"Kaçabileceğim bir dünya dilerdim,
Sadece kaçmak değil; herkesin ve her şeyin beni yok saydığı bir dünya.
Şimdi de öyle bir dünyanın içinde değil misin zaten deme bana.
Çünkü dileğim, yok olamıyorsam; başkalarının zihninde yok olayım.
Sokaktan geçey...
! Bu kitap etik değer ve bakış açılarına uymayacağını bildiğim sahneleri barındıracağından farklı görüş, davranış ve cinsel içeriklerin varlığından rahatsız olan, ilgisini çekmeyen ve okumaktan hoşlanmayan biriysen eğer bu kitap sana uygun değil.
Şunu belirtmek istiyorum. Ben karakterlerimi yaptıkları davranışları doğru veya yanlış kategorisine ayırarak değil, geçmişleri; bu geçmişin yaratmış olabileceği bilinçaltı gösterimleri üzerinden yazıyorum. Büyük ya da küçük olaya bakmaksızın aldıkları kararları mantık çerçevesi içinde değil, onların yaşam gerçeklikleri üzerinden aktarıyorum. Bu yüzden bu gibi durumlara toleranslı olmayanlar için uygun sahneler barındırmayacak bu kitap.
Bu konuda hassas olanlar için kısa bir bilgilendirmeydi. Eğer hâlâ kalmak istiyorsan...
Instagram: lepraregina Spotify:lepra Regina
🎭
⭑ PALYAÇONUN GÖZYAŞLARI
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nostalghia, Tyler Bates - Fool
Eskiden bildiği tek şey nasıl başlayacağı olan ardını pek de düşünmeyen fakat şimdilerde nasıl başlayacağını bile bilmeyen bir kızdım. Hissizliğin tohumlarının kaburga kemilerimin arasına düştüğü an, zihnimin bir köşesinde paslanmamış fakat artık hareketleri ağırlamış bir çark gibi dönüyordu.
13 yaşımdaydım, ellerimin arasında tuttuğum küçük ekranın üzerinde dönen dizinin bir sonraki sahnesinde ne çıkaracağını karşıma merak etmekten çok uzaktım. Ne yazdığı görünmesinde diye çöpe attığımda, yazdığım intihar mektuplarının hayaletlerini yıllarca zihnimde sakladım. Öğretmenime daha bir çocukken bavulumu toplayıp kaçacağım dediğimde beni duymayanların intikamını bana en sağır kalacak olanda saklı kalacak sandım. Varlığımı reddettiklerinde normal olmak için çabalarken çok daha küçük bir çocukken nefesimi içine üflediğim bardak yüzünden normal olmanın değil, normal olanın ben olmasında sorun olduğunu anladım.
Bir hastane çıkışında, yolun kenarında dururken küçük elimi büyük avucunun içine sıkıştıran mavi gözlü kadının ısırdığı işaret parmağımın altında bana göstermek istediği sevgisinin yattığına inandım fakat sonra bunun bir gösterge olabileceğini sanan küçük aklım parmaklarımın sardığı parmaklarını dişlerimin arasına sıkıştırdığında ve bunun için yine bana kızdığında sevginin saklanması gerektiğini kavradım.
Bu yüzdendir ki elimdeki o küçük ekrana başım eğikken kalçamı yasladığım kuru yerde biraz daha kendimi içeri doğru kapattım ve bir yemin ettim. Bir daha ağlamayacağım. Hayır, sonra başkaları için değil; tam şu an karşıma çıkacak ve yeminime ihanet etmeme sebep olacak sahne adına bile bunu tekrarlayacağım. Bir daha ağlamayacağım.
