Zawgyi
"ဒါဆိုအရီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္အုန္းမယ္ေနာ္ "
"ေအးပါကြယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါအုန္း"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ညေနခင္း ေနဝင္ေစာင္းေနၿပီမို႔ တစ္ခ်ိဳ့ေနရာမ်ားမွာလူေျခတိတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ညေန ေနဝင္ဆည္းဆာခ်ိန္ေလးက ကန္ေဘာင္႐ိုးေပၚကၾကည့္ရင္ၾကည္လင္လို႔ေနေလသည္။ ေရမ်ားဟာလည္း ဆည္းဆာေနေရာင္ေၾကာင့္ ေရႊမႈန္ေလးမ်ားဖ်ာက်စီးစင္းေနသလိုပင္။
"ရြာကေအးခ်မ္းတယ္ေနာ္ ေဖာ္ေရြၾကေတာ့အဆင္ေျပသား ျပန္ေတာင္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"မျပန္နဲ႔ေပါ့အကိုေစာေခတ္ရယ္"
"မျပန္ပဲနဲ႔ေတာ့မရဘူး ၿမိဳ႕မွာလည္းအလုပ္နဲ႔ဖိုးလံုးရ မျပန္ေသးသ၍ေတာ့ စိတ္ႀကိဳက္ေနအုန္းမယ္"
"ေနပါအကိုရာေနပါ စကားေကာင္းေနတာ အိမ္ေတာင္ေရာက္ၿပီ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕"
အိမ္ထဲဝင္ဝင္ျခင္းျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဂြၽန္ေစာေခတ္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ေဟာင္းသားျဖစ္သြာရသည္။အေၾကာင္းမွာမူ ထယ္ညီညာဟာ လြယ္အိတ္ကိုတစ္ေစာင္းလြယ္ထားကာ ေျခေတာက္မွာ ထိပ္တံုးေလးနဲ႔ပင္။
"အကိုထယ္ထံုးစံပဲလား"
ဟုဖိုးထူးေျပာလိုက္သည္။ ထယ္ညီညာဟာ ဖိုးထူးအားမ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္သည္။ ဖိုးထူးကျပံဳးျပံဳးႀကီးအိမ္ထဲဝင္သြားသည္ မဝင္ႏိုင္သူဟာ.....
"ေဟ့ဆူးလံုး"
"က်ဳပ္နာမည္ ဆူးလံုးမဟုတ္ဘူး"
ႏႈမ္းခမ္းတစ္ဆူဆူျဖင့္ ျပန္ေျပာေလသည္။
"ကိုယ္မွနာမည္မသိပဲ "
"ထယ္ညီညာဗ် ထယ္ညီညာ ရြာမွာ ထယ္ညီညာလို႔ေျပာတာနဲ႔ အကုန္ေၾကာက္ၾကတယ္ဗ်"
"ေၾကာက္မွာေပါ့မင္းကေမႊလြန္းတာကို အဲ့ေတာ့သူတို႔ကမင္းေမႊမခံရေအာင္ ေ႐ွာင္ၾကတာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားေနာ္ ခင္ဗ်ား"
"ကိုယ္ကစတာပါ ကဲအခုဘာျဖစ္တာလဲ"
ဆူပုတ္ပုတ္ျဖင္မ်က္ႏွာကို တစ္ျခားဘက္လွည့္သြားေလသည္။ "သြားမေျပာနဲ႔ အကိုေစာေခတ္ေရ ထံုးစံအတိုင္း ရန္ျဖစ္လို႔ ထိပ္တံုးခတ္ထားတာ"ဟုေအာ္ေျပာလိုက္ေသာဖိုးထူေျကာင့္ "မင္းအပူပါလား"လို႔ရန္ေတြ႔လိုက္ေသးသည္။
