Lihim

Chapter 6: Ang Alingawngaw ng Nakaraan

Mabilis ang tibok ng puso ni Khai habang pinagmamasdan ang pigura ng babae sa likod ng mesa. Parang tumigil ang oras—lahat ng kanyang takot, pag-aalinlangan, at mga tanong ay sabay-sabay na bumagsak sa kanya. Pero hindi siya makagalaw. Parang ang mga paa niya ay nakabaon sa sahig ng silid, at ang malamig na hangin na dumadaloy sa paligid nila ay nagpapakawala ng mas matinding takot kaysa dati.

Si Liana, na nasa tabi niya, ay nanatiling nakahawak sa kanyang braso. Hindi rin siya makapagsalita, pero alam niyang kailangan nilang magkaalaman kung ano talaga ang nangyayari sa lugar na iyon.

“Siya ba si Amelia?” bulong ni Liana, halos hindi marinig sa sobrang hina ng kanyang tinig. Ngunit bago pa makasagot si Khai, biglang naglaho ang pigura ng babae, parang usok na tinangay ng hangin.

Muling bumalik ang katahimikan sa silid. Ang tanging naririnig nila ay ang malalalim nilang paghinga. Sa ilalim ng liwanag ng kanilang mga flashlight, hindi na nila muling nakita ang pigura, pero alam nilang naroon pa rin ito—nakabantay, nagmamasid.

“Kailangan nating malaman kung anong nangyari sa kanya,” sabi ni Khai, habang ibinabalik ang atensyon sa liham na kanilang hawak. “Ang mga sulat na ito, ang mga guhit… Lahat ng ito, parang nag-uugnay sa atin sa kanya.”

“Pero paano? At bakit ikaw?” tanong ni Liana, halatang nababalot na ng kaba.

Hindi makasagot si Khai. Naisip niya na simula noong una siyang nakakita ng mga liham, para bang may isang hindi nakikitang pwersa na nagtutulak sa kanya patungo sa lihim na nakatago sa Silid 13. Ngunit bakit siya? Ano ang dahilan kung bakit siya ang tinatawag ng mga alingawngaw ng nakaraan?

Nang matapos nilang basahin ang sulat, muling tinitigan ni Khai ang mesa sa gitna ng silid. May mga bakas ng alikabok dito, ngunit may isang lugar na malinis—parang may bagay na matagal nang nakalagay doon na ngayon ay wala na.

Lumapit si Liana at iniangat ang isang sulok ng mesa, kung saan nakita nila ang isang piraso ng papel na bahagyang nakatago sa ilalim. Agad itong kinuha ni Khai, at nang buksan niya ito, nakita nilang hindi ito isang liham, kundi isang lumang larawan.

Ang larawan ay isang klase ng mga estudyante, at sa gitna nito ay ang isang babae na hindi nila kailanman nakita—pero sa parehong oras, pamilyar. Ang kanyang mga mata ay tila nagdadala ng kwento, isang kwentong puno ng lungkot at misteryo. Si Amelia iyon—walang duda.

“Siya nga,” bulong ni Khai. “Si Amelia.”

Ngunit habang patuloy nilang tinitingnan ang larawan, may isang detalye na nagpatigil sa kanila. Sa likod ng mga estudyante, may isang pamilyar na silid—Silid 13. Nasa harap ng pinto si Amelia, at parang siya ang sentro ng atensyon ng buong klase. Ngunit ang mas nakakakilabot ay may isang anino sa gilid ng larawan, isang bagay na hindi bahagi ng larawan ng mga tao. Isang malabong pigura na halos hindi maaninag, pero naroon, nakatayo sa tabi ni Amelia, parang nagbabantay.

“Parang may sumusunod sa kanya…” sabi ni Liana habang pinag-aaralan ang larawan. “Baka ito ang dahilan kung bakit siya nawawala.”

“Pero bakit siya? At sino ang anino na iyon?” tanong ni Khai. Muling bumalik sa kanya ang bigat ng kanyang mga alalahanin. Parang hindi lamang ang mga sulat ang nagdadala ng mga sagot, kundi ang mga tanong mismo ang nagpapakita ng mas malalim na misteryo.

Maya-maya, isang malakas na tunog ang sumabog mula sa dulo ng silid, parang may nahulog. Agad silang napalingon at nakita nila ang isang pinto sa likod ng mesa na noon ay hindi nila napansin. Bahagya itong nakabukas, at mula roon, naririnig nila ang mahihinang yabag ng mga paa, parang may naglalakad papalayo sa kanila.

“Tara,” bulong ni Khai, hinila ang braso ni Liana. Hindi sila maaaring manatiling hindi gumagalaw. Kailangan nilang malaman kung ano ang nasa likod ng pinto.

Pumasok sila sa maliit na silid sa likod ng Silid 13. Dito, mas maliit ang espasyo at mas madilim, at may amoy ng lumang papel at alikabok. May mga lumang aklat at gamit sa mesa, tila mga gamit na iniwan na ng mga estudyante noong araw. Ngunit sa gitna ng silid ay isang bagay na mas nagpatigil sa kanilang galaw—isang lumang notebook, nakalatag sa ibabaw ng mesa.

Dahan-dahang kinuha ni Khai ang notebook, at nang buksan niya ito, bumungad ang mga pahina na puno ng mga guhit at mga sulat. Nakakabahala ang nilalaman—mga imahe ng mga mata, mga anino, at mga kakaibang hugis na tila galing sa imahinasyon ng isang taong takot na takot. Ngunit ang mas nakakabahala pa ay ang mga huling pahina ng notebook, kung saan nakita nila ang mga salitang paulit-ulit na isinulat:

"Nandito siya. Hindi siya umaalis. Huwag mo akong iiwan."

Liana ay napalunok. “Ito ang sulat ni Amelia. Dito siya nagsulat bago siya nawala.”

Tahimik si Khai, pinag-aaralan ang mga pahina. Ang bawat salita ay parang nagdadala ng bigat ng pagkabalisa at takot, at ramdam niya ang matinding pangamba sa bawat linya. Hindi na lang ito simpleng misteryo—ito na ay isang pangako ng panganib. At kung hindi sila mag-iingat, baka sila rin ang maging biktima ng mga lihim na itinatago ng Silid 13.

“Hindi tayo maaaring tumigil dito,” sabi ni Khai, habang isinasara ang notebook. “Kailangan nating malaman kung ano talaga ang nangyari sa kanya. Kung sino ang nasa likod ng lahat ng ito.”

Tumango si Liana, bagama’t halatang takot na rin siya. Ngunit pareho silang alam na hindi sila maaaring umatras na sa puntong ito. Ang mga alingawngaw ng nakaraan ay muling bumabalik, at ngayon, nasa kanilang mga kamay ang susi upang malaman ang katotohanan—o ang maaaring maging kanilang kapahamakan.

Habang paalis sila ng Silid 13, isang malakas na pag-uga ang naramdaman nila, parang gumagalaw ang buong gusali. Tumakbo sila papalabas, ngunit bago pa man sila makalabas nang tuluyan, isang malamig na boses ang narinig nila mula sa likuran:

“Huwag kayong umalis. Kailangan niyo akong tulungan.”

Nang lumingon si Khai, nakita niyang muli ang pigura ni Amelia—mas malinaw na ngayon, nakatayo sa gitna ng silid, may mga luhang dumadaloy sa kanyang mga mata.