CHOICE

H1: Verlangen

"Verlangen is de stille roep van het hart naar wat het nog niet kent, maar diep van binnen al omarmt."

Eva genoot van het laatste slokje van haar koffie, terwijl ze vanuit de keuken naar buiten keek. Het was nog vroeg, en dit waren de momenten waar ze naar uitkeek. Een paar minuten rust voor de hectiek van de ochtendroutine zou losbarsten. Ze zuchtte diep en zette haar lege kop op het aanrecht.

Maar die rust duurde nooit lang. "Mama! Mama!" klonk het al uit de babyfoon. Vince, haar tweejarige zoon, was klaarwakker en ongeduldig.

Ze liep naar boven om Vince uit bed te halen, terwijl ze langs de slaapkamer van haar oudste dochter Julie liep. "Julie, tijd om op te staan," riep ze zacht, al wist ze dat ze haar over vijf minuten waarschijnlijk nog een keer zou moeten roepen.

Nadat ze Vince had aangekleed en naar beneden had gebracht, kwam Julie langzaam de trap af. Haar ogen halfdicht, haar blonde haar in een verwarde warboel.

De ochtenden waren altijd hetzelfde. Een orkest van haast, opgewekt gemopper en het eindeloze gevecht met de tijd. “Julie, trek je jas aan,” zei Eva voor de derde keer terwijl ze probeerde Vince zijn schoenen aan te krijgen, die zijn voeten als een soort spel steeds wegschopte. Haar geduld begon op te raken. Julie haar jas lag nog steeds onaangeroerd over de stoel, terwijl ze met haar boterham zat te klooien.

Uiteindelijk, net op tijd, stonden ze voor de school. Eva bukte zich naar Julie en gaf haar een dikke kus. “Veel plezier, meid. Tot straks,” zei ze met een glimlach, hoewel haar gedachten alweer afdwaalden naar de rest van de dag.

Toen ze thuiskwam, viel de stilte bijna onwennig. Vince speelde rustig met zijn blokken in de woonkamer.
Twee kinderen omringd door de chaos van de ochtend was zoveel intenser. Dit moment van relatieve rust was kostbaar, maar ook vluchtig.
Eva leunde tegen het aanrecht en staarde naar de keuken die nog vol stond met afwas.

Alles in haar leven leek op zijn plek te vallen. Ze had een liefdevolle partner in Jeroen, twee gezonde kinderen, een comfortabel huis en alle zekerheid die ze maar kon wensen. Maar toch, ergens in haar achterhoofd, knaagde een vage ontevredenheid. Het was een gevoel dat ze niet kon plaatsen, een leegte die ze niet begreep. Alles was goed, perfect zelfs. Waarom voelde ze zich dan zo… onvolledig?

Ze dacht vaak na over werken. Het idee om terug te keren naar de wereld buiten de muren van haar huis lokte haar soms. Misschien zou dat de sleur doorbreken. Maar zolang Vince nog niet naar school ging, was het praktisch onmogelijk. En dan nog, wat zou ze doen? Zes jaar geleden had ze haar werk als thuisverpleegkundige opgegeven. Burn-out na burn-out had haar uitgeput, zowel fysiek als mentaal. De gedachte om terug te keren naar die wereld voelde als een donkere schaduw die boven haar hing.

Gelukkig had Eva haar paard, Moon, als ontspanning. Wanneer de kinderen slapen en de stilte in huis neerdaalde, trok ze zich vaak terug in de stal. Daar, bij Moon, kon ze haar hoofd leegmaken en even alles vergeten.

Op een dag had Moon een afspraak bij de hoefsmid, Niels. Zodra Eva hem zag aankomen, voelde ze haar hart een beetje sneller kloppen. Niels was niet alleen vaardig in zijn werk, maar ook nog eens opvallend knap. En dat maakte de situatie alleen maar ingewikkelder sinds die ene droom...

Ze had nog nooit zo’n realistische droom gehad: zij en Niels, in een vurige intimiteit, seks. Sindsdien leek ze niet meer normaal te kunnen ademen als hij in de buurt was. Zijn vriendelijke glimlach en de manier waarop hij geduldig met Moon omging, maakten het er niet makkelijker op. Telkens wanneer hij zijn stevige handen over Moon's hoeven liet gaan, dwaalden Eva's gedachten af naar dingen die ze eigenlijk niet zou moeten denken.

Terwijl Niels bezig was met Moon, sprak hij zoals altijd met die ontspannen, warme stem. Ze hadden het over hun kinderen, die grappig genoeg ongeveer even oud waren. Het gesprek verliep natuurlijk, zoals altijd, maar Eva kon haar gedachten niet volledig losmaken van de manier waarop zijn glimlach zijn ogen deed oplichten.

"Hoe gaat het met Julie en Vince?" vroeg hij terwijl hij Moon's hoef opraapte, zijn spieren zichtbaar onder zijn mouwen.

"Goed, ze groeien als kool," antwoordde ze, zichzelf dwingend om niet te staren. "En bij jou thuis?"

Niels lachte zachtjes. "Oh, drukte van jewelste met die kleintjes. Maar dat weet je wel."

Hun gesprek was luchtig, maar onder de oppervlakte was er een spanning die Eva steeds sterker voelde. Iedere blik die hij op haar wierp, leek een beetje te blijven hangen. Ze voelde de warmte in haar wangen stijgen en vroeg zich af of hij iets vermoedde van haar gedachtes.

Ze schudde het van zich af, probeerde zich te concentreren op Moon, maar het was moeilijk. Niels was zo vriendelijk, zo openhartig, en de zorg waarmee hij haar paard behandelde, maakte hem alleen maar aantrekkelijker.

Geborgen in zijn aanwezigheid voelde Eva zich steeds meer op haar gemak. Ze merkte hoe gemakkelijk ze haar gedachten deelde met Niels, hoe hij met een enkel woord of een knikje liet merken dat hij écht luisterde. Het voelde bevrijdend om iemand te hebben bij wie ze zich niet hoefde in te houden, iemand die haar niet alleen hoorde, maar ook begreep. Soms vertelde ze hem dingen die ze zelfs tegen Jeroen niet hardop durfde te zeggen.

Niels leek altijd precies de juiste woorden te vinden, woorden die haar rust gaven of haar aan het lachen maakten op momenten dat ze het het meeste nodig had. Zijn kalme, maar betrokken houding zorgde ervoor dat ze zich gezien voelde, en dat raakte haar dieper dan ze wilde toegeven.

Als de kinderen in de buurt waren, was het helemaal bijzonder. Niels had een natuurlijke charme die zowel Julie als Vince direct leek te grijpen. Hij maakte grapjes met Julie, liet haar helpen bij het verzorgen van Moon, en was eindeloos geduldig met Vince, die met grote ogen naar alles wat Niels deed keek alsof hij een soort superheld was. Eva kon niet anders dan glimlachen als ze hen samen zag, en de warmte die ze daarbij voelde, was ongemakkelijk intens.

“Lust je nog wat te drinken, Niels?” vroeg Eva, haar stem net iets zachter dan ze bedoelde.

Hij keek op van zijn werk, zijn ogen lichtten even op. “Ja, graag,” antwoordde hij met die vriendelijke glimlach.

Eva draaide zich om en liep naar binnen, haar hart kloppend in haar borstkas. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen terwijl ze een tas koffie klaarzette op het terras. Terwijl de geur van vers gezette koffie zich door de keuken verspreidde, ving ze haar eigen blik op in de spiegel aan de wand. Een lichte blos kleurde haar wangen, en ze wist dat het niet alleen door de warmte van de dag kwam.

Terug op het terras zette ze de kop koffie voor Niels neer, die zijn werk net had afgerond en zijn handen schoonveegde aan een doek. Hij keek haar aan met diezelfde rustige, onuitsprekelijke blik die haar altijd het gevoel gaf dat hij veel meer zag dan ze durfde te laten merken.