The Past Behind

Prologue

Para sa mga taong tingin nilang pag-asa'y wala

Sa mga taong nasasaktan na at nagtatapang-tapangan na lamang upang harapin ang magulong mundo.

Hindi ka nag-iisa.

Ito ay para sa iyo.

''Someone once said that death is not the greatest loss in life, the greatest loss is what dies inside of us while we live'' - One Tree Hill

Isang sandali.

That's all it takes for your life to change completely.

Isang

Sandali

Lamang

Ganoon kadali,

Umibig

Masaktan

Iwanan

Mamatay

I stand in front of the freshly made grave.

In front of the person who meant everything to me.

Isang buwan na ang lumipas mula noong libing, ngunit nandirito pa rin; sakit, pighati, at kabiguan.

The feeling of complete and utter loneliness consumes me.

Ako'y nag-iisa na lamang, nag-iisa sa mundong napaka-gulo.

''Bakit mo 'ko iniwan, Ma?''

I felt my tears flowing again

Bakit nangyari 'to?

Bakit ngayon? Kung kelan masaya na 'ko?

Bumalik sa aking isipan ang huling salita ni Mama;

''Bumalik ka Athena, Anak. Umuwi ka sa tatay mo, patawarin mo siya.''

My hands curled into fists.

Patawarin si Papa?

Gusto n'yang patawarin ko ang pumatay sakanya?

Babalik ako sa lugar na iyon, oo, pero hinding hindi ko mapapatawad si Papa.

Pa'no ko siya mapapatawad kung siya mismo ang kumuha sa Mama ko?

The honk of a car horn distracted me, i turned around and saw a black Porche waiting.

Nung umalis ako three years ago, nanalangin ako sa Diyos na sana ay hindi mangyari ang araw na to, nanalangin ako gabi-gabi na sana'y hindi na 'ko babalik dito.

Pero narealized ko na kahit libo-libong dasal pa ang gawin ko, na kahit lumuhod at umiyak ako, darating ang araw na ito.

Ang sakit sa puso, ngayon lang ako nakaranas ng ganitong klaseng sakit; sakit na hindi kayang gamutin ng Doctor, sakit na hindi kayang labanan ng iba. 

Makakaya ko kaya?

Bumibilis ang tibok ng aking puso.

I took a deep breath and brace myself

Naglakad ako,

Naglakad palapit sa lugar na sinira ako.