ဘေးနားကနေရှောင်ထွက်သွားသူရဲ့လက်ကို WonWooဆွဲထားလိုက်ရင်း
"ခန! ခနလေးပါJeonghannie...
ကျွန်တော်တို့စကားပြောရအောင်......နော်"
တကျောင်းထဲအတူဆိုတာသိလိုက်ရတာတောင် သူနဲ့စကားပြောဖို့နောက်ထပ်အချိန်တွေမစောင့်နိုင်တော့ တဲ့အထိ WonWooသူ့ကိုစွဲလန်းနေမိပြီထင်ပါရဲ့၊ အခုကိုသူနဲ့မပြောရရင် တခုခုလွဲသွားမှာစိုးတဲ့ထိ WonWoo သူ့လက်ကောက်ဝတ်လေးကိုတင်းကြပ်စွာဆွဲထားလိုက်ရင်းပြောလိုက်တော့....
"ကိုယ်မအားဘူး၊အတန်းချိန်ရှိတယ်
ပြီးတော့ မင်းနဲ့ကိုယ့်ကြားဘာပြောစရာရှိလို့လဲ"
"ခနလေးပဲလေ Jeonghannie
Jeonghannieဘက်က ပြောစရာမရှိရင်တောင် ကျွန်တော့်မှာပြောစရာတွေရှိတာမို့ ခနဖြစ်ဖြစ်ဗျာ..နော်"
WonWooအသံကိုအတတ်နိုင်ဆုံးထိ ချိုသာရင်းစိတ်ရှည်စွာပြောလိုက်မိတဲ့အခါ ဘေးနားကသူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူတွေအပြင် အနီးနားကဖြတ်သွားဖြတ်လာလိုလိုနဲ့စပ်စုနေကြတဲ့သူတွေပါ အံ့ဩကုန်ကြတယ်။ Jeon WonWooဆိုတာ လူချစ်လူခင်ပေါတယ်လို့ပြောလို့ရပေမယ့် ရင်းရင်းနှီးနှီးသူငယ်ချင်းရယ်လို့ပြောစရာရှားပြီး ပတ်ဝန်းကျင်လဲသိပ်ဂရုမစိုက်တတ်တဲ့၊ တယောက်ထဲအေးဆေးနေတတ်တဲ့သူမျိုးပါ။
တချို့ဆို အနေတည်လို့မာနကြီးမယ်ထင်တတ်ကြပြီး နောက်ခံမိသားစုကြောင့်ပါ ရှိန်နေရတဲ့သူတယောက်ပါ၊ ဒီလိုလူJeon WonWooက ကျောင်းမှာဂျစ်တူးလိုနေတတ်ပြီးသာမာန်ကျောင်းသားတွေထဲကတယောက်ဖြစ်တဲ့ Yoon Jeonghanကို အခုလိုစိတ်ရှည်စွာနဲ့ပြောနေတာမြင်ရတော့ ဘယ်မအံ့ဩပဲနေကြမတုန်း။
Yoon Jeonghanတောင် ခနမှင်သက်မိပြီးမှ
"မင်း...
မင်းပြောသလို ခနပဲငါလိုက်မှာနော်"
"ဟုတ်ပြီ ခနပဲနော်"
ကျေနပ်သွားသူက အပြုံးလေးနဲ့ပြန်ပြောပြီး ဆွဲထားတဲ့လက်ကိုလဲမလွှတ်ပဲ လာရာလမ်းကိုပြန်လှည့်ရင်းထွက်လာခဲ့တယ်။
ကျန်ခဲ့တဲ့Yoon Jeonghanသူငယ်ချင်းတွေရော၊ မသိမသာစပ်စုနေကြတဲ့သူတွေရော အံ့ဩစွာနဲ့ကြောင်တောင်တောင်ကျန်နေခဲ့ရပြီး ဘယ်ခေါ်သွားမှန်းမသိတဲ့Yoon Jeonghanလဲ ကြောင်တောင်တောင်လေးနဲ့ပါသွားခဲ့ပါတယ်။
ကျောင်းရှေ့ထိထွက်လာခဲ့ပြီးနောက်မှာတော့ Yoon Jeonghanမနေနိုင်တော့ပါ၊ ရှေ့ကသွားနေသူဆွဲထားတဲ့သူ့လက်ကောက်ဝတ်လေးကို အနည်းငယ်ရုန်းရင်း
YOU ARE READING
Us , Love and ....?
Fanfiction"Yoon Jeonghanက ကျွန်တော်အမြဲ ဂရုစိုက်ပေးနေချင်မိတဲ့ မြတ်နိုးရာလေးလေ၊ တခြားအရာတွေကိုဂရုစိုက်ဖို့မလိုပဲ ကျွန်တော်ဂရုစိုက်တာတွေပဲလက်ခံပေးပေးပါ Jeonghannie" #Jeon Wonwoo
