Lihim

Chapter 1: Ang Bagong Silid

Si Khai, isang 16-anyos na senior high school student, ay palaging inaabot ng gabi sa paaralan. Mula nang magbukas ang bagong building para sa mga senior high, halos araw-araw siyang naroon para tapusin ang mga proyekto at gawain. Tahimik si Khai, hindi siya katulad ng ibang lalaki sa klase na mahilig magbarkada at makipagsosyalan. Mas gusto niyang mag-focus sa kanyang mga libro at gumuhit sa kanyang sketchpad kapag walang ibang ginagawa.

Ngunit sa likod ng kanyang tahimik na ugali, may lihim siyang dinadala. May mga bagay na hindi niya pinapansin noong una, ngunit nitong mga nakaraang linggo, tila may kakaibang nangyayari. Madalas niyang maramdaman na may mga matang nakatitig sa kanya kahit mag-isa lang siya sa silid-aralan.

Isang araw, matapos ang klase, napansin ni Khai ang isang papel na nakasingit sa ilalim ng kanyang desk. Nagtaka siya dahil hindi ito sa kanya. Binuksan niya ito, at agad na kinilabutan nang mabasa ang mga salita:

"Tulungan mo ako."

Walang pangalan, walang anumang palatandaan kung sino ang sumulat. Nagtataka man, isinara ni Khai ang papel at ipinasok sa kanyang bag. "Siguro biro lang ito," bulong niya sa sarili. Ngunit habang pauwi, hindi niya maiwasang isipin kung sino ang nagsulat nito at bakit sa kanya ibinigay ang mensahe.

Kinabukasan, bumalik si Khai sa eskwela, ngunit hindi mawaglit sa kanyang isip ang sulat. Sa bawat oras ng klase, iniisip niya ang posibilidad—sino kaya ang humihingi ng tulong? Ano ang ibig sabihin nito?

Pagkatapos ng klase, sa halip na umuwi agad, nagpasya si Khai na maglakad-lakad sa bagong building. Dinala siya ng kanyang mga paa sa isang silid na hindi niya pa nararating dati—ang Silid 13. Isa itong luma at halos napabayaan na classroom, na hindi ginagamit mula nang magbukas ang bagong gusali.

Nasa harapan pa lang siya ng pinto nang maramdaman niyang may malamig na hangin na dumaan. Agad niyang pinisil ang doorknob, ngunit tila may pumipigil sa kanya mula sa pagbukas nito. "Bakit ako nandito?" tanong niya sa sarili. Wala siyang sagot, ngunit naramdaman niya ang kakaibang puwersa na nag-uudyok sa kanya na pumasok.

Nang sa wakas ay mabuksan niya ang pinto, bumungad sa kanya ang isang maalikabok na silid. Malamlam ang liwanag mula sa mga sirang bintana, at ang mga upuan ay magkakapatong, tila matagal nang hindi ginagalaw.

Ngunit ang mas nagpatindig sa kanyang balahibo ay ang isang mesa sa gitna ng silid, kung saan may nakalatag na papel—katulad ng nahanap niya kahapon.

Nilapitan ito ni Khai at agad binasa ang mensahe:

"Naririnig mo ba ako? Nandito lang ako."

Natigilan si Khai. Hindi ito maaaring simpleng biro lamang. May mas malalim na dahilan kung bakit siya nandito, at sa kabila ng kanyang takot, alam niyang kailangan niyang tuklasin ang katotohanan.

Habang tinitingnan niya ang paligid, napansin ni Khai ang isang bintana na bahagyang nakabukas. Nang lapitan niya ito, narinig niya ang isang mahina at pabulong na tinig mula sa likod niya.

"Pakisuyo… tulungan mo ako."

Napalunok siya, at sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niyang hindi siya nag-iisa sa silid na iyon.

To be continued...