රිදුම් දුන් , (Bl SHORT STORY) [COMPLETED]

1 කොටස (කෝන)

කදිරගාමන් ඇන්ඩ් සන්ස් යැයි නාමයෙන් අයිතිය කියූ යකඩ පුවරුවක්.... පරන ගරා වැටුනු මහල් නිවාසයක්.... පුස් ගඳ උහුලන්න බැරි තරමට වෙලාගත්තු නවයයි දහතුනේ ශාලාවක්.... අතට පයට ගෙලට පවා යදම් බැඳ ඇති කෙසඟ වූ තරුණයෙක්......

අඩි පහ හමාරක් ඇති , පුන්චි එකෙක් තරමට කිරි පාටයි , ලා දුඹුරට හුරු කොණ්ඩෙයි , තද කාල වර්ණ ඇසුයි..... ඇට පෑදුනත් හුස්ම හිර කරවන තරමට ලස්සනයි.... අසාමාන්‍යව ලස්සනයි.... පරිසමාප්තියෙන්ම හැඩයි.............

චස්

චස්

චස්

අරකොනෙන් මේ කොනට , මේ කොනෙන් අර කොනට..... යදමේ දිග ඇති තෙක් ඇසෙන දුර්වල අඩි...... එකම එක අඩියක් තියාගන්න පුදුම වීර්යක්....

අහම්බයක්.....

අර තරුණයගෙ ඇස් ගැටුනා...... තමන් ඇවිදින අඩියක් අඩියක් පාසා හැරෙවෙන කෘතීම අක්ෂි..... මගහැරුනෙ කොහොමද....... සතියක් තිස්සේ කෘතීම අක්ෂි බලන් ඉඳලද........ පුදුමයක් නෑ නොදකින්න..... අදයි සතියටම එළියක් දැක්කෙ ඔහු...... කහ පාට එල්ඊඩී බල්බයේ එලිය සැරයි..... නිලංකාරයි.... නමුත් ඉර එලියට සමානයි.... ඉතින් හොඳ නැද්ද...... ඔහු එහෙම හිතුවා වන්නට ඇති....

කෙසඟ තරුණයා බලාන උන්නා කෘතීම අක්ෂි දිහාව...... මදහසක් පාගත්තා ඔහු තමන්ටම.....ඉතින් මිහිරි වූ මන්දහාසයක්ම මුවින් ගිලිහුනාට , අනෙ මන්දා වේදනාවක සේයවකුත් ඒ එක්කම හන්ග ගන්නත් වෙහෙසකද.....

අර කෘතීම අක්ෂි නැවතුනා..... එකම තැන...... ඒත් එක්කම යදම් ගැටෙන හඬත් නිමාව දැක්කා...... කෘතීම අක්ෂි නැවතුනා කියන්නේ , ඊලඟ මොහොත ගැන තරුණයා දැනන් හිටියා...... සැකයක් නෑරම දැනන් හිටියා.... නමුත් තවමත් ඔහුගේ වැහැරුනු මුහුණේ මන්දහාසෙනම් නොනැවතීම තිබුණා.......

සපත්තු ගැටෙන හඬක් , පරිපූර්ණ ඇඳුම් කට්ටලයක් වුනත් වැහිලා තිබුණා , ඒකත් කලු ලෝගුවකින්....
ගාම්භීර අඩි , ලෝගුකාරයා අඩියක් තියන පාසා ඉහලට නැගෙන දූවිලි අංශු නිසාම කිලිටි වෙන්න ගත්තා අර මිල අධික සපත්තු.....