İyi okumalar
Eleanor ve Charles, bulundukları yeni bölümün soğuk taş koridorlarında hızla ilerlerken, kapılarının ardında ne tür karanlık sırların saklı olduğunu merak ediyorlardı. Aralarındaki sessizlik sadece tedirginliklerini artırıyordu. Her adımda, eski duvarların yankısı, sanki başka bir yerden gelen uzak bir fısıltı gibi onları takip ediyordu.
"Bu yer... buraya nasıl geldik?" diye sordu Eleanor, duvarlardaki antik sembollere bakarak. Sanki binlerce yıl önce burayı inşa edenler, zamanla bu duvarlara işlenmiş bir mesaj bırakmıştı.Charles ise nefesini toparlamaya çalışarak, "Bu malikanede bir şeyler çok daha derin ve karanlık. William'ın kayboluşu sadece başlangıç olabilir," dedi.
Tam o sırada, koridorun sonundaki bir kapı gıcırdayarak açıldı. İçeriden hafif bir mum ışığı süzülüyordu. Kapı sanki onları çağırıyormuş gibi sessizce aralık kaldı.Eleanor ve Charles birbirlerine baktı. İkisi de tereddüt ediyordu, fakat bir şey onları içeri girmeye zorluyordu. "Hazır mısın?" diye sordu Charles, elini kapının tokmağına koyarken.
Eleanor derin bir nefes alarak başını salladı. "Artık geri dönmek yok," dedi ve içeri adım attılar.Oda, önceki odalardan farklıydı. Duvardaki taşlar eski fakat çok daha iyi korunmuş gibi görünüyordu. Ortada büyük, yuvarlak bir masa ve masanın üzerinde eski haritalar, yazılı metinler ve semboller vardı. Ancak en dikkat çekici olanı, masanın arkasında oturan yaşlı bir adamdı.
Adam, onların geldiğini fark etmiş gibi başını kaldırdı. Gözleri soğuk ve derin, yüzünde ise yaşadığı yılların izleri vardı. Üzerinde eski bir akademisyen cübbesi, yüzünde ise sanki her şeyi bilen bir bilgenin ifadesiyle onlara baktı. "Sizi bekliyordum," dedi sakin bir sesle.Charles şaşkınlıkla adama yaklaştı. "Sen kimsin? Bu yer hakkında ne biliyorsun?"Yaşlı adam, ağır bir nefes alarak başını iki yana salladı. "Benim adım Elias. Bu malikanenin bekçisi... ya da daha doğrusu sırlarının koruyucusuyum."
Eleanor, adamın söylediklerini dikkatle dinlerken bir adım öne çıktı. "William'ı mı tanıyorsun? O burada mı? Onun kayboluşu ve malikanedeki tuhaflıklar hakkında ne biliyorsun?"Elias, derin bir iç çekerek yavaşça ayağa kalktı. "William... kendini çok derin bir karanlığa kaptırdı. O, bu malikanenin sırlarını çözmeye çalışırken, farkında olmadan çok daha büyük bir tehlikeyi serbest bıraktı."
Charles, "Tehlike mi? Ne demek istiyorsun?" diye sordu, sesindeki endişe giderek artıyordu.Elias, ağır adımlarla masanın etrafında dolaşarak konuşmaya devam etti. "Bu malikane sadece bir ev değil. Burada kilitli olan, eski bir lanet var. Yüzyıllar önce, bu topraklarda karanlık bir ritüel gerçekleştirildi. William, bu ritüelin kalıntılarını araştırıyordu. Ancak farkında olmadan ritüelin son halkasını tamamladı."
Eleanor, adamın söylediklerini sindirmeye çalışırken başını iki yana salladı. "O zaman bu fısıltılar, gördüğümüz gölgeler... bunlar o ritüelle mi ilgili?"Elias başını onaylarcasına eğdi. "Ritüel tamamlandığında, burada hapsedilen varlıklar serbest kalacak. William bu süreci hızlandırdı ve şimdi çok az zaman kaldı."Charles, öfkeyle Elias'a döndü. "Bize bunları şimdi mi söylüyorsun? O zaman ne yapabiliriz? William nerede?"
Elias, gözlerini yere indirerek hafifçe iç çekti. "William'ı bulamazsınız. Onu artık sadece gölgeler içinde görebilirsiniz. Fakat hala bir şansınız var. Ritüeli durdurmak için son bir kapıyı bulmalısınız. O kapı, bu malikanenin en derin katmanlarında."
Tam o sırada odanın bir köşesinden ince bir hışırtı duyuldu. Eleanor ve Charles, hızla o tarafa dönerek siluetlerin hareket ettiğini fark etti. Yine o tanıdık fısıltılar yükselmeye başlamıştı. Elias ise, sakinliğini kaybetmeden, "Fazla vaktiniz yok. Bu varlıklar, sizin burada olduğunuzu biliyor," dedi.
Eleanor, derin bir nefes alarak elini Charles'ın koluna koydu. "Gitmeliyiz. Elias'ın dediği o kapıyı bulmak zorundayız."
Charles, tereddütle Elias'a döndü. "Peki ya sen? Burada kalıp ne yapacaksın?"Elias, masaya geri dönüp haritaların üzerinde gezinen parmaklarını göstererek, "Benim zamanım çoktan geçti. Ancak sizler hala kurtulabilirsiniz. Şimdi gidin, kapıyı bulmadan önce çok geç olabilir."
Eleanor ve Charles, Elias'ın son sözlerini kulaklarında yankılanarak odadan hızla çıkıp koridor boyunca ilerlediler. Koridorun sonuna vardıklarında, Elias'ın dediği gibi bir geçit bulmaları gerekiyordu. Fakat bu geçidi bulmak, sandıklarından daha zor olacaktı. Çünkü koridorlar birbirine benziyor, her dönüşte başka bir tuzak veya tehlike ile karşılaşacaklarını hissediyorlardı.Eleanor, birden durdu ve elleriyle duvarları yoklamaya başladı. "Elias bir şey söylemedi ama bu duvarlar... bir şekilde bu kapıyı saklıyor olabilir," dedi.
Charles, onunla aynı fikirdeydi. Duvarların arkasında bir geçit olabilirdi, fakat bu geçidi nasıl açacaklarını bilmiyorlardı. "Belki de bir tür mekanizma... ya da sembollerle ilişkili bir şey olmalı," diye mırıldandı.
Tam o sırada Eleanor, duvardaki bir taşı hafifçe itti ve taş geriye doğru hareket etti. Bir mekanizma sesi duyuldu ve duvarın bir kısmı yavaşça açılmaya başladı. İçeriden yayılan serin hava, adeta onları bir başka karanlık dünyaya davet ediyordu.
Charles, Eleanor'a dönüp gözlerinde kararlılıkla, "Hadi, buraya kadar geldik," dedi.İçeri girdiklerinde ise karanlık koridorun sonunda, çok daha eski bir yapıya ait izler taşıyan devasa bir kapı belirdi. Bu kapının üzerinde, tuhaf semboller ve yazılar yer alıyordu. Eleanor ve Charles, bir an duraksadı. Kapının ardında ne olduğunu bilmiyorlardı, fakat bu kapı belki de laneti durdurmanın tek yoluydu.
Eleanor, kapıya yaklaşarak sembolleri incelemeye başladı. "Bu semboller... daha önce gördüklerimize çok benziyor. Ancak bu kez daha karmaşık."
Charles, elleriyle kapıyı yoklayarak, "Bu kapı, sıradan bir kapı değil. Bunu açmak için bir şeyler yapmamız gerekiyor. Belki Elias'ın bahsettiği o anahtar..."
Tam o sırada, kapının üzerindeki semboller yavaşça parlamaya başladı ve fısıltılar yeniden yükseldi. Karanlık, onları içine çekmeye başlamıştı. Kapıyı açmadan önce çözmeleri gereken daha büyük bir sır vardı ve zaman giderek daralıyordu.
