Shadows of the Riverwood

Rozdział piąty.

Kolejny tydzień w RiverHigh mijał, a wraz z nim moje wszelkie chęci do życia. Jeździłam do szkoły i ze szkoły jednym busem w tym mieście, do którego miałam 20 minut pieszo każdego dnia. Wchodziłam do szkoły niewyspana i zestresowana, a wychodziłam w jeszcze gorszym stanie. Ściany tego budynku kurczyły się coraz bardziej, gdy samotna przechodziłam przez korytarz, a wzrok wszystkich utkwiony był we mnie. Zdejmowałam z szafek wredne przypiski, porozrzucane karteczki i starałam udawać się, że na mnie to nie działa. Wracałam do domu, kłóciłam się zarówno z mamą, jak i bratem, aby siedzieć w książkach do nocy, spać po 3 godziny i powtarzać te rutynę w kółko.  W tamtym momencie tak wyglądało moje życie. Realia, które sama na siebie sprowadziłam. 

-Maggie – lekkie szturchnięcie w ramię, wybudziło mnie ze snu – notujesz, co mówię?

Uniosłam głowę, wyrywając się z letargu. W pierwszej chwili impulsu, pomyślałam, że dalej tkwię w swojej rzeczywistości w jaką popadałam podczas snu. Gdy mój wzrok jednak się wyostrzył, a ja spojrzałam w oczy nauczyciela od angielskiego, zrozumiałam, że jestem w prawdziwym świecie. I ucieszyło mnie to. Ponieważ moje sny bywały jeszcze gorszym koszmarem, niż rozgrywające się w tym budynku zło. Zło posadzone w różnych ławkach tej samej klasy, kumulujące się i przekierowujące swoje negatywy na rzekomo najsłabsze ogniwo. W tamtym momencie, byłam nim ja. Kompletnie wykończona. Czułam na sobie wzrok wszystkich, gdy z włosami przyklejonymi do twarzy, próbowałam udawać, że wcale nie ucięłam sobie drzemki podczas lekcji. 

-Tak - złapałam szybko za długopis - oczywiście. 

-Byłabyś w stanie powtórzyć moje wcześniejsze słowa? - zapytał. Nie w sposób atakujący, raczej sprawdzający i próbujący udowodnić moje kłamstwo. 

Spojrzałam na tablice interaktywną. Zapisany na niej temat zajęć brzmiał ,,Hipokryzja według powieści Charlesa Dickensa ,,Wielkie nadzieje". Czytałam te książkę noc wcześniej, jednak zasnęłam w połowie, zbyt wykończona. Zdecydowałam jednak wykorzystać informację, które udało mi się przechwycić. 

-Zapewne mówił Pan coś o zaburzonym światopoglądzie ludzi obrzydliwie bogatych – wypowiedzenie tych słów przeszło mi z niesłychaną łatwością. - Wartościowanie ludzi na podstawie ich majątku i takie tam. Jeden z wielu problemów tej placówki. 

Brwi nauczyciela wystrzeliły do góry. Ku mojemu zdziwieniu na jego młodej twarzy nie odmalował się gniew, a raczej ciekawość. Był zainteresowany moimi słowami, choć reszta klasy raczej nie odebrała tego w ten sposób. Zanieśli się cichym, prześmiewczym śmiechem, który Pan Thomas natychmiastowo uciszył, unosząc dłoń do góry. 

-Cóż, nie były to moje słowa - powiedział zgodnie z prawdą. - Ale coś w tym jest. Uważasz, że problematyka książki jest ponadczasowa?

-Społeczeństwo wiktoriańskie było podzielone na klasy społeczne. Nasze społeczeństwo jest jego odbiciem lustrzanym. Każdy taki podział ma swoje konsekwencje. Szczególnie, gdy ci uznawani za najgorszą część miasta, dostaną w swoje ręce kawałek bogactwa – nie wiedziałam, czy moje słowa mają sens. - Ludzie bogaci przedstawiają się pieniędzmi, ci biedni jako karty przetargowej używają siebie. Są prawdziwi, jeśli wychowani zostali w biedzie. Chcą być bogaci, ale nie chcą, aby była to ich plakietka. Dotyka nas nierówność społeczna, przed którą nie da się uciec, chyba, że ją kupisz. Więc tak, problematyka jest ponadczasowa. 

-Czyli mówisz, że wszyscy zamożni ludzie nie mają moralności? - zadał mi kolejne pytanie. 

Nie dałam się jednak zwieść. Nie te słowa wypłynęły z moich ust i absolutnie nie miałam ich na myśli. 

-Oczywiście, że nie - zaprzeczyłam od razu. - Tylko ci bez szacunku do pieniądza, wychowani w bogactwie, na które nie musieli sami zapracować, albo w które nie włożyli ani trochę wysiłku. Ktoś, kto kiedyś sam dotknął ziemi, aby później wznieść się na szczyt, nigdy nie użyłby swojego majątku, aby kogoś upodlić.