Zawgyi
"အကိုေစာေခတ္ အကိုထယ့္ကိုအလိုမလိုက္နဲ႔ဗ်"
"ထားလိုက္ပါ သူကေလးစိတ္ေလးမို႔ဆိုးတာပါကြာ"
ေနာက္ေန႔မနက္
ေနထြက္ခ်ိန္ေရာင္နီဟာ ရြာအားျဖန္႔က်န္႔ထားသည္။
ေရထမ္းသူကထမ္း ႏြားစားသြားႏႈတ္သူကႏႈတ္
ကေလးမ်ား၏ ေဆာ့ကစားသံတို႔ကလည္း
က်ယ္ျပန္႔လွသည္။
"ေဒၚပုမ ဇီးသီးတစ္ထုပ္ေလာက္"
"ေအးဒီမွာေရာ့"
"ဒီမွာေနာ္ ထန္းလ်ွက္၂လံုး"
"ေအးေအး"
ထယ္ညီညာဇီးေပါင္းထုပ္ေလးစားကာ
ရြာ႐ိုးကိုးေပါက္မက ဆယ္ေပါက္ေလာက္ေ႐ွာက္သြားေနေလသည္။
"ေဟး..ဆူးလံုး....ေဟး....ဆူးလံုး "
"က်ဳပ္နာမည္ ဆူးလံုးမဟုတ္ပါဘူးဆို"
ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာေျပာေလသည္။
"ကိုယ္လည္းမင္းကိုေတြ႔ရင့္ အဲ့နာမည္ပဲေခၚခ်င္ေနလို႔"
"ထားပါ ခင္ဗ်ားဘာလို႔က်ဳပ္ကိုေခၚတာလဲ"
"ကိုယ့္ကိုမက်ဥ္းကန္ေဘာင္႐ိုးလိုက္ပို႔ပါလား"
"ဖိုးလံုးနဲ႔သြားေလ"
"ဖိုးလံုးကႏြားစာဆင္းသြားတယ္ ကိုယ္သိတာမင္းနဲ႔ဖိုးလံုးပဲ
သိတာဆိုေတာ့"
"ေကာင္းၿပီလိုက္ပို႔ေပးမယ္ ပို႔ခဘယ္ေလာက္ေပးမလဲ"
"ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လည္း"
"၂၀"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ေနေရာင္ၾကည္ျဖာျဖားထိုးဆင္းေနေသာ
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
သစ္ရြက္ေျခာက္တို႔မွာလဲ လြင့္စင္ေနသည္။
ဂြၽန္ေစာေခတ္ဦး မွာေဘးက ဇီးေဘာင္းထုတ္စားေနသူအားတစ္ၾကည့္ၾကည့္။
"စားခ်င္လို႔လား"
"ဟင့္အင္"
"ဒါနဲ႔စာသင္ေက်ာင္ကဘယ္ေတာ့ေလာက္ ေဆာက္မွာလဲ"
"ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြေတာ့ကိုယ္မွာထားတယ္
ၿမိဳ႕ကေနသူတို႔ေရာက္ရင္ စေဆာက္ရေတာ့မလားလို႔"
"ေကာင္းပါတယ္ ျမန္ျမန္ၿပီးသြား ေတာ့ကေလးေတြအဆင္ေျပတာေပါ့"
