"ඔයි මෙකත් ගමුද..."
"මෙක රස ඇති මෙකත් ගමු..."
"ක්‍රිශු ඔක ගනන් වැඩි බන්..."
"මෙකෙන් 4ක් ඇති පගො..."
කොහොමහරි පැය ගානක් තිස්සෙ අම්මි දුන්න බඩු ලිස්ට් එකෙ බඩුයි තව බඩු ගොතෙකුත් අරන් අපි තුන් දෙනා කිල්ස් එකෙන් එලියට අවෙ තව හවස් නොවි ගෙදර යන්න...මුන් දෙන්නාගෙ උදවුවෙන් බඩු ටිකත් මගෙ දඩු මොනරිට දලා එන්න ලැස්ති වුනත් අහම්බෙන් වගෙ මගෙ ඇස් දෙක නැවතුනෙ එක රුපයක් ලග...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
අපි ලගින්ම නවත්තපු ඩිෆෙන්ඩර් එකෙන් බස්සෙ සුදුම සුදු සේපාලිකා මලක් වගෙ ලස්සන කොල්ලෙක්...එ ඇස් මැලවිල ගිහින් තිබුන වගෙ මොක්කදො දුකක් හංගන් ඉන්නව හදන නපුරෙක්ගෙ පෙනුමක් තිබුන කෙනෙක් එ...හරියටම බැලුවොත් නම් එ අයිය කෙනෙක්..ඔව් අනිවරෙන්ම එ අයියා කෙනෙක්...එත් කවදාවත් දැකපු නැති එ රුපෙ දැකපු ගමන් මගෙ හිත ගැස්සිල ගියා කවදාවත් නැති විදිහට අමුතු හැගිම් මහා ගොඩකින් පිරිල යනවා වගෙ මට දැනුන...
"දෙවුරු...යමු...කොහෙද ඔය බලන් ඉන්නෙ...වරෙන්..."
".........."
"ඔයි...යමං...ඔච්චර මොනවද ඔය බලන්නෙ උබ..."
"නැ...නැ...යමං යමං..."කොහොමහරි එ කෙනා කවුරුවුනත් මගෙ ඇස් දෙකට නොපෙනි යනකන්ම මන් බලාගෙන හිටියෙ අන්තිමට කෙවින්ගෙන් හොද පාරකුත් කන ගමන්...
..........
"ලොකු..."
"චුටි...අහ් මල්ලිලා දෙන්නත් ඉන්නවනෙ..."
හවස 6ට විතර කාලෙකට පස්සෙ අයියා ගෙදර අවෙ තනියෙන්...එක නම් අපි හැමොටම වගෙ පුදුමයි...මොකද නිවාඩුවට අයියා ගෙදර එනවා කියන්නෙ අනිවරෙන් එයාගෙ අර සුපෙම්වතා කවිදු කාරයා එන්නම ඔනෙ...මට නම් ඕකව සෙට්ම නැ...බොරු සොබනෙ විතරයි...
"ලොකු පුතෙ...කො එනව කියපු යාලුවා එතකොට කවිදු පුතා අවේ නැද්ද..."
"කවිදුට වැඩ අම්මෙ...වෙනුර නම් හෙට මෙහෙ එවි...මහන්සි..."
"පුදුමයි..."වෙනදා වගෙ නෙවෙයි ඔව් ඇත්තටම පුදුම නිසාමද කොහෙදො පඩිපෙල නැගන් උඩට යන අයියා දිහ බලන් මන් ලාවට මිමිනුවෙ...එයාගෙ මුන සුදු මැලි වෙලා ඇස් රතු වෙලා තිබුනෙ දවස් ගානක් අඩලා වගෙ එ වගෙ වෙනදා තිබුනෙ එ අහිංසක අව්‍යාජ හිනාව අයියාගෙ මුනෙන් මැකිලා ගිහින් තිබුනා...
No one pov
"අනෙ දෙයියනෙ කවිදු...මොනවද මෙ කියන තිරිසන් කතා...ඇයි දෙයියො මෙ...උබ උබ දන්නවනෙ නේද මන් ගැන...රටින් රටට යනවා තමයි එ මගෙ රස්සාව කවිදු එහෙම කියලා උබ ඔය කියනවා වගෙ එක එකා එක්ක මන් ලැගලා නැ...පව් පිරෙන කතා කියන්නෙ ඇයි...හරි හරි මන් ජොබ් එකෙන් අයින් වෙන්නම්...එත් මට ඔහොම කතා කියන්න එපා රත්තරන්....උබට පණට වඩා ආදරෙ කරන මට...."
ටික්...ටික්....
රනෝදගෙ ඇස් වලින් එක දිගට කදුලු වැටෙද්දි කට් වෙලා ගියපු කොල් එක දිහා බලාගෙනම රනෝද් බිම ඇදගෙන වැටුනෙ දැනුන අසරණකමටයි...
අවුරුදු ගානක මහන්සියෙ ප්‍රතිපල විදිහට රනෝද් පයිලට් කෙනෙක් වුනත් එදායින් පස්සෙ එ ජිවිතෙ අපායක් වෙන්න ඇති...හැමදාම මග ඇරෙන කවිදුගෙ කෝල්ස් නිසා මගඇරෙන එ දෙන්නාගෙ වෙලාව නිසාම කවිදු කරේ හැමදාම රනෝද්ව රිද්දපු එක වෙද්දි ලංකාවට ආපු ගමන් රනෝද්ගෙ ඇස් ගැටුනෙ තමන් පණටත් වඩා ආදරෙ කරන කොල්ලා වෙන් කොල්ලෙක් එක්ක අත් පටලගෙන ඉන්නව වගෙම එ හැමදේටම වැරදිකාරයා වුනෙත් රනෝද් විතරයි...
.........................................................................
කතාව ගැන හිතෙන්නෙ මොකක්ද ලමයි...
රනෝද් පව් නේද....
කවුරුවෙන්න බැරිද අයෝද්ගෙ හිත අස්සට රිංගුවෙ...
Vote කරල comment කරලා support එකක් දෙන්න ලමයි...
අයෙත් හම්බවෙමු...❤️
