Distracted Bullet (LOA 2 #7)

CHAPTER 6

"Ok na po siya," I heard some mumbled before I slowly open my eyes, nasinag ako sa sobrang liwanag ng ilaw sa silid na aking kinalalagyan. Nasaan ako? May kurtinang puti na nakapalibot sa aking hinihigaang kama. Teka, hospital bed ito? Nasaan ako?

"Doc, lalabas lang ako kailangan ko lang bumili ng inumin, hindi pa naman gigising iyan hindi ho ba?" familiar ang boses na iyon, iyon yung isa sa mga lalaking nagbabantay sa akin. Nasa hospital nga ako. Naghintay at pinakinggan kong mabuti ang mga yabang ng mga sapatos nila hanggang sa nakarinig ako ng pagsara ng pinto. Dahan-dahan akong bumangon at hinawi ang kurtinang nakaharang sa kama ko.

Isa ito private room, walang ibang pasyente, isang hospital bed lang ang nandito, sofa at television. Dali-dali kong tinanggal ang nakatusok sa akin na dextrose, "Agh." I winced in pain, but hindi ito ang tamang oras para indahin ito.

I need to escape, tumayo ako at tila nawalan pa ng balanse dahil sa panlalambot ng aking katawan, lumapit ako sa nag iisang bintana dito. Nasa second floor ako ng hospital, sinuri ko ang paligid, agad akong nakahanap ng posibleng daang pababa. Buti na lang ay malapit sa bintana ko ang fire exit stairs.

Binuksan ko ang bintana, dahan-dahan tumungtong bago humakbang palabas. Mahigpit ang aking pagkapit sa bintana bago inabot ang hagdan, kagat labi akong lumipat dito. Nang ambot ko ito mabilis akong bumababa ng hagdan, ng matunton ko ang pinakababa.

Mabilis akong tumakbo papunta sa kalsada at tinahak ang daan patungo sa aking bahay. Pagpasok ko sa loob, "Tang*na," hindi ko maiwasang mapamura ng makitang nilimos ang aking mga gamit. Wala na 'rin ang gamit ni Trina. Talagang iniwan na nila ako sa era, napahilamos ako ng aking mukha sa inis.

Hindi ito ang tamang oras para sa ganito, kailangan mong umalis Sahara. Paalala ko sa aking sarili. Lumapit ako sa ilalim ng aking kama, at kinuha doon ang isa ko pang cellphone, matagal ko na itong tinatago dito.

Binuksan at agad kong tiningnan ang laman ng banko ko, nandito pa ang pera. Ito ang gagamitin ko para umuwi sa thailand. Umalis ako ng bahay at dumiretso sa airport, nag book ako ng flight papunta sa thailand.

I've waited for a few hours before we boarded, wala akong ibang dala kung hindi ang cellphone at ang aking sarili. Saglit lang ang byahe papuntang Thailand, kaya pag land ang eroplano wala akong sinayang na oras, dumiretso ako sa hospital kung nasaan ang pamilya ko.

Lakad, takbo na ang aking ginagawa para lang makapunta kay Chao Fah. "Fah!" malakas kong sigaw ng makita itong nakatayo sa harap ng Emergency Room. umiiyak ito ng lumingon sa akin, kasama nito si Chet na tila lumuluha 'din.

Sandali bakit sila umiiyak, "Anong nangayayari?" tumigil ako sa paglalakad, at may ilang metro pa ang layo ko kung nasaan sila. Bumukas ang pinto ng emergency room, at lumabas doon si Chao Fah na nakasuot ng hospital gown. My lips parted when I saw someone standing behind him, wrapping his arms on his neck and pointing a gun to the side of his head.

I gasp and cover my mouth, a big amount of fear eats my whole system. It's the guy who's wearing the mask. The big boss. "Give me back my money." sambit nito. Hindi ako makakilos sa sobrang takot. "Sahara, what is happening naa?" umiiyak na tanong ni Chao Fah sa akin. Tumulo ang luha ko, parang dinudurog ang puso kong makita ito sa ganitong sitwasyon, hindi nila alam ang mga pinaggagawa ko, pero nadadamay sila.

"Please, wag mong saktan ang tatay ko." Pagmamakaawa ko, "Too late." the man said and in a glimpse of an eye, malakas na pagputok ng baril ang sumakop sa buong paligid.

"Hindi!!!" sigaw ko, at tila nawalan ako ng hangin sa katawan, umikot ang paligid, nawala sa paningin ko silang lahat at tanging ang lalaking pumatay sa tatay ko ang natira. Tumayo ito sa aking harapan.

He smoked and said, "Wake up."

Ano? Panaginip?

Nagising na lamang ako ng makalanghap ako ng usok galing sa sigarilyo. I cough as I slowly open my eyes, my chest is heaving up and down because of that nightmare. Thank god it was just a dream, a very bad dream. Medyo nanlabo pa ang aking paningin dahil sa hilo pero ng unti-unti nang luminaw ang aking paningin, agad kong napansin ang taong nakaupo sa harapan ko.

Nalamig ang aking buong katawan, tila nakalibing na ang aking mga paa sa hukay. Bilang na ang aking oras sa mundo.

He was seated in front of me, with his legs crossed and smoke in front of my face. Talagang sa akin niya pa binubuga ang usok, hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding takot dahil ganitong-ganito ang ginawa nito sa aking panaginip. He smoke in front me. Sinubukan kong kumilos pero doon ko lamang napagtanto na nakatali ang aking mga kamay at paa sa pader. Nakatayo ako sa harapan niya at hindi ako komportable sa ganito.

Madilim pa rin ang paligid ang saktong natatakpan ng dilim ang mukha nito. "So, tell me little miss, where is my money?" malamig ang hatid ng boses nito sa aking sistema. Hindi ako agad nakaimik, kaya naging dahilan ito ng kanyang pagtayo. Sobrang lakas ng takot ko ngayon, pero kailangan kong maging matapang, hindi ako pwedeng mamatay dito.

Dahan-dahan kong nasilayan ang makisig nitong mukha, nakakatakot ang kanyang aura pero iba ang angking kakisigan na hatid nito. Tila na pipe ako sa sandaling panahon pero agad akong sumagot. Ibang-iba ito sa lalaking nakasuot ng maskara na tumatak sa aking isipan. Ito ang nasa likod ng maskarang iyon. Hindi maipagkakaila, biniyayaan ito ng panginoon angking kakisigan. Pero masama pa 'rin itong tao, Sahara.

Masama? Hindi ba't ikaw iyong masama dito,Sahara. Sambit ko sa aking sarili. Ikaw itong nagnakaw ng pera sa taong kaharap mo ngayon, kaya nandito sa sa ganitong sitwasyon ngayon. Ikaw ang masama, Sahara. Karma mo ito.

"Wala na sa akin ang pera mo, patayin mo na lang ako." I shouted it to his face. Napapikit pa ito dahil sa lakas ng aking boses. He smirked and said, "As you please."

He wrap his hand on my neck, and grip on it tightly, he was struggling me. Agad akong nanghina dahil sa kawalan ng tamang hangin sa aking katawan ito na ba ang kamatayan ko? Oras ko na ba talaga?

Nanlaki ang mga mata ko ng ilabas niya ang isang revolver na may natitirang isang bala. Kinasa niya ito bago itinutok sa aking noo. Hindi ako pwedeng mamatay, hindi pa pwede.

Gusto ko nang umiyak sa takot, nanlalabo na din ang aking paningin dahil sa unti-unti na akong nawawalan ng hangin sa katawan. He smirked and leaned closer to my face. Anong gagawin niya? Naramdaman ko ang pagkawala ng higpit ng pagkakasakal niya sa akin at bago pa ito mag process sa aking isipan. Susubukan ko pa lang sanang huminga at habulin ang aking paghinga. Pero naramdaman ko ang labi nito sa aking labi, he kissed me!

Nanlaki ang aking mga mata, pero hindi tumigil ang utak ko dahil sa halik na iyon, kinuha ko ang tyansang iyon para ipunin ang aking lakas na makawala sa tali yung aking kamay at dali-dali kong hinugot ang panali na suot ko. Sa pagkakaalala ko may matalim itong stick.

I use it to stab it on his chest. I felt his lips parted against mine before he stopped the kiss, looked me in the eyes, and let go of his gun. Napangiti ako dahil alam kong makakatakas na ako sa lagay na ito.

I was about to push him, pero nagulat ako ng hawakan niya ang kamay ko na may hawak sa stick. I look at his face and I shiver when he flashes those beams in his face. A-ano?

My eyes widened, and I gasped when he deepened the stab without flinching. "I like you, I might keep you." he whispered to my face.

Beaming while staring at my face and continuing his phrase, "Till death." and kiss me again!