"Kalpler zift tutmaya başlarsa kan vücuda akarmış, zehir oluşmaya başladığı vakit bedeni ele geçirirmiş. O vakit biri çıkıp gelmiş işte onun ateşi zift tutmuş kalpleri de, zehir akan bedenleri de yakıp geçecek."
Tüm karakterler hayal ürünüdür*
bir sonraki bölümde görüşmek üzere, keyifli okumalar 🌸
Ahu - Mabel Matiz 🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(yapay zeka ile ATEŞ YİĞİT ARSLAN için bir örnek.)
Bölüm Adı; "Ateş Yiğit Arslan"
.
Belki de insan zamanla her şeyi içine attığından boğuluyor. (bilinmeyen)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alya Demiroğulları
Zihnimin odacıkları beni zorlarken kendimi düşünmemeye ittim. Yıllardır başıma gelen kasıtlı olumsuzluklara önüme koyulan engellere ve bilerek ayağıma taktıkları taşlara hep bir kılıf uydurdum ama ben onları görmezden geldikçe daha kötüsünü yapmaya çalıştılar.
İşten alı konulmaya çalışmam da bunlardan yalnızca birisiydi. Yıllar boyu gerek babamın varlıklı olması gerekse benim pamuklarda yaşadığımın düşünülmesi beni zorbalığa uğratmaya yetiyordu. Çevremde ki tüm arkadaşlarımla küserken son sözleri hep "Ne de olsa baban var arkanda." olmuştu. Oysa kimse bana dönüp 'bu hayattan mutlu musun?' diye sormadı.
Pamuklarda yaşadığımı sandıkları bu evinde bir zindandan farksız olduğunu kimse bilmedi. Arkamda durduğunu sandıkları babamın beni her akşam farklı bir sebepten aşağıladığını kimse duymadı. Onlar gerçek beni fark etmedi ve ben de gerçek beni hiç kimseye açıklayamadım.
Herkes çevremin geniş olduğunu bir kişiyle küssem diğerini bulabileceğimi söyledi ama işin aslında kimsem yoktu. Annem gitti, peri masalı bitti. O, beni çok sevdiklerini ve el üstünde tuttuklarını zannettikleri ablam ve babam benim hayatımdan çıkalı çok oldu. Ben kimsesizdim.
Onların düşündüğünün aksine büyük bir kalabalığın içinde kimsesizdim.
Yoklardı. Ağladığım da, ilk düştüğümde, doğum günlerimde, heyecandan bayılacak gibi halimle sınav sonuçlarıma baktığımda, kalbimin acısından kıvranırken yerlerde süründüğümde onlar yoktu. Ne babam ne ablam benim yanımda oldu, bunca şeye rağmen onlarla olmak zorunda kaldım ama. Onlara gülümsemek yanlarında olduğumu göstermek ve destek çıkmak zorunda kaldım.
