GECENİN DÖRDÜ BEŞİ

GECENİN DÖRDÜ BEŞİ

Yer yüzünde insan boğulur muydu? Ben okyanusun en dibindeymişim gibi boğuluyordum.

Göz yaşları içinde insan yok olur muydu? Yok olamıyordum. Ruhum yanıyor ve ben kül oluyordum.

Küllerim rüzgarda savruluyor, bedenim küllerinden doğmak istiyor ancak küllerim rüzgarda savrularak gök yüzünde toz oluyor. Yangınlara davet çıkardı küllerim. Geçmişin ateşinde kül olan ruhum kendine başka bir ruh aradı.

Yer yüzünü çepeçevre saran sis ruhumun izbe yerlerinde ölüm çiçekleri açtırdı. Ölüm çiçekleri tüm ruhumu sararken yüzümde ki asi gülümseme geçmişin hançer yarasıydı. Hançer yarası daha çok deşti göğüs kafesimde ki yumruk kadar olan dört odacıklı külden kafesi.

Ruhumun ölüm çiçeğine sardığı küller soluk mavi denizin derinlerinde can bulmak için ay ışığını aradı.

Ay ışığı.

Ruhum ay ışığının denizde oluşturduğu yakamozda can bulacağı ruhu buldu.

Yağmur damlaları yakomazda ahenkli bir görünüm yaratırken küllerimin sesi denizin sesi ile birleşerek, ruhum ölü bedinini terk etti ve gerçek sahibini buldu. Ruhumun sahibi, ruhumu sarmaladı. Yaralarını sardı.

Boğazımda ki hırçın yumru geçmek bilmeyen yüreğimde ki sancıya ev sahipliği yapmak istedi lakin göğüs kafesimde ki acı soluk borumda yaşıyamazdı. Soluk borum nefes bile aldırmazken bana, göğüs kafesimde ki yumruk kadar olan dört odacıklı külden kafesin acısını taşıyamazduı.

Ruhum.

Bedenim ruhumu sevmedi? Sen benim ruhum olur musun? Ruhumda can bulur musun?

Ay Işığım.

Güneş her yerimi yaktı. Ay ışığım olup beni korur musun? Beni sarmalayıp yuvam olur musun?

Ben ölüm çiçeği sen ise ay ışığı. Ay ışığı ve ölüm çiçeği.

Işığında yaşat beni, yakamozunda nefes aldır; soluk mavi gözlerini ruhuma işle, ay ışığı kadar güzel olan gülümsemende bana can ol.

Gülümse, sev, nefes aldır ve bana sonsuz bir ölüm ver ki cehennemin harlı nefesini ensemde hissedeyim.

Çok yakında.