Ben olarak yazdığım şeyler bitmesin istiyorum.
Bazı yazılarda, bazı kelimelerde kendimi göremiyorum.
Ama onlarla bütünleşiyorum, ve hatta bazen onların arkasında saklanıp ağlıyorum.
Küçük bir çocuğu sırılsıklam eden o yaşlar...
İşte tam da orada boğuluyorum.
Gerçi bata çıka öğrendim de yüzmeyi.
Napalım, bende böyle bilmişim susuzluğumu gidermeyi.
Anlatayım diyorum; belki sadece kırık bir cam parçasını.
Belki de koparılan bir papatyayı.
Çünkü bunlar ağlamak için geçerli sebepler.
Ve onlar bunu asla göremezler!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Boşluk içinde boşluklar
Non-FictionTenim ne kadar beyazsa, İçim de bir o kadar siyahi... "Gerçekten, resim henüz bitmeden bakacak olursanız çehre ağlayacak mı, yoksa gülecek mi bilemezsiniz. Daha garibi var: gülme son sınırına varınca gözyaşlarıyla karışır."
