សិស្ស​ប្រុស 🔞

Part 21||មន្ទីពេទ្យ

សិស្ស​ប្រុស
ភាគទី ២១

ពេលនោះស្រាប់តែមានកង់ដែលជិះមកពីផ្លូវខាងឆ្វេងយ៉ាងលឿនសម្ដៅមកបុកគេមួយទំហឹងធ្វើឪ្យទាំងកង់ទាំងមនុស្សនៅលើកង់រួមទាំងលីនស៊ានត្រូវដួលត្រឡប់ត្រឡិន។
«អូយ...» ម្ចាស់កង់ងើបឡើងទាំងត្រដាប់ត្រួស ចំណែកលីនស៊ានគេមិនងើបដួលកន្លែងណាគឺនៅកន្លែងនឹង។
«ឯងខ្វះកន្លែងឈរណាស់មែន? ទើបមកឈរកណ្ដាលផ្លូវបែបនេះ?» គាត់ដើរទៅលើកកង់ឡើង
«....»
«អេ! យើងនិយាយឯងស្ដាប់មិនឮទេហេស៎?»
«....»
«ហែងថ្លង់ឬយ៉ាងម៉េច?»
«....»​
«ហែងគិតថាធ្វើចឹងហើយរួចខ្លួន? ឪ្យមកលុយថ្លៃកង់»
«....»
«តបមួយម៉ាត់មកហា៎»
«....»
«ណែ៎!»
«យីសុីន..អ្ហឹក!»
«អានេះឆ្កួតដឹង?»
«ហើយឯងមិនងើបទេ? ចង់ដេកនឹងឪ្យឡានកិនមែន?»
«....»
«មុខមាត់រូបរាងស្អាតបាតដែរមិនសមឆ្កួតសោះ» គាត់និយាយទាំងគ្រវីក្បាល។
«....»
«ទៅយើងលែងយកលុយថ្លៃកង់ថ្លៃអីហើយ តែងើបឡើងសិនមក»
«....» គេមិនសូម្បីកម្រើក
«ហើយដៃនេះទៅត្រូវនឹងអី? មុតខ្លាំងណាស់នេះ»
«....»
«អេ!»
«....»​
«ម៉ាអាងាប់ឆាប់»​ អឹសចឹងចុះខំនិយាយចង់ងាប់បែជាមិនតបសូម្បីមួយម៉ាតអាខំបារម្ភហើយនៅធ្វើឯងណាដេកឡើងស្ងៀមដូចខ្មោចងាប់។
«....»
«អញទៅហើយនៅដេកឪ្យឡានកិននឹងហើយ» គាត់ក៏បណ្ដើរកង់ចេញតែក៏ត្រូវឈប់...
«សុំទោស!»
«អញស្មានថាវា....»
«យីសុីន! បងសុំទោស»
«ម៉ាអាប្រកាច់!» ស្មានថាសុំទោសអញ។
គាត់ក៏បណ្ដើរកង់ចេញទៅបាត់ទាំងខឹងដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយគាត់ខំជិះកង់បុកគួរតែសុំទោសគាត់បែជាទៅសុំទោសនរណាមិនដឹង។
«....» បន្ទាប់ពីគាត់ទៅបាត់គេក៏ងើបឡើងយឺតដើរសម្ដៅទៅផ្ទះរបស់យីសុីន។ គេទាញសោរចេញពីហោប៉ាវហើយក៏ចាក់ចូលទៅខាងក្នុងរួចដើរបន្តទៅខាងលើ។
«ពុទ្ធោ​អើយ!!» នាយកម្លោះដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់នាងហើយក៏បើកទូសម្លៀកបំពាក់នាងឃើញថានាងយកទៅអស់រលីងហើយចឹងមានន័យថានាងចាកចេញ នាងលែងត្រឡប់មកវិញហើយ!
«ហេតុ​អ្វី​អូនដាច់ចិត្តយ៉ាងនេះ?» គេស្រាប់តែទន់ជង្គង់ដួលទៅលើឥដ្ឋ​ នេះគេលែងបានជួបនាងហើយមែន? នាងស្អប់គេខ្លាំងណាហេស៎? ដល់ថ្នាក់មុខគេក៏នាងលែងចង់មើល។
«នេះពួកឯងមើលលីនស៊ានយ៉ាងម៉េចទើបបណ្ដោយឪ្យវាចេញទៅបានយ៉ាងនេះ?» លោកលីនស្រែកស្ដីឪ្យអ្នកបម្រើនិងពួកអង្គរក្សខ្លាំងៗទាំងខឹងសម្បារ។
«លោកម្ចាស់គឺខ្ញុំពិតជាមិនបានឃើញគាត់ចេញពិតមែន»
«មនុស្សម្នាក់ទាំងមូលពួកឯងបែជាមិនឃើញ?»
«...» អ្នកបម្រើទាំងអស់ស្ងាតហើយឱនក្បាលចុះ
«នៅធ្វើអីទៀតមិនឆាប់ទៅស្វែងរកគេទៅ បើរកមិនឃើញពួកឯងប្រាកដជាត្រូវមិនខាន»
«ចា៎ៗ/បាទៗ»
«មិនបាច់រកខ្ញុំទេ»
«ឯងទើបមកពីណា?»
«....» នាយកម្លោះដើរចូលខាងក្នុងដោយសភាពស្លេកស្លាំង​ នៅលើខ្លួននិងផ្ទៃមុខពោពេញដោយស្នាមក្រឡិតដៃហូឈាមស្ទើខ្សោះ ក្រណាត់សដែលរុំលើដៃគេប្រែពណ៌ទៅជាក្រហមឆ្អិនឆ្អៅ លីនស៊ានសម្លឹងទៅកាន់អ្នកផ្ទះទាំងភ្នែកព្យាយាមបើក។
«លីនស៊ាន! ហើយទៅត្រូវអីម៉េចក៏របួសពេញខ្លួនយ៉ាងនេះ?» អ្នកស្រីលីងសួរឡើងដោយក្ដីបារម្ភគាត់ស្ទើស្រឡាំងកាំងព្រោះសភាពគេពេលនេះវាមើលសឹងតែមិនយល់ទៅហើយ។
«....»
«អាស៊ានម៉ាក់សួរឯងមិនឮទេ?» លីនសៀវ
/ព្រូស/
លីនស៊ានចាប់ផ្ដើមស្រវាំងភ្នែកទប់ជំហលែងជាប់មុននឹងដួលទ្រោបទៅលើឥដ្ឋ។
«លីនស៊ាន!!!»
«លោកប្រុស!!» អ្នកទាំងអស់ស្រែកហៅគេដំណាលគ្នាទាំងបើកភ្នែកធំៗ
«លីនស៊ានកូនម៉ាក់!!! អ្ហឹកៗ» អ្នកស្រីលីងរត់យ៉ាងលឿនទៅត្រកងកូនប្រុសទាំងក្ដីរន្ធត់​។
«លីនស៊ានអាប្អូន!!» លីនសៀវក៏រត់មកក្បែរលីនស៊ានដែរ គេយកដៃអង្រួនប្អូនប្រុស
«អ្ហឹ....កុំកើតអីណា...អ្ហឹកៗ...លីនសៀវឆាប់យកប្អូនឯងទៅពេទ្យ...ឪ្យលឿនទៅកូន!! អ្ហឹ...អ្ហឹកៗ»
«បាទម៉ាក់!! ឯងឆាប់ទៅយកឡានមកឪ្យលឿនទៅ!!» លីនសៀវប្រញាប់ត្រកងប្អូនប្រុសចេញពីដៃអ្នកម៉ាក់ដើរចេញទៅក្រៅ
«បាទលោកប្រុស» បន្ទាប់ពីបញ្ជាកូនចៅរួចគេក៏បីនាយកម្លោះដើរចេញវឹងចំណែកអ្នកស្រីលីងក៏ដើរតាម។
«លោកម្ចាស់មិនបារម្ភពី....»
«កូនមិនតាមគន្លងធម៌បែបនេះយើងគួរបារម្មណ៍ពីវាទេ?» ដោយឃើញលោកលីននៅស្ងៀមមិនធ្វើអីសោះអង្គរក្សប្រុសម្នាក់ក៏ដាច់ចិត្តសួរ។
«តែអ្នកប្រុសស៊ានគាត់ជា....»
«យើងមិនខ្វល់! ចង់ឪ្យវាទៅងាប់ណាក៏ងាប់ទៅ បើវាមិនព្រមរៀបការនៅតែរឹងទទឹងបែបនេះ» តាមពិតក្នុងចិត្តគាត់ក៏បារម្ភពីកូនប្រុសដែរតែគាត់មិនបញ្ចេញ គាត់ចង់បំបាក់ធ្មុងកូនប្រុសម្នាក់នេះឪ្យបាក់​ សម្បត្តិ​ត្រឹមស្រីម្នាក់អីក៏អស្ចារ្យម្លេះ? ទើបធ្វើឪ្យគេក្លាយទៅជាបែបនេះ។
~មន្ទីពេទ្យ
«លីនស៊ានកូនម៉ាក់​ អ្ហឹកៗ»
«កុំបារម្ភពេកម៉ាក់វានឹងមិនកើតអីទេ ម្យ៉ាង​គេដល់ដៃគ្រូពេទ្យហើយ» អ្នកស្រីលីងដើរទៅវិញទៅមកនៅពីមុខបន្ទប់សង្គ្រោះ​បន្ទាន់​ទាំងបេះដូងលោតដុកដាក់ លីនសៀវឃើញហើយក៏ងើបចេញពីកៅអីទៅនិយាយលួងលោម។
/ក្រាក/
បានមួយសន្ទុះទ្វាបន្ទប់ក៏បើកឡើងដោយមានលោកគ្រូពេទ្យម្នាក់ដើរចេញមក។
«លោកគ្រូពេទ្យកូនប្រុសខ្ញុំយ៉ាងម៉េច?» គ្រាន់តែឃើញគ្រូពេទ្យចេញមកភ្លាមអ្នកស្រីលីងក៏សួរទៅគាត់ភ្លាមៗ។
«អ្នកជំងឺហូរឈាមខ្សោះរហូតស្ទើអស់ពីខ្លួន​ឥឡូវ​នេះគេខ្សោយណាស់! ម៉េចក៏បណ្ដោយគេឪ្យទៅជាបែបនេះ?»
«មកពីខ្ញុំ​ អ្ហឹកៗ​ ទើបគេទៅជាបែបនេះ​លីនស៊ានឪ្យម៉ាកសុំទោស​ អ្ហឹ!»
«កុំបន្ទោសខ្លួនឯងអីម៉ាក់មិនមែនកំហុសរបស់ម៉ាក់ទេ»
«អ្នកជំងឺពេលនេះត្រូវការឈាមបន្ទាន់តើនែ៎....»
«យកឈាមខ្ញុំទៅលោកគ្រូ»
«មិនបាច់ទេម៉ាក់ទុកឪ្យខ្ញុំវិញ​ ឈាមខ្ញុំក៏ប្រភេទដូចគេដែរ»
«ចឹងលោកសូមមកតាមខ្ញុំ»
«បាទ! ម៉ាក់អង្គុយចុះសិនទៅខ្ញុំទៅបូមឈាមមួយភ្លែត»
«អ្ហឹម!» គាត់ងក់ក្បាល
«ឯងនៅទីនេះមើលម៉ាក់យើងឪ្យស្រួល»
«បាទលោកប្រុស» បន្ទាប់ពីនិយាយរួចគេក៏ដើរទៅតាមលោកគ្រូពេទ្យបាត់ទៅ។
~ពេលយប់
«ម៉េចក៏គេសន្លប់យូម្លេះលោកគ្រូពេទ្យ?» លីនសៀវ
«មិនអីទេ! បន្តិចទៀតគេដឹងខ្លួនហើយ» លោកគ្រូពេទ្យនិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅបាត់​ លីនសៀវក៏ដើរទៅក្បែម្ដាយនឹងប្អូនប្រុស។
«លោកគ្រូគាត់ថាយ៉ាងម៉េចទៅកូន?»
«គាត់ថាបន្តិចទៀតវាដឹងខ្លួនហើយ»
«អ្ហឹម...»
«លោកប្រុស»
«ឆាប់ឪ្យមក» បានបន្តិចកូនចៅរបស់នាយកម្លោះក៏ដើរចូលមកដោយនៅក្នុងដោយដៃមានកាន់អាហារហើយក៏ហុចឪ្យលីនសៀវ។
«ម៉ាក់សម្រាកហូបបាយសិនទៅ»
«ម៉ាក់មិនឃ្លានទេកូនញុាំមុនចុះ»
«មិនឃ្លានក៏ត្រូវតែហូប»
«ឯងញុាំចុះម៉ាក់មើលទៅឯងក៏ស្លេកស្លាំងដែរ»
«បើម៉ាកមិនហូបខ្ញុំក៏មិនញុាំ» គេនិយាយហើយក៏យកអាហារទៅដាក់លើតុ។
«លីនសៀវ!!»
«ចាំអាស៊ានភ្ញាក់ចាំញុាំទាំងអស់គ្នា»
«ចុះប៉ារបស់ឯង? ម៉េចមិនឃើញមកមើលកូនសោះចឹង?» អ្នកស្រីលីងស្រាបតែចាប់អារម្មណ៍ថាតាំងពីព្រឹកមកដល់ថ្មើនេះគឺមិនឃើញលោកលីនសោះ នេះគាត់មិនបារម្មណ៍ពីកូនប្រុសខ្លះទេហេស៎?
«មែនតើ!» ឮអ្នកម៉ាក់និយាយហើយគេក៏បន្លឺឡើងទាំងជ្រួញចិញ្ចើម។
«ឯងសាកខលទៅគាត់មើល»
«បាទម៉ាក់» គេក៏ទាញទូរសព្ទមកបម្រុងនឹងចុចខលទៅលោកលីនតែ....
«យីសុីន!!» សម្លេងរបស់នាយកម្លោះដែលដេកនៅលើគ្រែបានបន្លឺឡើងដោយហៅឈ្មោះមនុស្សស្រីជាទីស្រឡាញ់ទាំងមមើមមាយ។
«លីនស៊ាន​កូន​ អ្ហឹកៗ»
«អាស៊ានឯងដឹងខ្លួនហើយហេស៎?» លីនសៀវក៏ទម្លាក់ទូរសព្ទលើសាឡុងស្ទុះទៅក្បែរគ្រែ។
«យី....!!» លីនស៊ានស្ទុះងើបឡើងហើយក៏សម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន។
«ម៉ាក់!»
«កូនប្រុសម៉ាក់ដឹងខ្លួនហើយ​ អ្ហឹកៗ​ គុណព្រះជួយ»
«លីនសៀវ»
«បានឯងដឹងខ្លួនល្អហើយ»
«នេះខ្ញុំនៅកន្លែងណា?»
«ភ្នែកឯងមិនបានពិការមើលខ្លួនឯងទៅ» លីនសៀវតបទៅវិញបែបបញ្ជោះ ទេ! មិនបានបញ្ជោះទេ សួរធ្វើដូចខ្លួនឯងខ្វាក់។
«....»
«ឯងដឹងថាឯងធ្វើឪ្យម៉ាក់បារម្ភទេ?» លីនសៀវ
«ខ្ញុំ....»
«ធ្វើ​អីមិនដែលចេះគិត»
«កុំថាឪ្យប្អូនបែបនេះកូន»
«ម៉ាក់...ឪ្យខ្ញុំសុំទោស»
«ម៉ាក់ទេដែលគួរសុំទោសកូននោះ....មកពីម៉ាក់ដែលមិនអាចធ្វើអីបាន អ្ហឹក!»
«....»
«បើពេលនោះម៉ាក់មិនឪ្យឯងមកទេម្លោះពេលនេះឯងមិនត្រូវជួបស្ថានភាពបែបនេះទេ...ម៉ាក់...អ្ហឹក...ឪ្យម៉ាក់សុំទោស»
«ចាំបាច់ទៅសុំទោសអីអាកូន​ទុរិយសបែបនេះ?» ខណៈ​ពេល​នោះលោកលីនក៏មកដល់។
«ហើយបងរវល់ធ្វើអី? ដល់ថ្នាក់កូនសន្លប់នៅពីមុខហើយបែជាធ្វើធម្មតាបានទៀត?»
«ក្រែង​កតញ្ញូ​នឹងស្រីណាស់មិនចឹង? ហើយមកវិញធ្វើអី?»
«បង...»
«អូនកុំលូកមាត់!»
«តែគេទើបតែដឹងខ្លួន....»
«ដោយសារស្រីម្នាក់ឯងបែជាធ្វើបាបខ្លួនឯងដល់ថ្នាក់នេះ!! ឯងសមជាប្រុសទេ?» គាត់និយាយខ្លាំងៗ។
«ចុះប៉ា? សមជាឪពុកគេទេ?» លីនស៊ានស្រែកគំហកទៅវិញស្ទើភ្លាត់សម្លេង
«នេះឯង...»
«ឪពុកឯណាបង្ខំកូនខ្លួនឯងឪ្យរៀបការទាំងដឹងហើយឮហើយថាកូនមានអ្នកដែលស្រឡាញ់ហើយនោះ?»
«អរ...យើងគ្រាន់តែចង់ឪ្យឯងរៀបការនឹងអ្នកដែលសមនឹងឯងយើងខុស?»
«ប៉ុណ្ណឹងហើយប៉ានៅថាខ្លួនឯងត្រូវទៀត?»
«ប្រាកដហើយ!! យើងអាយុចំណាស់នេះហើយគ្មានអ្វីដែលយើងគិតខុសទេ! ម៉្យាងយើងធ្វើនេះព្រោះដើម្បីឯង»
«ដើម្បីខ្ញុំ? ហឺស!! ខ្ញុំ​ថាព្រោះ​មុខជំនួញនឹងមុខមាត់របស់ប៉ាទៅវិញទេ»
«អា...»
«បង...ខ្ញុំ​ថាឈប់បង្ខំគេទៅ...គេធំហើយ»
«តែបងធ្វើនេះព្រោះតែចង់ឪ្យវាល្អ»
«បងចង់ឪ្យគេល្អតែបងមើលសភាពគេពេលនេះទៅ នេះមិនមកពីយើងបង្ខំគេមិនចឹង?»
«មកពីវារឹងមានះយល់តែចិត្តខ្លួនឯង បើវាមិនរឹងទទឹងទេវាក៏មិនធ្លាក់ក្នុងសភាពបែបនេះដែរ»
«បង....»
«ឈប់និយាយទៅម៉ាក់»
«លីន....»
«ប៉ាចង់ឪ្យខ្ញុំរៀបការណាស់?»
«ត្រូវ​ហើយ»
«បើបែបនេះធ្វើឪ្យប៉ាសប្បាយចិត្ត​ក៏បាន! ខ្ញុំ​ព្រមរៀបការ!»
«ពិតមែន?»
«តែខ្ញុំសុំពន្យាពេល...បានទេ?»
«ហេតុអី?»
«មក...មកពីខ្ញុំនៅរៀននៅឡើយ...ម៉្យាងខ្ញុំនឹងមុីសុីងអាយុនៅតិចចាំខ្ញុំធំបន្តិចចាំរៀបការបានទេប៉ា?»
«តែ...»
«បងហា៎! លីនស៊ានគេនិយាយត្រូវ គេនៅក្មេងណាស់ទុកពេលឪ្យគេបន្តិចទៅ»
«ហឺយ...»
«ព្រមទៅ...ទុកពេលឪ្យគេកាត់ចិត្ត បើបងបងបំបែកគេភ្លាមឪ្យគេរៀបការភ្លាមគេប្រាកដជាពិបាកទទួលយកណាស់»
«ឯង​ប្រាកដហើយ?​ ថាយល់ព្រមរៀបការមិនគេចវេស?»
«ប្រា...ប្រាកដ»
«ល្អ!​ យើងទុកពេលឪ្យឯង ៤ ខែ»
«លឿនម្លេះប៉ា?»
«យើងទុកពេលឪ្យឯងដល់ទៅ ៤ ខែហើយឯងនៅប្រកែកទៀត?»
«ចាំខ្ញុំរៀនចប់សកលបានទេ?»
«មិនបាន»
«ប៉ា!!»
«ចឹងត្រឹម​ ៦ ខែបានហើយ»
«ប៉...ប៉ា...កុំអាល់ទៅបានទេ?» គាត់និយាយហើយក៏ដើរចេញបាត់រកតែលីនស៊ានប្រកែកមិនទាន់។
«ពុទ្ធោ​អើយយ!!» លីនស៊ានយកដៃជ្រោងសក់ខ្លួនឯងទាំងធុញទ្រាន់។
«លីនស៊ានកូនកុំគិតច្រើនពេកអី ៦ ខែវាយូសមល្មមហើយ»
«តែ​វា....»
«ឯងខានញុាំអីជាងមួយថ្ងៃហើយប្រាកដជាឃ្លានហើយញុាំអីបន្តិចទៅ លីនសៀវ....»
«មិនបាច់ទេម៉ាក់ខ្ញុំមិនឃ្លានទេ»
«ញុាំបន្តិចទៅហី?»
«អត់ទេម៉ាក់ ម៉ាក់ហូបពីរនាក់អាសៀវចុះខ្ញុំត្រូវការសម្រាក»
«តែម៉ាក់ថាញុាំសិនទៅចាំសម្រាក»
«តែ​ខ្ញុំមិន...»
«ស្អីហាស៎! គ្រាន់តែសុីបាយសោះក៏សុីមិនចូលចង់ឪ្យយើងចាប់ញាត់បានសុី?»
«មិនបាច់! ដៃនឹងទុកដួសញាត់មាត់ខ្លួនឯងទៅ ខ្ញុំ​មានដៃខ្ញុំសុីខ្លួនឯងបាន»
«ចឹងមិនសុីទៅ»
«មិនឃ្លាន! បើឯងឃ្លានណាស់ក៏សុីមុនទៅ»
«អើ...ចឹងអញ្ជើញដេកអត់បាយឪ្យស្កប់ស្កល់ទៅបាយនេះទុកឪ្យអញអ្នកសុី»
«សុីក៏សុីទៅ» លីនស៊ាននិយាយហើយក៏ទម្រេតខ្លួនទៅវិញរួចទាញភួយមកគ្របមុខជិត។
«ម៉ាក់កុំខ្វល់ជាមួយវាមកហូបបាយសិនទៅ»
«ម៉ាក់មិនឃ្លានទេកូនញុាំចុះ»
«ហីយ៉ា! ម៉ាក់!»
«ម៉ាក់មិនអីទេ»
«ម៉ាក់មិនហូបក៏បានតែម៉ាក់គួរតែទៅផ្ទះសម្រាកសិនទៅ»
«ម៉ាក់មិនទៅទេ ម៉ាក់នៅមើលលីនស៊ានវិញ»
«មិនអីទេម៉ាក់អាស៊ានទុកឪ្យខ្ញុំអ្នកមើលវា»
«តែម៉ាក់ថាទុកឪ្យម៉ាក់អ្នកនៅមើលគេវិញ​ កូនទេដែលគួរតែទៅសម្រាក»
«អត់ទេ!»
«ឯងឆាប់នាំម៉ាក់យើងទៅផ្ទះ»
«បាទ»
«លីនសៀវ!!»
«ទៅៗម៉ាក់»
«ហឹម...ក៏បានឯងមើលៗប្អូនផងឮទេ?»
«កូនដឹងហើយម៉ាក់»
«ហ្អឹម..» បន្ទាប់​ពី​និយាយ​ផ្ដែផ្ដាំ​រួចគាត់ក៏ដើរចេញទៅបាត់។
«អាស៊ាន!»
«....»
«អាស៊ាន!»
«....»
«អាក'ស៊ាន!!»
«វាស្អីហែង? ហៅនោះហៅដូចអាណាងាប់»
«ហែងសុីបាយអត់?»
«អញប្រាប់ហើយថាអត់សុីទេ ហែងចេះស្ដាប់ភាសាមនុស្សទេ?»
«បើមិនសុីអត់ទៅ! ងាប់ហែងមិនមែនងាប់អីអញទេ»
«បងស៊ាន!!» កំពុងនិយាយសុខៗស្រាប់តែលេចមុខកញ្ញាមុីសុីងចេញមក គ្រាន់តែឮសម្លេងនាងភ្លាមលីនស៊ានដកដង្ហើមធំហើយយកភួយគ្របទាំងមុខគ្របទាំងខ្លួនជិត​ រួចក៏សំងំធ្វើដេកលក់។
«បងសៀវ? បងនៅនឹងដែលមែន?»
«បា...បាទ» លីនសៀវតបទៅវិញទាំងញញឹមមិនសម
«ចុះបងស៊ានគេងលក់ហើយហេស៎»
«គឺ...គេ...អរ!​ លក់បាត់ហើយ»
«គួរឪ្យស្ដាយណាស់ចឹង!»
«អ្ហឹ...នែ...អាស៊ានវាដេកលក់បាត់ហើយប្អូនគួរតែត្រឡប់ទៅវិញទៅណាមួយពេលនេះក៏យប់ជ្រៅណាស់ហើយដែរ»
«ចុះបងនៅកំដរគាត់មែនទេ?»
«នឹងហើយខ្ញុំនៅកំដរវា»
«បងនៅម្នាក់ឯងបែបនេះមិន​អផ្សុក​ទេហេស៎?»
«គ្មានអីគួរឪ្យអផ្សុកផងធម្មតា»
«ត្រូវការឪ្យខ្ញុំនៅកំដរបងទេ? ខ្ញុំ​អាចធ្វើឪ្យបងបាត់អផ្សុកបានណា» នាងនិយាយទាំងដើរមកក្បែរគេដោយញញឹមស្ទើតែរហែកមាត់ទៅហើយ។
«មិន...អ្ហឹ..មិនបាច់ទេខ្ញុំ....» លីនសៀវចាប់ផ្ដើមបះរោមខ្ញាក​មានអារម្មណ៍​ថារអើម​ ស្រីម្នាក់នេះមិនធម្មតាទេពាក្យសម្ដីនាងបង្កប់ន័យយ៉ាងជ្រៅតែគេអាចយល់ន័យបានយ៉ាងច្បាស់។
«លោកប្រុស» ខណៈ​ពេល​នោះកូនចៅរបស់លោកលីនក៏ដើរចូលមក។
«ប្អូនត្រឡប់ទៅវិញចុះខ្ញុំមិនបាននៅម្នាក់ឯងទេ» ព្រះជាម្ចាស់នេះសំណាងគេមែនទេ​ គ្រាន់តែបុរសនោះដើរចូលមកលីនស៊ានក៏ប្រញាប់និយាយទៅកាន់មុីសុីងវិញ​ធ្វើ​ឪ្យមុីសុីងឃើញហើយមិនពេញចិត្ត។
«ខ្ញុំ​ទៅវិញក៏បានដែរ តែព្រឹកស្អែកខ្ញុំនឹងមកម្ដងទៀត»
«ទៅចុះ»
«ចា៎....អ្ហឹ...តែថាបងស៊ានគាត់មានរឿងអីទើបដល់ថ្នាក់ចូលពេទ្យបែបនេះ?» មុីសុីងស្រាប់តែងាកមកវិញ
«លើសជាតិស្ករ»
«ហឺស!!» ឮលីនសៀវនិយាយហើយលីនស៊ានស្រាប់តែធ្លោយសម្លេងចេញមកព្រោះហួសចិត្ត។
«សម្លេងអីនឹង?»
«អ្ហឹ....កណ្ដុរទេដឹង?»
«អ៎...តែថានៅក្នុងបន្ទប់ VIP ចឹងម៉េចក៏ពេទ្យបណ្ដោយឪ្យចូលមកកើត?»
«ប្រហែល...អ្ហឹ...នែ៎...កណ្ដុរនឹងកណ្ដុរអភិជន»