CHOICE

H6: Onrust

"Onrust fluistert waar stilte ooit heerste, en dwingt het hart tot keuzes die het liever zou vermijden."

Nadat de kinderen gegeten hadden en naar bed waren, zat Eva buiten op het terras met een kop thee in haar handen. Jeroen kwam later naar buiten en plofte naast haar neer.

De lucht tussen hen was zwaar van ongemak. Eva staarde recht voor zich uit, terwijl ze de ogen van Jeroen op haar voelde. De stilte was bijna tastbaar.

“Ik... ik...” begon Eva, haar stem happerend terwijl ze Jeroen aankijkt, haar ogen vol schuld en onzekerheid. Haar woorden kwamen moeizaam, als de eerste druppels van een storm die eindelijk doorbrak.

Jeroen's blik veranderde, zijn ogen leken te weten wat er ging komen. “Sorry,” fluisterde Eva, haar stem brak en een snik was duidelijk hoorbaar.

Jeroen’s ogen zakten naar de grond, zijn hele lichaam leek te krommen onder het gewicht van haar woorden. “Ik weet niet hoe het kwam, het gebeurde gewoon...” De woorden stotterden uit haar mond.

Jeroen keek op, zijn ogen glinsterend van tranen. “Wat is er gebeurd?” vroeg hij, zijn stem kalm.

“We hebben gekust,” antwoordde Eva, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering. 

Jeroen bedekte zijn gezicht met zijn handen, de emoties die hij probeerde te verbergen waren nu helemaal zichtbaar. “Ben je verliefd op hem?” vroeg hij, zijn stem gebroken en vol pijn, al wist hij diep van binnen misschien al het antwoord.

“Ik weet het niet,” antwoordde Eva, haar stem gevuld met wanhoop. “Het is allemaal zo verwarrend. Ik weet dat ik van jou hou... maar er is iets in Niels wat ik nu misschien mis?”

Jeroen keek haar aan met betraande ogen, zijn gezicht een mengeling van verdriet en verwarring. “En wat nu?” vroeg hij, zijn stem vol onzekerheid.

“Ik weet het niet,” zei Eva, ook met tranen in haar ogen. De woorden kwamen traag, als een spiegel die haar eigen onzekerheid reflecteerde. “Als je wilt dat ik vertrek, dan doe ik dat. Ik zou dat begrijpen.”

Jeroen zat voorover gebogen, met zijn handen in zijn haar gekruld, de schouders opgetrokken van de emotionele last. Eva zat stil naast hem, haar thee vergeten en koud geworden. Het was alsof de tijd stil was blijven staan, met alleen het zachte geluid van de avondbries die door de tuin waaide.

Na een lange, ongemakkelijke stilte kwam Jeroen langzaam overeind. Zijn gezicht was nog steeds getekend door verdriet, maar er was ook een vastberadenheid in zijn ogen. Hij ademde diep in, alsof hij de woorden zorgvuldig moest kiezen om zijn emotionele chaos te ordenen.

“Eva,” begon hij, zijn stem zwaar en diep. ”Wat er gebeurd is, heeft ons in de war gebracht.”

Eva keek hem aan, haar ogen vol onzekerheid en spijt. “Jeroen, ik wil je echt geen pijn doen.”

Jeroen knikte langzaam, als een teken van begrip. ”Maar wat ik nu wil weten, is hoe we verder moeten. We kunnen niet gewoon doen alsof er niets is gebeurd. We moeten beslissen hoe we met deze situatie omgaan.”

Eva slikte, de woorden die ze zocht kwamen moeilijk. “Ik wil eerlijk zijn tegen jou. En ik wil ook eerlijk zijn tegenover mezelf.”

Jeroen's ogen werden zachter, zijn blik verzachtte. “Ik weet het niet precies, Eva.”

Eva haar ogen glanzen van de tranen.

Jeroen stond op, zijn bewegingen langzaam en bedachtzaam. “Laten we dan voorlopig wat afstand nemen, zowel fysiek als emotioneel. Maar voor nu, laten we proberen om het goed te maken voor de kinderen, voor wie we nu moeten zorgen.”

Eva knikte, opgelucht maar ook verdrietig. Ze stond op en liep naar binnen, Jeroen volgde haar met een stille, droevige blik.

De nacht viel. Jeroen nam plaats op de zetel in de woonkamer, diep verzonken in gedachten. Eva had voorgesteld om zelf op de zetel te gaan liggen, maar zelfs in deze situatie bleef Jeroen de liefdevolle partner die hij altijd was. Hij had haar aanbod afgewezen, met een zachte glimlach die haar hart nog verder verpletterde.

Eva kroop in bed, haar lichaam en geest zwaar van de emotionele uitputting. Elke beweging voelde als een herinnering aan de pijn die ze Jeroen had aangedaan.

Terwijl ze onder de dekens lag, dacht ze onophoudelijk aan de kus met Niels, de tederheid van dat moment dat zo ver van haar huidige realiteit leek te staan. De herinnering aan de zachte aanraking, de warmte van zijn lippen, was als een bitterzoete balsem die haar tegelijkertijd troostte en pijn deed.

Huilend draaide Eva zich op haar zij, haar tranen drenkt haar kussen. De emoties waren te veel om te dragen, de schuld en het verdriet mengden zich met het verlangen naar iets wat ze niet volledig kon begrijpen. Terwijl de stilte van de nacht zich om haar heen sloot, viel ze uiteindelijk in een onrustige slaap.

De volgende ochtend werd Eva wakker en zag een berichtje van Niels op haar telefoon. Ze opende het met een mengeling van nieuwsgierigheid en angst:

“Goedemorgen Eva, hoe gaat het met je? Ik maak me wat zorgen, is het gisteren nog wat gegaan. – Niels”

Een warme golf van dankbaarheid stroomde door Eva. Het was geruststellend om te weten dat Niels aan haar dacht. Ze typte snel een antwoord:

“Hey Niels, bedankt voor je berichtje. Gisterenavond heb ik nog met Jeroen gepraat. Hij heeft het moeilijk, maar hij lijkt realistisch te blijven. Hoe gaat het bij jou?”

Eva stuurde het bericht en stond op uit bed, haar spieren protesteerden pijnlijk tegen de beweging. “Oeh, ah,” kreunde ze, terwijl ze zich uitrekt om de stijfheid te verlichten.

In de keuken zag ze Jeroen al bezig, zijn rug naar haar toe gekeerd terwijl hij koffie zette. De ongemakkelijke stilte die de ruimte vulde was bijna tastbaar. Eva glimlachte voorzichtig, een poging om de spanning te doorbreken. Jeroen draaide zich om, zijn ogen ontmoetten de hare met een mengeling van vermoeidheid en somberheid.

Jeroen keek op van de koffiemachine, zijn gezicht strak van ongenoegen. “We zullen een nieuwe hoefsmid moeten zoeken,” zei hij beslist. “Die man komt niet meer op mijn erf.”

Eva knikte begrijpend, ze voelde haar telefoon trillen in haar zak. Ze wierp een snelle blik op het scherm en las het bericht van Niels:

"Hier is er minder begrip. Elke is gisteren met de kinderen naar haar ouders vertrokken. Ik ben opgelucht dat het bij jou iets beter gaat. En elke keer als ik aan je denk… nou ja, dat is te stout om te schrijven. Groetjes, x"

Een kleine glimlach trok over haar lippen, een moment van ontsnapping aan de zwaarte van de ochtend. Maar die glimlach bleef niet onopgemerkt. Jeroen, die haar vanuit zijn ooghoeken observeerde, trok zijn wenkbrauwen samen.

"Eva," zei hij plotseling, zijn stem doordrenkt van een kalme ernst die haar terug in de realiteit trok. "Je gaat een keuze moeten maken. Hij of ik."