Despised

Rozdział 8

Miało to wyglądać trochę inaczej, a ten rozdział to ogólnie taki dziwny jest, wyszedł strasznie długi więc musiałam podzielić go na dwa, nie zawarłam tego co chciałam i pisałam go w ciągłym biegu. 
Mimo to 
Miłego czytania 
Vi <3

- Powinnaś to gdzieś zgłosić – usłyszała głos Genevieve, która stanęła w wejściu do kuchni.

- Nic by mi to nie dało – westchnęła dziewczyna, przytrzymując mrożonkę przy twarzy.

- Nawet nie spróbowałaś – zauważyła staruszka podchodząc do niej.

- Nie pomogli mi wtedy, więc teraz też mi nie pomogą. Nie chcę po raz kolejny mierzyć się z tymi spojrzeniami – posłusznie oderwała zimny materiał od policzka, pozwalając Gen obejrzeć zaczerwienioną skórę.

- Będziesz miała siniaka – stwierdziła siwowłosa, na co ona skrzywiła się – Do pracy raczej nie polecałabym ci tak iść, ani jutro ani przez kilka najbliższych dni, wzbudzisz tylko niepotrzebną uwagę nawet jakbyś próbowała ratować się makijażem.

- Kurwa – przeklęła szatynka, mając ochotę się rozpłakać – Żądają ode nie takiej kwoty, że ja nawet po roku pracy tyle nie zarobię, a mam to zdobyć w tydzień? Ten przeklęty, pierdolony człowiek prześladuje mnie nawet zza grobu.

-, Co zamierzasz w takim razie? – Zapytała starsza kobieta, ponownie przykładając mrożonkę do policzka dziewczyny.

- Nie wiem – jęknęła żałośnie – Powinnam wyjechać jak najdalej stąd, najlepiej jeszcze dzisiaj, żeby mieć pewność, że nie spróbują ciebie zaatakować.

- Nie ma takiej opcji, nawet o tym nie myśl. Mówiłam ci już w młodości miałam do czynienia z żołnierzami, umiem się bić – na potwierdzenie swoich słów wykonała kilka dziwnych ruchów w powietrzu, co rozśmieszyło szatynkę.

- Dobrze, że podkreśliłaś w młodości, bo raczej po tobie nie widać – parsknęła pozwalając sobie na te kilkanaście sekund rozluźnienia – co nie zmienia faktu, że jak widać po mojej twarzy są niebezpieczni.

- Zgłoś to.

- Policja w tym mieście jest bardziej skorumpowana niż kurwa mógłby ktoś przewidywać – westchnęła – jeżeli się o tym dowiedzą będzie jeszcze gorzej.

- Nie pozwolę ci znowu gdzieś wyjechać, żebyś tułała się po ulicach – zaznaczyła Gen, zaplatając ręce na piersi.

- Domyślam się, pójdę poszukać jakiś swoich wartościowych rzeczy, zawsze to jakieś prawdopodobieństwo, że uda mi się coś jeszcze sprzedać. Może jak oddam im tylko część sumy i zobaczą, że będę współpracować bez odpierdalania to wydłużą ten termin, żebym mogła jeszcze coś wymyślić – stwierdziła Beatrice, wstając z miejsca.

Odłożyła mrożonkę na blat, podnosząc się z krzesła. Naprawdę miała dość już tej całej telenoweli, która trwała w jej życiu. Zyskała względne osiem lat spokoju, po czym jej pieprzony ojciec musiał o sobie przypomnieć. Nie minął nawet cały miesiąc od momentu, w którym dostała informację o jego śmierci i zrzeknięciu się całego spadku, który podobno jej zostawił.

Nie miała zamiaru brać od tego człowieka niczego, choć domyślała się, że i tak najprawdopodobniej było tam jeszcze więcej długów, które przez całe życie sobie narobił. Mieszkanie, w którym mieszkali przez większość życia należała prawnie do jej matki, więc człowiek, który ją spłodził nie miał najprawdopodobniej nic, co mógłby jej przepisać oprócz problemów.