Kötü Şans

-1- Ölümün Soğuk Yüzü

Merhaba yeni okuyucum! Muhtemelen bir kitaba başlamak istiyorsun fakat okuduğun diğer kitapların ilk bölümlerinden hiç haz etmedin ya da burada yenisin ve öylece kitaplara göz atıyorsun. Başka bir hikâyeyle kitabıma başvurmuş olman da olası. Ve işte buradasın! Umarım seni burada olduğuna pişman etmem. Hoşgeldin!
Öncelikle bu kitap dram ağırlıklıdır. İlk bölümlerde anlatım bozukluğuyla karşılaşırsan lütfen bana kızma, sadece acemiliğime yükle. Sandığın gibi bir kötü çocuk vakasıyla da karşılaşmayacaksın seni temin ediyorum. Son olarak bunların geçiş bölümleri olduğunu göz önünde bulundurmanı istiyorum. Fazla uzattım sanırım. İleride sık sık beraber olacağız. Tekrar hoş geldin!

~~

Bir yolculuk bu kadar mı sıkıcı geçebilir? Yaklaşık 6 saattir yoldayız. Telefonumdaki tüm şarkıları 2 veya 3'er defa dinledim ve şarjı bitti. İnanılmaz bunalmış vaziyetteyim. Aşağı yukarı 2 saattir arkamızda olan koca yük kamyonunun sesi artık beynimi tırmalamaya başladı. Daha kaç saatlik mesafemiz var bilmiyorum. Tek bildiğim şey çıldırmanın doruklarında olduğum. Aynı zamanda tuvaletim de geldi. Yolculuğa çıktığımızdan beri hiç durmadık ve artık çatlamak üzereyim. Her an patlayabilirim ve içimde tuttuğum tüm idrar tanecikleri etrafa saçılabilir. Kesinlikle iğrenç!

"Daha kaç saat var baba?" diye sordum sahte öğürmelerimin arasından.

"Az kaldı canım." diyerek aceleyle yola döndü.

"Peki tenha bir yol kenarında ya da market gibi bir yerde dursan olur mu?"

"Sorun ne?"

"Kırmızı alaarm!" Son heceyi uzatarak söylediğim için annem ve babam küçük kahkahalarla güldü.

"Peki bakalım. Yol kenarında bir market görürsen bana haber ver, olur mu?" Bunu söylerken bana dönmüştü. Babam bugün gözüme çok farklı gözüküyordu ve bana şefkatle bakıyordu. Gülümseyerek başımla onayladım.
Babamı herkesten çok severdim fakat ona bunu daha önce sadece iki ya da üç kez söylemiştim. Sanki bunu dile getirmezsem onu sevdiğimi düşünmeyecekmiş gibi hissetmiştim. Ve o an tekrar söyleme gereği duydum.