Mastermind | Mabbie

Hoofdstuk 6: Amaretto sour

De avond vorderde, en hoewel het steeds drukker werd in Koen's appartement, leek de tijd voor Robbie en Matthy stil te staan. Ze zaten samen in een hoek van de kamer, half verscholen achter een grote plant, waar de sfeer wat rustiger aanvoelde dan in het midden van de ruimte waar het feest volop gaande was. Hun gesprekken gingen van het ene onderwerp naar het andere, van muziek tot de gekke dingen die Koen vroeger deed toen ze klein waren. Robbie merkte dat hij zich op zijn gemak voelde bij Matthy, alsof hij niet hoefde na te denken over wat hij moest zeggen. Dat gebeurde niet vaak.

Op een gegeven moment kwam Koen lachend naar hen toe, balancerend met twee glazen in zijn handen. "Jongens, ik heb wat lekkers voor jullie," zei hij enthousiast terwijl hij de cocktails op hun tafeltje zette. "Amaretto sour, mijn favoriet. Geniet ervan!"

Robbie pakte het glas op en bracht het naar zijn lippen. De smaak van de zoete amaretto vermengd met het zure van de citroen was verrassend verfrissend. Hij keek opzij naar Matthy, die met een glimlach zijn glas oppakte en voorzichtig nipte. "Dit is echt goed," zei Matthy zacht, zijn ogen kort naar Robbie glijdend.

"Ja, ik moet toegeven, Koen weet wel wat hij doet met cocktails," antwoordde Robbie met een knipoog.

Ze zaten dicht bij elkaar, hun schouders bijna rakend. Door de kleine ruimte en de steeds grotere menigte in het appartement, raakten hun handen af en toe per ongeluk elkaar aan terwijl ze hun glazen optilden of weer neerzetten. Elke keer voelde Robbie een lichte tinteling bij het contact, en hoewel hij het onbedoeld leek, kon hij niet helpen te denken dat er misschien iets meer in zat. Hij vroeg zich af of Matthy het ook voelde, of dat hij het zich misschien allemaal inbeeldde.

De muziek in de achtergrond werd luider, en meer mensen drongen zich de woonkamer binnen. De ruimte werd benauwd, en Robbie merkte dat Matthy steeds vaker om zich heen begon te kijken. Zijn glimlach verdween langzaam, en zijn schouders spanden zich onbewust op. Robbie herkende het meteen: Matthy voelde zich ongemakkelijk. Het was iets wat hij eerder had gezien bij mensen die niet van drukte hielden, en hij wist dat het voor Matthy al een overwinning was om überhaupt hier te zijn.

Net toen hij zich afvroeg of hij iets kon zeggen om Matthy wat meer op zijn gemak te stellen, draaide Matthy zich naar hem toe. Zijn stem was nauwelijks hoorbaar boven de muziek. "Zou je het erg vinden om even een rondje te lopen? Het wordt een beetje te druk hier."

Robbie voelde een opluchting die hij niet had verwacht. Hij had zelf ook behoefte aan wat frisse lucht, weg van de steeds intensievere drukte en het lawaai. Bovendien bood dit hem de perfecte gelegenheid om nog meer tijd alleen met Matthy door te brengen. Zonder te aarzelen knikte hij.

"Goed idee," zei Robbie, terwijl hij opstond en zijn hand naar Matthy uitstak. "Laten we even ontsnappen."

Matthy keek even naar Robbie's uitgestoken hand, leek kort te twijfelen, maar nam hem toen aan. Zijn hand voelde warm aan, en er ging opnieuw een lichte rilling door Robbie heen bij het contact. Het leek alsof de tijd even stil stond terwijl Matthy zich overeind trok, en ze bleven een fractie van een seconde langer elkaars hand vasthouden dan nodig was.

Toen Matthy losliet, glimlachte hij verlegen en keek snel weg, alsof hij niet zeker wist wat hij met het moment aan moest. Robbie, die zijn eigen hart voelde versnellen, probeerde zichzelf te kalmeren. Hij wilde niet te hard van stapel lopen, maar de vonk die hij voelde, was onmiskenbaar.

Ze liepen samen naar de gang, waar het iets rustiger was. Koen's appartement bevond zich op een hogere verdieping, en Robbie stelde voor om even naar buiten te gaan, naar het dakterras. Matthy stemde meteen in, en zonder verder iets te zeggen maakten ze hun weg naar de trap.

Toen ze de deur naar het dakterras openden, werden ze begroet door de koele avondlucht. De hectiek van binnen leek ineens ver weg. Buiten hing een serene stilte, alleen verstoord door het verre geluid van de stad dat als een zachte ondertoon door de lucht klonk. De sterren waren vaag zichtbaar boven hen, en de lichte bries bracht een welkome afkoeling.

Matthy haalde diep adem, alsof hij de spanning van de drukte achter zich liet. "Dit is veel beter," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn ogen sloot en de frisse lucht in zich opnam.

Robbie knikte, leunend tegen de reling van het dakterras terwijl hij naar Matthy keek. "Ja, ik begrijp het wel. Het kan soms allemaal een beetje te veel worden daarbinnen."

Matthy kwam naast hem staan, zijn schouders net niet tegen die van Robbie, en keek uit over de stad. Voor een moment stonden ze stil, genietend van de rust en elkaars aanwezigheid zonder dat er woorden nodig waren.

Robbie draaide zich iets naar Matthy toe en brak uiteindelijk de stilte. "Ik vind het wel mooi dat je de moeite neemt om toch te komen, zelfs al is dit soort drukte niet echt jouw ding."

Matthy keek naar hem en glimlachte zwakjes. "Het is voor Koen. En," hij aarzelde even, zijn ogen kort naar Robbie glijdend, "het is wel leuk om mensen zoals jou hier te ontmoeten."

Robbie voelde zijn hart sneller kloppen. De woorden hingen even tussen hen in, en er was een duidelijk moment van spanning, een mogelijkheid. Hij wist dat hij voorzichtig moest zijn, maar de subtiele signalen waren er. Matthy leek hem ook interessant te vinden, op zijn eigen stille manier.

"Dat gevoel is wederzijds," zei Robbie zacht, zijn ogen op Matthy gericht.