"Tıpkı bu güllerde olduğu gibi," Adam elindeki gülü yavaşça kızın yanağına oradan da göğsüne doğru yavaşça indirdi. "dikensiz gül olamaz. Onlar birbirlerine ait."
Kız yutkunurken adam sırıttı. Kıza yaklaştığında sıcak nefesi bir alev gibi yakıyordu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saçlarının kokusu benim uyuşturucumdu.
⊹ ࣪ ˖ ✩ 𓏲 ₊ ’
(Eğer 18 yaşından küçükseniz okumanızı tavsiye etmiyorum.)
4 yıl önce.
"Megumi!"
Gülümseyerek kampüste beni bekleyen Megumi'ye doğru koşmuştum. Ufak sarılmamızın ardından Nobara orada olduğu belli etmek için öksürdü. Ağacın altında oturduğu için onu görmemiştim.
"Geç kaldın. Yine."
"Üzgünüm. Saçlarımı kurutmam uzun sürdü." Gidip ona da sarıldım.
Ben utanırken Nobara göz devirdi. "Bari milletin içinde yapmayın. Kaçtım ben, gelirsiniz siz sonra."
O gidince şaşkın şaşkın birbirimize bakıp güldük.
Megumi, Nobara'dan sonra en iyi arkadaşımdı. Ama ben sadece arkadaşı olmak istemiyordum.
Öğleden sonra derslerim bitmiş ve gitmek için fakülteden dışarı çıkmıştım. Fakat yağmur birden bastırmıştı. Eve gidene kadar hasta olmam için gerekenler sağlanmıştı çünkü yanımda şemsiye yoktu. Şimdiden sırılsıklam olmuştum bile.
Elimi yağmura doğru uzattım ve toprağın kokusunu içime çektim. Harikaydı.
Sonra arkamda birini hissettim ve yağmur damlaları üzerime düşmeyi bıraktı.
Döndüğümde Megumi'nin elindeki şemsiyeyi bana tuttuğunu gördüm.
"Megumi? Sen gitmemiş miydin?"
"Hayır. Yani, evet." Boğazını temizledi. "Bir şey unutmuştum o yüzden geri döndüm."
Onun fakültesi bu tarafta değildi ki.
"Gören de beni bekledin sanacak."
Güldü. "Değil mi? Komik bir tesadüf."
"Benim için iyi bir tesadüf. Islanmaktan kurtuldum."
Beni baştan aşağı süzdükten sonra tek kaşını kaldırdı. "Pek sayılmaz."
