Fourth of july||ft bankzitters

deel tien (wow tien delen!?)

*pov Robbie*
Ik merk op dat ik een berichtje krijg.
Het is van Rutger.Hij is er niet meer.Ik begin te roepen uit pijn 'RUTGER!' roep ik uit.ik wil het niet geloven.Dat mag niet.Het kan niet.'wat is er met rut?' vraagt milo.'CHECK JULLIE TELEFOON RUTGER RUTGER' schreeuw ik uit.'De brug WE MOETEN NAAR DE BRUG!' roep ik.Raoul knikt en zo volgt iedereen.Ik ren ernaar toe.Ik loop naar beneden waar je in het water kan 'RUTGER!RUT ALSJEBLIEFT!' roep ik uit.Nu heeft iedereen het door.Ik kleed me uit om het water in te gaan.Als ik word terug getrokken.'Ze zijn samen gesprongen.Dit overleef je niet die klap en die kou' zegt een vrouw.Ik knik en zak neer.'Rob' hoor ik achter me.Het is milo hij zakt naast me neer.'ik ben echt een kut vriend Milo' mijn stem breekt.'Het ligt niet aan jou Rob Matt en rut konnen het niet aan oké daar kan jij niks aan doen.Jij bent ook nog maar kind' Milo zijn stem breekt ook.Na een halfuur komt er een duikteam.Ze gaan hun opsporen.Zodat hun lichaam begraven kan worden.

Met succes Halen ze er een meisje en rut uit.Ik loop naar ze toe ik huil.De tranen stromen over mijn gezicht.Ze reanimeren allebei de personen.'Stop!' roep ik uit.Iemand kijkt om 'STOP DAN TOCH HIJ IS GESPRONGEN VOOR RUST GEEF HEM DAN DIE RUST!' schreeuw ik.De ouders van Rutger staan naast me 'Hij heeft gelijk.Als hij weer leeft is dat met tegenzin pijn en gaat hij het opnieuw doen.' zegt de vrouw.Ze stoppen met reanimeren.'Ga maar Robbie.' zegt de vrouw tegen me als teken dat ik naar hem mag.Naar het levenloze lichaam.Ik zak ernaast.'Sorry maatje' fluister ik zacht.Dit wou ik nooit meer meemaken maar toch zit ik hier.

*Pov Raoul*
Robbie eet niks hij komt zijn kamer niet uit en doet niks.Het heeft hem kapot gemaakt.Vandaag is de begrafenis.Van twee personen ze liggen naast elkaar aangezien ze samen zijn gegaan.Het is nu ochtend de begrafenis is om 11:00 het is nu 08:00 het is een uurtje rijden.Naar de kerk dan de begraafplaats is maar 10 minuten lopen.Ik loop naar Robbie zijn kamer.Ik klop aan.Hij slaapt vast maar hij moet er wel uit.Als ik de deur open zit Robbie op bed.Hij lijkt levenloos.Maar dat is vaker zo.'Het is zo ver maatje.' zeg ik tegen hem.Hij kijkt door me heen.'Kom op Rob alsjeblieft.' smeek ik hem bijna.Niks.Ik til hem uit bed.Ik laat de douche lopen en zet hem daar in.Terwijl maak ik zijn bed op en ruim ik zijn kamer wat op.Ik pak vers ondergoed en zijn pak.
Ik haal hem uit bad en droog hem af.Ik kleed hem aan en neem hem naar de woonkamer.Hij zit levenloos op de bank naast koen en Milo.Hun zijn ook stil.Het is tegenwoordig vaak stil.Robbie is afwezig.Rutger is weg.Milo geeft geen kick.En koen durft geen grappen te maken.Iedereen heeft nou al ontbeten.'We gaan' zeg ik kortaf.Milo en koen staan op.Robbie laat een traan rollen.Ik sleur hem van de bank.Hij zou wat voorlezen. Waarschijnlijk niet maar dat is oké.

In de auto zijn koen en Milo na weken weer in een gesprek.Robbie straalt verdriet uit.Normaal straalt hij niks uit.
Al snel arriveren we.Ik parkeer en iedereen stapt uit.Het is effe in de kerk en dan is het naar de begraafplaats.Ik kijk iedereen aan Milo heeft koen zijn hast vast.Koen vind er ook steun in.Ik pak Robbie zijn hand.Zo lopen we naar binnen.We komen mensen tegen en gaan daarna zitten.De priester begint.Ik let goed op.Rob niet de woorden gaan door zijn oren en er recht uit.Er zijn al wat mensen geweest nu is Robbie.Ik tik hem aan.
*Pov Robbie*
Ik voel me leeg iedereen is stil en ik weet niet wat ik moet.Raoul tikt me aan waardoor ik weet dat ik wat moet zeggen.Ik loop naar voor.Iedereen kijkt me aan.Ik ga op een trapje staan.'Ik ben Robbie de beste vriend van Rutger.Hij zorgde voor mij.We hebben veel meegemaakt.Ik wist dat het slecht ging.Niet het idee zo slecht.Hij was zo lief en nu hij weg is voelt het.Voelt het alsof er een stuk van mij weg is.Hij verdient zijn rust.Net zoals Nienke.Ze zijn samen gesprongen en daat moeten wij respect voor hebben of we het willen of niet.Wij weten dat dit niet mocht gebeuren.Maar wat hun voelde.Waren niet degene die wij kende het was een stem die te sterk was voor de sterkste persoon.' ik loop terug naar mijn plaats.Ik nestel me in de armen van Raoul.'Sorry' fluister ik.Ik krijg een kusje op mijn haar.Als steun.
Na een tijdje is iedereen die moest Praten geweest en loopt de zaal leeg.Iedereen rijdt achter de auto's met de kisten aan.Mensen kijken ons soms aan.Ze weten wat er is gebeurd als ze de lijkauto zien en auto's met huilende mensen erachter.Wat ik daarnet zei meende ik hij heeft een stuk van mij meegenomen.Net zoals Matthy deed.Ik voel alles en niks tegelijk.

823 woorden
Wat emotioneel dit.....