CHOICE

H3: Bos

"Het bos fluistert verhalen die alleen de stilte kan horen en leidt je naar paden die je ziel herontdekt."

Het was een frisse zaterdagochtend. Eva was in de stal bezig om Moon, haar trouwe paard, klaar te maken voor de rit. Haar handen gleden over zijn vacht terwijl ze diep ademhaalde om de zenuwen die door haar lichaam gonsden, te bedaren. Elke buitenrit bracht een lichte spanning met zich mee, maar vandaag voelde het sterker.

Achter haar hoorde ze de auto starten. Jeroen en de kinderen waren op het punt te vertrekken naar opa en oma. Eva draaide zich om en glimlachte toen de kinderen haar kwamen omhelzen. Ze drukte hen allebei stevig tegen zich aan en gaf hen een dikke kus. "Veel plezier bij opa en oma," zei ze met een warme stem.

"Kom je niet mee, mama?" vroeg Julie met grote ogen, haar stem vol onbegrip.

Jeroen, die zijn arm al om Eva's schouder had gelegd, antwoordde: "Mama gaat vandaag met Moon een ritje maken."

Julie trok een pruillipje. "Ik wil ook een keer een ritje maken," zei ze zachtjes, haar teleurstelling duidelijk zichtbaar.

Eva knielde neer zodat ze op ooghoogte met Julie was en streek een lok uit haar gezicht. "Dat gaat zeker nog wel gebeuren, lieve schat. Zodra je wat groter bent, mag je met me mee," beloofde ze met een glimlach, terwijl ze Julie’s handje even stevig vasthield.

Jeroen gaf Eva een snelle kus voordat hij naar de auto liep. Zijn ogen keken haar even bezorgd aan. "Wees voorzichtig, Eva," fluisterde hij teder. "Wij kunnen jou niet missen."

Eva glimlachte naar hem en knikte. "Ik zal voorzichtig zijn, bedankt."

Met een laatste zwaai keek ze hen na terwijl de auto de oprit afreed. De stilte viel als een deken om haar heen.

"Oh, die rust... zalig," zuchtte Eva tevreden, terwijl ze de stilte om zich heen in zich opnam. Maar die stilte duurde niet lang. Ze hoorde het geluid van een auto en trailer de oprit opdraaien. Haar hart sloeg een slag over toen ze Niels zag uitstappen, met zijn nonchalante houding en charmante glimlach.

"Hey!" riep Niels enthousiast terwijl hij naar haar toeliep. "Ben je er klaar voor?"

Eva knikte en probeerde haar opwinding in toom te houden. "Ja, helemaal," antwoordde ze, terwijl ze Moon vasthield. Ze keek toe hoe Niels zijn paard met vlotte, geroutineerde bewegingen opzadelde. Er was iets onweerstaanbaar mannelijk aan hoe hij dat deed, alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. Af en toe ving ze een glimlach van hem op, en haar hartslag leek daarbij nog net iets sneller te gaan.

Niels stapte moeiteloos in één vloeiende beweging op zijn paard. Eva bleef even staan met haar krukje in haar hand en grinnikte zachtjes naar zichzelf. "Als het echt moet, kan ik ook zonder krukje opstappen, maar arme Moon, dat doe ik hem liever niet aan," grapte ze terwijl ze naar hem opkeek.

Niels liet een korte lach ontsnappen en schudde zijn hoofd. "Het is prima, Eva."

De sfeer tussen hen werd steeds losser, alsof de spanning van eerder in de lucht langzaam vervaagde.

Het was een prachtige nazomerse dag, het soort weer dat bijna vroeg om een rit door het bos. Ze reden naast elkaar in een comfortabel tempo richting het dichte bladerdek van het bos dat vlakbij Eva’s huis lag.

Het was duidelijk dat Niels en zijn paard veel meer ervaring hadden. Zijn paard bewoog kalm en zelfverzekerd, terwijl Niels ontspannen in het zadel zat, alsof geen enkele onverwachte beweging hen kon verrassen. Eva, daarentegen, voelde de lichte spanning in haar schouders.

"Hoe ver wil je eigenlijk gaan?" vroeg Eva, een beetje onzeker. Ze ging wel af en toe naar buiten, maar meestal bleef het bij korte ritjes.

"Ik rijd meestal zo'n dertig kilometer," antwoordde Niels nonchalant.

"Dertig?" Eva's stem klonk iets hoger dan bedoeld. "Euh... oké," mompelde ze aarzelend.

Niels grinnikte en wierp haar een plagerige blik toe. "Geen zorgen, ik ga niet vaak, maar als ik ga, is het niet voor vijf minuten."

Eva lachte, maar het voelde een tikje ongemakkelijk. Ze probeerde niet te denken aan hoe lang dertig kilometer daadwerkelijk was.

Niels leunde wat naar haar toe met een ondeugende glimlach. "Als je straks spierpijn hebt, zal ik je billen wel masseren," grapte hij luchtig.

Eva lachte, al was er een zweem van ongemak in haar reactie. Haar gedachten gingen even terug naar de droom die ze had gehad. Ze slikte, probeerde zichzelf te herpakken en besloot de rest van de rit maar gewoon te genieten van de zon, het gezelschap, en het ritme van Moons hoeven die zachtjes op de bosgrond klonken.

Niels leidde hen moeiteloos door het bos, alsof hij elke boom en elk pad kende. Eva volgde hem langs smalle paadjes en weggetjes die haar onbekend waren, met de geur van dennennaalden en het zachte geluid van ritselende bladeren om hen heen. Ze was onder de indruk van hoe vertrouwd Niels met de omgeving leek. Zijn paard stapte met vaste tred door het terrein, terwijl Eva’s gedachten afdwalen naar hun gesprek.

Na een tijdje stilte, waarin ze alleen het ritmische geluid van de hoeven hoorden, voelde Eva de behoefte om iets te zeggen. Misschien was het de ontspannen sfeer of de lange rit die haar deed nadenken. Ze keek opzij naar Niels, die voor haar reed, en stelde de vraag die in haar opkwam.

"Hoe gaat het eigenlijk in jouw huwelijk?" vroeg Eva voorzichtig, haar stem iets zachter dan normaal, alsof ze het bijna niet hardop wilde zeggen.

Niels draaide zijn hoofd iets naar haar toe en glimlachte zwakjes. Er viel een korte stilte, alleen doorbroken door het geritsel van de bladeren onder de hoeven van de paarden. Toen haalde hij diep adem.

"Het gaat... tja, laten we zeggen dat het ingewikkeld is," antwoordde hij uiteindelijk, zijn toon half serieus, half luchtig, alsof hij het onderwerp niet te zwaar wilde maken. "We hebben onze ups en downs, zoals iedereen, denk ik."

Eva knikte, maar voelde een lichte spanning opkomen. Ze wist niet zeker of ze verder moest vragen of het daarbij moest laten.

"Hmm... ja, het is overal wel iets, zeker?" antwoordde Eva met een zachte glimlach. "Bedankt dat je dit doet. Het betekent echt veel voor me."

Niels keek haar aan en glimlachte terug, zijn ogen warm. "Met plezier, Eva. Ik geniet hier zelf ook van."

"Zodadelijk gaan we even pauzeren," kondigde Niels aan terwijl ze verder door het bos reden. Niet veel later bereikten ze een open pleintje bij een ruitervereniging. Op het pleintje  lag er een picknickkleed met een mand klaar.

"Oei," zei Eva met een frons, terwijl ze afremde. "Ik denk dat we hier storen..."

Niels keek haar vragend aan terwijl hij van zijn paard stapte. "Hoezo?"

Eva wees naar de zorgvuldig voorbereide setting. "Ja, kijk," zei ze aarzelend, niet wetende wat ze ervan moest denken.

Niels leek niet onder de indruk. Hij zadelde zijn paard af en bracht het naar een kleine paddock waar het rustig kon grazen. Vervolgens liep hij zelfverzekerd naar Eva toe, en zonder een woord te zeggen, begon hij ook Moon af te zadelen. Terwijl hij dat deed, hield hij oogcontact met haar, een intense blik die haar even uit balans bracht. Ook Moon mocht van het gras genieten.