Silent Memories - Hyunmin

Bölüm 9

Gerginlikle arabanın içinde beklerken, gözlerim Seungmin'lerin evinin kapısına kilitlenmişti. Yaklaşık iki dakika önce geldiğimi bildiren bir mesaj atmıştım, ama zaman sanki ağır ağır ilerliyordu. Sonunda, kapı sessizce aralandı ve Seungmin zarif bir şekilde dışarı adım attı. Onu gördüğüm an kalbim hızla çarpmaya başladı. Heyecanla arabadan indim, ay ışığı altında beliren siluetini izlerken, o her zamanki hoş gülümsemesiyle bana doğru yürüyordu.

Adımları yumuşak ve zarifti, sanki her hareketiyle geceye ayrı bir güzellik katıyordu. Kalbimin sesinin dışarıdan duyulup duyulmadığını merak ettim; çünkü Seungmin'in her adımı, her gülüşü kalbimde derin izler bırakıyordu. Gecenin karanlığında bile, o büyüleyici güzelliğiyle parıldıyordu. Nihayet, ait olduğu yere, kollarımın arasına geldiğinde sıkıca sarıldım. Kokusunu içime çekerken, zaman bir anlığına durdu; dünya sadece o ve benden ibaretti.

Arabaya bindiğimizde yüzüne daha dikkatli baktım. Yorgundu. Gözlerindeki o hafif dalgınlık ve bitkinlik, günün izlerini taşıyordu. "Yoruldun mu?" diye sordum, sesimdeki endişeyi gizleyemeyerek. Başını usulca sallayıp, "Biraz," dediğinde, içimde hafif bir suçluluk duygusu belirdi. O, yorucu bir bölümde okuyordu ve sürekli ders çalışması gerekiyordu. Bu buluşmayı ayarladığım için kendime kızdım; belki de onun dinlenmeye daha çok ihtiyacı vardı.

Anlayışla, "Özür dilerim. Bir de buluşma ayarladık. Yorgunsan bugünü iptal edebiliriz," dediğimde, hiç tereddüt etmeden "Hayır hayır. İyi ki buluştuk hyung," dedi. Gözleri, kararlılığını ve bu buluşmanın onun için ne kadar önemli olduğunu anlatıyordu. Gülümseyerek ona onay verirken, "O zaman ne yapmak istersin? Aç mısın?" diye sordum.

Seungmin, olumsuzca başını salladı. "Bilmiyorum, sakin bir yerlerde oturabiliriz," dediğinde, içimde bir anlık kararsızlıkla, cesaretimi toplayarak "Bana gelmek ister misin?" diye sordum. Bu teklifin onu ürkütmesinden korkarak aceleyle ekledim, "Yani, rahatça koltukta otururken bir şeyler izleriz ve hem daha fazla da yorulmazsın." Sözlerimle biraz saçmaladığımı fark ettiğimde, kendimi durdurmaya çalışıyordum ki Seungmin gülerek, "Olur tabi ki," diyerek sözlerimi kesti. O an içimde bir rahatlama hissettim, dudaklarımda istemsiz bir gülümseme belirdi ve aramızdaki sıcaklık daha da artmıştı. Hemen direksiyonu eve doğru kırdım.

İşe başladığımdan beri ailemden ayrı yaşamaya başlamıştım. Aileme yakın, sakin ve huzurlu bir mahallede, küçük ve güzel bir ev bulmuştum. Üstelik kirası da bütçeme uygundu, bu yüzden bir saniye bile düşünmeden buraya taşınmıştım. Şimdi ise bu eve, hayallerimin bile ötesinde olan Seungmin ile gidiyor olmak, kalbimi hızla çarptırıyordu. Arabayı sürerken, yolda süzülen sokak lambalarının ışıkları, içimdeki heyecanı daha da aydınlatıyordu.

Sonunda vardığımızda, motorun durmasıyla birlikte heyecanla arabadan indim. Hızlı adımlarla etrafını dolanarak onun kapısına ulaştım. Hafifçe eğilerek kapıyı açtım ve elini tutarak çıkmasına yardımcı oldum. O an, parmaklarımızın kısa bir an için bile olsa birbirine dokunması, içimde tarifi zor bir sıcaklık yarattı. Birlikte eve doğru yürümeye başladık; ay ışığının yumuşak parıltısı bahçeyi aydınlatıyor, geceyi daha da büyülü kılıyordu. İçten içe bir gün bu eve el ele girmeyi hayal ediyordum. Kapıyı açıp onun içeri geçmesine izin verirken arkamdan gülümseyerek, "Evime hoş geldin," dedim. O da kıkırdayarak, "Hoş buldum," diye yanıtladı. Gözleri büyük bir merak ve heyecanla evin her köşesini süzüyordu. Hayranlıkla, "Hyung, evin çok güzel," dediğinde, ona yaklaştım ve alçak bir sesle, "Teşekkür ederim. Sen buraya gelerek çok daha güzelleştirdin," dedim.

Göz ucuyla bile yanaklarının hafifçe kızardığını fark ettim; o an içimden ona daha da yakın olmak geliyordu. Yumuşak bir tonda, "Sana rahat kıyafetler vermemi ister misin?" diye sordum. Kalbim, "evet" demesi için hızla atıyordu. Bir an duraksadı, gözlerini kaçırarak çekinerek, "Zahmet olmasın," dedi. Hafif bir kahkaha attım ve içtenlikle, "Ne zahmeti canım. Odama geçelim ve sana bir şeyler vereyim," dedim.