Jabłoniowa Łapa walczyła zawzięcie. Borsuk odwrócił się i zmienił strategię, zaczął atakować zdezorientowanego Wełnianego Pióra. Kocur zadrapał go w ucho, na co ten ryknął z furią.
— Zachmurzona Łapo, pomóż mu! — zawołała Jabłoniowa Łapa. Uczeń stał jak wryty i patrzył na walkę z odległości. Jabłoniowa Łapa postanowiła wziąć sprawy w swoje łapy i skoczyła borsukowi na plecy. Wbiła pazury w jego futro i schyliła się, by ugryźć go w gardło. Borsuk przewrócił się na bok, lecz kotka zeskoczyła. Zachmurzona Łapa podbiegł i dobił borsuka, a uczennica odsunęła się na bok. Wydał jęk i splunął krwią, a następnie jego ciało zwiotczało.
— Dziękuję. — wydyszał Wełniane Pióro.
— Nie ma za co. — odparła Jabłoniowa Łapa.
— Te słowa były skierowane do Zachmurzonej Łapy. — Jabłoniową Łapę zamurowało. Przecież on tylko dokończył jej brudną robotę! Borsuk i tak by umarł!
— Ale...
— To on zabił borsuka, nie możesz zamieniać się z nim miejscami. Nie będziesz od niego lepsza, jeżeli będziesz kłamać! — syknął wojownik. Z jego ucha ciekła krew po bitwie.
— Zachmurzona Łapo, przecież wiesz, że to ja go zabiłam! — zawołała zrozpaczona Jabłoniowa Łapa.
— Właściwie, to ja zadałem ostatni cios w jego gardło. — zauważył ciemnoszary uczeń.
Jabłoniowa Łapa od urodzenia była poniżana przez rodzeństwo z powodu niskiego wzrostu, więc zawsze musiała starać się podwójnie. W dzieciństwie Zachmurzona Łapa strasznie jej dokuczał, lecz gdy została uczennicą, zauważyła, że reszta klanu również jej nie akceptuje.
Jedynym wyjątkiem był Pawia Gwiazda, jej przybrany ojciec. Matka Jabłoniowej Łapy odeszła do Klanu Wiatru, gdzie urodziła ją, Zachmurzoną Łapę i Świetlistą Łapę z włóczęgą, a następnie oddała kocięta Klanowi Pioruna z podziwu braku mleka. Uczennicą kochała swoją matkę, mimo, że spotykały się jedynie na Zgromadzeniach.
Kotka skuliła ogon i poszła za bratem i jego mentorem. Nie wiedziała, jak wiele niesprawiedliwości jej jeszcze dziś spotka...
