CHOICE

H5: Geheim

"Een geheim is als een schaduw in het licht; het kan niet altijd verborgen blijven, maar het kan wel de waarheid verbergen."

"Zullen we teruggaan?" fluisterde Eva zacht, alsof ze de kwetsbaarheid van het moment niet wilde doorbreken. Niels knikte langzaam, zijn blik kort gevangen in de hare voordat hij wegkeek.

Eva kwam voorzichtig overeind, haar spieren protesteerden na de tijd op het kleed. "Ohw, ik voel het toch al goed aan mijn kont," lachte ze, met een mix van pijn en plezier in haar stem. Haar lach was licht, maar gevuld met een onderliggende spanning.

Niels lachte mee, maar zijn ogen hadden diezelfde intensiteit behouden. Ze maakten de paarden klaar, en Niels hielp haar met een vastberaden, maar zachte hand op Moon. Even raakten hun blikken elkaar, een flits van hun eerdere intimiteit, voordat hij zich omdraaide.

Tijdens de terugrit hing er een merkbare stilte tussen hen. De hoeven van de paarden tikten ritmisch op de grond, maar in Eva’s hoofd raasden de gedachten sneller dan ze kon bijhouden. Het was zo zalig, alles... zelfs de kus. Haar hart voelde zwaar en licht tegelijk, alsof ze tussen twee werelden zweefde. Ik lijk wel een verliefde puber, maar dat ben ik niet. Ik heb een goede partner, twee prachtige kinderen. Wat moet ik Jeroen zeggen? En de kinderen...?

De zwaarte van de realiteit drukte op haar borst. Wat de consequenties ook zijn, ik zal ze moeten dragen, dacht ze, terwijl ze Niels zijn rustige houding in de gaten hield. Zijn ontspannen verschijning stond in schril contrast met haar innerlijke storm.

Plots, alsof hij haar gedachten kon lezen, doorbrak Niels de stilte. "Ga je het Jeroen vertellen?" Zijn stem klonk bijna schor, alsof het hem moeite kostte om de vraag te stellen.

Eva's adem stokte even. "Ja, ik denk het wel... Ik kan niet anders," fluisterde ze.

Niels knikte, maar bleef stil, zijn blik strak op het pad voor hen. Na een lange, geladen stilte durfde Eva het te vragen. "En jij? Vertel jij het aan Elke?"

Zijn schouders zakten iets naar beneden terwijl hij een diepe zucht liet ontsnappen. "Ik denk dat ik weinig keus heb," mompelde hij met een toon vol spijt en berusting.

Eva voelde een knoop in haar maag terwijl ze de volgende vraag eruit perste. "Heb je er spijt van?"

Niels keek haar even aan, alsof hij haar wilde doorgronden. "Van de kus?" vroeg hij, zijn stem zacht maar vastberaden.

"Ja..." Ze voelde haar hart sneller kloppen, niet wetend wat hij zou zeggen.

"Nee," zei hij zonder aarzeling. "Ik heb geen spijt." Zijn woorden waren definitief, doordrongen van eerlijkheid die als een schok door Eva heen ging. "Jij?" vroeg hij, voorzichtig, alsof hij bang was voor haar antwoord.

Eva wist het niet. Haar gedachten waren te verward, haar emoties te diep. Voordat ze iets kon zeggen, stopte Niels zijn paard abrupt, en Moon volgde automatisch. De stilte tussen hen was nu bijna ondraaglijk, gevuld met alles wat nog niet was gezegd.

"Je hebt me een heerlijke middag bezorgd, Niels," zei Eva zacht. "Ik heb echt genoten... maar ik zit nu zo in de knoop." Haar ogen dwaalden af naar de grond, alsof ze de complexiteit van haar gevoelens niet in de ogen kon kijken.

Niels zweeg even, zijn gezicht werd ernstiger. "Sorry, Eva. Dat was nooit mijn bedoeling," zei hij zachtjes, zichtbaar worstelend met zijn eigen emoties. "Ik wilde je gewoon laten ontspannen, je een mooie dag geven... en nu heb ik het alleen maar moeilijker gemaakt."

Ze stapten verder in stilte. Niels keek haar even aan en veranderde abrupt van onderwerp, alsof hij de lading wilde breken. "Galopje?" vroeg hij met een lichte glimlach, zijn ogen vol verwachting.

Eva knikte stilzwijgend, opgelucht om even de gedachten los te laten. In één vloeiende beweging zetten ze hun paarden in volle vaart over het zandpad. De wind raasde langs hen, de spanning leek even te verdwijnen in de snelheid van de rit. De adrenaline stroomde door Eva’s lichaam, en voor een moment voelde ze zich vrij, los van alles.

Maar de rit kwam ten einde. Ze stapten langzaam terug richting Eva's huis, de sfeer werd opnieuw beladen toen de realiteit zich weer aandiende.

"Mama!" De enthousiaste stemmen van haar kinderen klonken toen ze naar buiten renden, hun kleine armen al uitgestrekt voor een knuffel. Jeroen volgde hen, een vertrouwde glimlach op zijn gezicht.

Eva stapte van Moon af, haar lichaam stijf van de lange rit en de spanning in haar hoofd. Ze omhelsde haar kinderen met een geforceerde glimlach, haar hart kloppend van de innerlijke strijd. Terwijl Jeroen naar voren stapte om haar een kus op de wang te geven, draaide Eva onopvallend weg, alsof het een reflex was.

Jeroen leek het niet te merken, maar Niels zag het wel. Hij slikte ongemakkelijk en begon zijn paard af te zadelen, zijn blik op de grond gericht. De vreugde van de middag verbleekte in de schaduw.

Eva leidde Moon rustig naar de stal en begon hem af te zadelen, terwijl ze zorgvuldig de riemen losmaakte en zacht tegen Moon sprak. Jeroen kwam naar buiten met een dienblad vol drankjes, de gebruikelijke glimlach op zijn gezicht.

"Wil je nog iets drinken, Niels?" vroeg Jeroen vriendelijk, terwijl hij een glas naar hem uitstak.

Niels keek op, zijn glimlach iets gedwongen. "Oh, dat is erg aardig van je, maar ik moet helaas gaan. Ik heb nog een afspraak," antwoordde hij, terwijl hij nonchalant zijn handschoenen opborg.

Eva voelde een golf van opluchting door zich heen gaan. De spanning van zijn aanwezigheid, van alles wat tussen hen hing, leek voor nu weg te glijden. Ze had niet geweten hoe lang ze dit ongemakkelijke spel had kunnen volhouden.

Niels en Eva wisselden nog één korte, veelbetekenende blik. In die paar seconden leek alles gezegd wat woorden niet hadden kunnen uitdrukken—de schuld, de verwarring, en het verlangen dat ze allebei voelden maar niet durfden uit te spreken.

"Bedankt voor vandaag," zei Niels tenslotte, zijn stem zacht, bijna breekbaar, voordat hij zich omdraaide en wegliep. Eva bleef staan, terwijl ze Niels langzaam uit het zicht zag verdwijnen.

"Hoe was het bij oma en opa?" vroeg Eva enthousiast, terwijl ze zich naar de kinderen boog, hopend om haar gedachten te verzetten.

"Leuk!" riep Julie vrolijk. "We hebben mogen snoepen en cola drinken!" Haar ogen fonkelden van opwinding, alsof ze een groot avontuur had beleefd.

Eva glimlachte, blij om hun onschuldige vreugde, en richtte haar blik toen op Jeroen. Maar zijn gezicht was anders, serieus, alsof hij iets onder de oppervlakte voelde. Zijn ogen ontmoetten die van haar met een scherpte die haar ongemakkelijk maakte.

"Eva," begon Jeroen aarzelend, zijn stem laag en bedenkelijk.

"Ja?" antwoordde Eva, haar hart versnellend, bang voor wat hij zou zeggen.

Hij staarde even naar haar, alsof hij de juiste woorden zocht, voordat hij uiteindelijk zuchtte en zijn hoofd schudde. "Laat maar... we spreken straks wel."

Die paar woorden waren genoeg om Eva’s hart te doen zinken. Ze voelde de spanning, en wist dat het gesprek nog zou komen—een gesprek waar ze niet klaar voor was.