Hüzün

Bölüm1

{2 yıl önce}.
Saat akşam 7 idi.Yaz tatilinin verdiği mutlulukla bavulumu aşağıya indirdim.

'Eveeet ne güzel tam
kadro hazır' diye homurdanarak annem ve abime fake smile attım.Tabiki dediğim şeyin hesabını ödiycektim ama bunun hiç vakti değildi.

Evet ya ben haklıydım vakti değildi, hem çok oyalandık dimi ya ben şimdiye kadar akşam barda çocuk kesicektim.

Tamam sus iç sesim.Konuştukça batıyosun.
Tam dalmışken abimin beni dürtmesiyle sarsıldım
"Birazcık kibar olsaydın şimdiye evde kalmazdın abiciğim" dedim sinsice laf sokarak.

Tabiki bu lafın altında kalmazdı.Ama yetişmemiz gereken bi tatil vardı ve düşünceli davranak göz devirmekle yetindi.
Arabaya ulaştığımızda eşyaları bagaja koyup yerlerimizi aldık.
Ben arka koltuğa abim ise annemin yanına geçti.

Neymiş ben daha çocukmuşum.Hııı tabi yakında istemeye geldiklerinde benim kızım çocuk diye vermez annem beni.
Tamam ya susuyorum.
Annem yol uzun olacağından uyumamı söylemişti ve bende fırsat bu fırsat deyip kestirmeye başlamıştım.
Taki kulaklarım o patlama sesini duyuncaya kadar.

Gözlerimi açtığımda annem kaza yapmıştı ve sanırım araba yanıyodu.Abim yarı baygın şekildeydi.Gözyaşlarım süzülürken panik yapmamaya çalıştım.Abimi ayıltmaya çalışırken bi yandanda annemi arabadan çıkarmaya çalışıyodum.Abim kazanın etkisiyle açılan kapıdan dışarıya uçmuştu ama nabzı atıyodu.Ah benim salak kafam.Neden abimden önce anneme bakmıyordumki.Büyük bi patlama sesinin ardından alevler yükselmeye başladı.Çığlıklarım tüm yolu kaplarken nefesim kesiliyordu.Hızla telefonumu bulmaya çalıştımki ellerim titriyordu.

Kahretsin.Telefonum arabadaydı.Abimin telefonunu alarak ambulansı ve itfaiyeyi aradım.
"Alo.." Sesim çıkmıyordu öyle ağlıyordumki hıçkırıklarımdan kendi sesimi duyamıyordu telefondaki adam.
"Annem ve abim yaralı kaza yaptık" diyebildim sadece.
Adresi verdikten sonra itfaiye ve ambulans geldi.

Eğer annem ölseydi ben yaşayamazdım.Annem benim tek yaşam kaynağımdı.Balık okyanussuz yaşayamaz bende annemsiz.Duygularım karman çorman olmuştu.Gözlerim patlar derecesinde yanıyordu.

İtfaiye yangını söndürdükten sonra arabanın içinden çıkan nur yüzlü annemi gördüm.Dahada ağlamaya başladım.
"Annem bak sakın ölme annem bak ben sensiz bir hiçim.Sen benim babamsın dostumsun annemsin.Benim hayatımdaki bir çok rolsün," Sustum ve yine konuşmaya başladım.
"Gitme anne.Sensiz hiçbirşeyin anlamı yok.Ağaçların yapraklarının rengi, gökyüzünün ışıltısı yok.Benim eğlencem yok, bütünlüğüm yok.Çünkü sen tamamlıyorsun beni annem."

Görevli doktorlar annem ve abimi hastaneye kaldırmaya başladılar.Hastaneye geldiğimizde dolan gözyaşlarımla abimin yüzüne baktım ayılmıştı ve anlamsızca yüzüme bakıyordu.Konuştum.
"Kaza geçirdik annem şuan ameliyathanede.Ve ve en önemlisi annem ölürse kendimi öldürürüm.Üzgünüm Yiğit"

"Annem iyi olucak değilmi Eylül" kahverengi gözleri dolup taştı.
Sıkıca sarıldım abime.Şuanlık tutunabileceğim tek dal o'ydu.
*********************
7 saat sonra

Ameliyathane kapısında zindan edilmiş mahkumlar gibi bekliyorduk.Sanırım delirmek üzereydim.7 saat olmuştu.Tam 7 saat...

Tuttuğum elini biraz daha sıktım güven verircesine.Çünkü ben daha güçlüydüm abime göre.Ona yardım etmem gerekti.
"İyi olucak umarım"diyebildim sadece.
Tam birşey diyecekken annemin doktoru çıktı.

"Çocuklar" sustu.

"Ne oldu annem iyimi?" Diye bağırdım tüm var olan gücümle.

"Başınız sağ olsun" diyip yanımızdan ayrıldı.

Ne ne ne ne ne.Anne nasıl bıraktın bizi.Ha neden bıraktın.Hayatın zorluklarına bu yaştan alışmamız içinmi.Şimdi ne olacak.Abimle ben ne yapıcaz.

Abim donup kalmıştı.Tepkisine sinirlenmiştim.
Sertçe göğsünden ittirip vurmaya başladım.

"Konuş ağla bişey de.Annemiz öldü.Beni teselli et.Vur kır." hıçkırıklarım konuşmamı böldü.

Abim ise hiç konuşmadı.O günden sonra birdaha hiç konuşmadı....