𝐿𝑜𝑣𝑒 𝑠𝑡𝑜𝑟𝑦[1897]

{ 5 🌻 }

" ဆိုဟေး.."

" ရှင်.."

" ဆိုဟေး.."

" ရှင့်လို့..."

" ဆိုဟေး.."

" မမဂျိန်း ဒီမှာထိုင်ပြီး ဆိုဟေးနာမည်ကို ခေါ်နေတာ အခါ၁၀၀ပြည့်တော့မယ် မမဂျိန်း ဘာဖြစ်ချင်းတာလည်း.."

ယောင်မကို ကိုင်ကာ ဂျိန်းဘက်လှည့်လာပြီး လူကြီးတစ်ယောက်လိုပြော၏။ ဟုတ်ပါရဲ့ ဂျိန်း ထမင်းစားပွဲမှာထိုင်ပြီး ဆိုဟေးကို အကြောင်းပြချက် မရှိပဲခေါ်နေမိတယ်။

" ဟိုဟာ....လီ လီဆာဘယ်သွားလည်းမေးဖို့.."

" အော်....အစ်မ လီဆာလား ဈေးဘက်သွားတာနေမယ်.."

" ဈေး?.."

" မမဂျိန်းတို့ဖို့ ဆိုပြီးထွက်သွားတာ အခုထိမလာသေးဘူး ကြည့်ရတာ အစ်မဆိုယွန်းနဲ့ တွေ့နေပုံပဲ.."

" နာယွန်း?.."

" အာ....အစ်မ လီဆာကို ငယ်ကတည်းက ကြိုက်နေတာလေး.."

" ငယ်ကတည်းက?.."

" ဟုတ်တယ်.."

" ဒါဖြင့် ဂျီဆူးက သဝန် မတိုဘူးလာ.."

" သူဌေးက ဘာကိုသဝန်တိုရမှာတုန်းမမဂျိန်းရယ်.."

" လီဆာကိုလေး သူတို့နှစ်ယောက်က ချစ်နေကြတာမလား.."

" အော်.......ဟမ်!.."

ဆိုဟေး အံသြတကြီး ဂျိန်းဘက်ကိုလှည့်ကြည့်မိသည်။

" ဘာလို့လည်း ဆိုဟေးရယ်..."

" ဘယ်သူ က ဘယ်သူကိုချစ်နေတာ.."

ဂျိန်း မျက်ခုံကျုံ့လိုက်ကာ ဆိုဟေးကိုပြန်ဖြေမိသည်။

" ဂျီဆူးနဲ့ လီဆာက ချစ်သူတွေမဟုတ်ဘူးလာ.."

" မမဂျိန်းရယ် ငရဲကြီးကုန်တော့မှာပဲ.."

" ဘာလို့လည်း.."

" သူဌေးနဲ့ အစ်မ လီဆာက ညီမတွေ လိုပဲ အစ်မလီဆာမှာလည်း ချစ်တဲ့သူမရှိဘူး သူဌေးမှလည်း ချစ်တဲ့သူမရှိဘူး.."

" လီဆာမှာ ချစ်တဲ့သူမရှိဘူး?.."

ဂျိန်း ပျော်မိ၏။ တဆက်ထဲ မနေ့တုန်းက တွေ့ခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်ပျက်ကို ဆိုဟေးဆီ မေးခွန်းထုတ်မိသည်။