de deur opent kijkt hij achterom en ziet mij ongemakkelijk staan. 'Kom je? De jongens doen je niks en als ze dat wel doen dan kom je naar mij en sla ik ze voor hun bek.' zegt die. Ik moet lachen en loop naar hem toen en geef hem een knuffel 'Dankjewel Robbie' zeg ik. 'Geen probleem joh! Je bent toch mijn lieve dochter en oja zeg maar Rob hoor! Of waar jij je comfortabel bij voelt.' ik knik weer en dan lopen we de woonkamer in.