ဆောင်းဦးမနက်ခင်းရဲ့လင်းရောင်ခြည်နွေးနွေးက
ရွာလမ်းမတလျှောက်တမာတန်းတွေကြားပြေပြေကလေး ဖြာကျနေ၏။
လမ်းတလျှောက်မှာလည်းမနက်ခင်းယာထဲဆင်းကြသူများ၊ခေါင်းရွက်စျေးသည်လေးများ၊ကျောင်းသွားနေကြသော အရွယ်စုံကျောင်းသားလေးများနဲ့ ပြည့်နေသည်။
တစ်ခါတစ်ခါ ပဲမှော်တင်တဲ့နွားလှည်းများမောင်းလာ
ရင်တော့ အားလုံးလမ်းတဖက်တချက်စီကိုကပ်ပေးကြရသည်။
ဆောင်းဦးပေါက်စဆိုတော့ ရွာဖုန်လမ်းလေးကဖုန်တော့သိပ်မထသေး။
နွေရာသီဆိုရင်တော့ဒီလမ်းက ဖုန်သိပ်ထလှသည်။
ဘယ်လောက်များဖုန်ထသလဲဆိုရင် အရင်ကနွေရာသီကို ဒီလမ်းမှာ လှည်းတစ်စီးများဖြတ်သွားကြည့်အနောက်မှာ အချင်းချင်းမမြင်ရလောက်အောင်ဖုန်လုံးကြီးများ ထနေတက်သည်။
ဒါကြောင့် နွေရာသီဆိုဒီလမ်းကသွားရမှာကို ကြောက်ကြသည်။
အခုတော့လမ်းတဖက်စီက တမာပင်တို့ကတစ်ပင်နဲ့တစ်
ပင်ယှက်နေတော့ ရွာလမ်းကလေးကတမာတန်းဖြစ်နေပြီး အရိပ်ရနေသည်။
တမာတန်းတစ်လျှောက်မှာတော့အလှူရှင်နာမည်အသီးသီး တပ်ထားတဲ့ရေချမ်းစင်တို့ကတစ်အိမ်ကိုတစ်ခုစီရှိနေကြသည်။
မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးပေမယ့်ရွာကသိပ်ခေါင်လှသည်တော့မဟုတ်။
မနက်ဆိုတမာတန်းမှာရှိတဲ့ ပွကြီးလဘက်ရည်ဆိုင်မှာ လူစုံသည်။
လဘက်ရည်ဆိုင်ဆိုပေမယ့်မြို့မှာလိုခမ်းခမ်းနားနားတော့မဟုတ်။
ကိုပွကြီးလဘက်ရည်ဆိုင်ကသူ့အိမ်ရှေ့မှာရှိတဲ့တမာနှစ်
ပင်ကြားထန်းလက်အမိုးဆွဲပြီးဖွင့်ထားတာဖြစ်သည်။
လဘက်ရည်နှပ်နည်း၊ဖျော်နည်းကိုမြို့ကနေသင်လာသူမို့
လဘက်ရည်အရသာကတော့ကောင်းလှသည်။
ကောင်းဆိုမနက်မိုးလင်းတာနဲ့ ရွာထဲကလူငယ်လူရွယ်လူကြီးအားလုံးပွကြီးဆိုင်မှာစုံသည်။
တမာတန်းကိုကျော်လာပြီးရွာအထဲမရောက်ခင်ရွာထိပ်မှာတော့လေးလေးမြင့်ရဲ့မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ရှိိသည်။
လေးလေးမြင့်ကအသက်လေးဆယ်ကျော်အရွယ်ကန္နားစီးမိန်းမလျာကြီးဖြစ်သည်။
မနက်ခင်းဆိုပွကြီးလဘက်ရည်ဆိုင်နည်းတူလေးလေး
မြင့်မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာလည်းလူစုံကြသည်။
