Singularność

Aksamit do kolacji

gradacja mruży ciało księżnej bibelotów

jej imitacja w odcieniu rzemiosła

efemeryda z retuszu i destylacji

z wrażeń optycznych

tu nie pomogą

niebieskie kwiatki anemonu

ustawione na stole jak katafalk

wszystko jest plasterkiem miodu

zegar z kurantem wybija dwudziestą

mimesis opada kroplą kruchej natury

w złocienie i tapety w kilimy huculskie

jacyś mężczyźni podróżują

w jamistym oddechu

a styl i otoczenie zieje w otchłań mahoniu

makieta to epicka

oderwana od marzeń w garderobie dizajnu

lub werset gnomiczny uszyty

z maksym i aforyzmów

od Skamandra lub z techno Cocktail Clubów

kolejnych przygodnych kolesiów

dopartych do ściany

pod działaniem pulsarycznych stroboskopów

spojrzenie od Zofii Stryjeńskiej

powabne zalotne

na gałce oka z wyoblonym kubizmem

pod wysoki połysk

spoglądam więc nieco senniej na

wazon Furstenberga w kolorze écru

a księżna tli się w zamian z inkrustacji z

mosiądzu lub miedzi

sumienie ma falliczne i płynne

w kokilach pożądliwości

choć w kącie pod różą z aluminium

zakrzepła krew na podpasce

pamięta obrazy Tamary Łempickiej

francuski romans w angielskim dialekcie

w kulturze dworskiej dopieszcza tajnej miłości mit

zapala klimat

abażur wypuszcza światło przez

tekstylną pończochę

w popiele zasypane gruszki

luki pamięci w plastyce silikonów

ambasady języka Dada

opowiadają mi nonsensy

w tym kabarecie Voltaire

jej nihilizm jest sztuką kolażu

aranżuje mnie syntaktycznie

jest formą znaków implikujących w treść

mojego hoodie z kapturem

czyli – hip hopowego absurdu

który klasą nie pasuje tu do niczego

już wiem

jej porcelanowa natura to dramatyczny monolog

jabłko pokusy podane na graniastej dłoni

w zasadzie samej sobie

zbyt długi wiersz narracyjny

jak kartki kalendarza

w czekoladowej trufli w tej bajce carpe diem

co za sen....

pod oknem zielone bugatti

świruje do mnie lubieżnym pawim okiem

hi- men!

--