Lihim

Chapter 4: Mga Pagpapakita

Nang sumunod na araw, napansin ni Khai na parang mas mabigat ang paligid ng eskwelahan. Sa bawat hakbang niya, tila ba may malamig na aninong sumusunod sa kanya. Ang mga usap-usapan sa paligid tungkol sa Silid 13 ay muling bumalik sa isipan ng mga estudyante. Hindi maiwasan ng ilan ang magkwento ng mga kababalaghan—ang mga kakaibang ingay sa gabi, ang mga bintanang biglang nagbubukas, at ang mga aninong dumadaan sa silid nang wala namang tao.

Si Khai ay tila hinihiwalay sa normal na takbo ng buhay ng kanyang mga kaklase. Pakiramdam niya, habang mas lumalalim ang kanyang pagpasok sa misteryo ng Silid 13, lalong lumalayo siya sa mundong kanyang nakasanayan. Maging ang kanyang mga kaibigan, napapansin ang kanyang pagiging tahimik at tila malalim na pag-iisip, pero hindi nila maintindihan kung ano ang nagaganap sa kanya.

Pagkatapos ng klase, nagpasya si Khai na bumalik sa library. May mga tanong na kailangang masagot—sino si Adrian? At ano talaga ang nangyari kay Amelia? Sa loob ng mga lumang libro at record ng eskwelahan, alam niyang may mga kasagutan. At may bahagi ng isip niya na nagsasabing ito lamang ang paraan para maunawaan ang buong lihim.

Pagpasok niya sa library, agad siyang dumiretso sa seksyon ng mga lumang dokumento ng eskwelahan. Naghanap siya ng mga tala tungkol sa mga nakaraang estudyante, umaasang makakahanap siya ng mas maraming impormasyon tungkol kay Adrian at kay Amelia. Matapos ang halos isang oras ng paghahanap, nakakita siya ng isang lumang yearbook mula sa batch na sinasabing kinuha si Amelia.

Sa bawat pahina, tinitingnan ni Khai ang mga mukha ng mga estudyante, hanggang sa sa wakas, natagpuan niya ang larawan ni Adrian. Matangkad, seryoso ang itsura, at may kakaibang tingin sa kanyang mga mata. Sa ilalim ng larawan, may nakasulat:

"Adrian Salvador – Pangulo ng Student Council, Scholar, at Dating Kasintahan ni Amelia Velasco."

Napatigil si Khai sa binasa niya. Si Adrian at Amelia pala ay may mas malalim na relasyon. Ngunit bakit walang nagsabi tungkol dito? Bakit tila tinakpan ang katotohanan?

Habang patuloy siyang nagbabasa, may isang artikulo mula sa lumang school paper na tumalon sa kanya:

"Misteryosong Pagkawala: Amelia Velasco, Nawawala sa Ilalim ng Kakaibang mga Pangyayari."

Habang binabasa niya ang artikulo, isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa kanya. Si Amelia ay nawawala hindi lamang dahil sa isang aksidente o pangkaraniwang dahilan. Ayon sa ilang estudyante, bago siya mawala, madalas siyang makitang nag-iisa sa Silid 13, tila may kinakausap kahit walang ibang tao sa silid. At matapos ang ilang linggo ng mga kakaibang pangyayari, bigla na lang siyang hindi nakita muli.

Muling bumalik ang kilabot kay Khai. Pakiramdam niya, ang kwento ni Amelia ay nagiging mas mabigat sa kanyang kalooban. Parang hindi na ito simpleng misteryo ng pagkawala—tila ba may isang pwersa na sumasakal sa lahat ng kasangkot sa kwentong ito, kasama na siya.

Habang isinara ni Khai ang yearbook, napansin niyang nag-iisa na lang siya sa library. Wala nang ibang estudyante, at tila ba sumasapit na ang gabi. Nakaramdam siya ng kakaibang lamig, at parang may mga matang nagmamasid sa kanya. Agad niyang inilagay ang yearbook pabalik sa estante at nagmamadaling lumabas ng silid.

Sa kanyang paglakad sa madilim na pasilyo, narinig niya ang mga yapak na tila sumusunod sa kanya. Mabilis niyang nilingon ang likuran, ngunit walang tao. Ngunit alam niyang hindi siya nag-iisa. Ramdam niya ang bigat ng presensya ng isang anino na hindi niya nakikita.

Mabilis siyang naglakad patungo sa pintuan ng gusali. Pero bago siya makalabas, biglang nag-flash ang mga ilaw sa pasilyo. Sa isang iglap, sumindi at namatay ang mga ilaw, na para bang may gustong iparating sa kanya.

At doon, sa dulo ng pasilyo, nakita niya ang isang pigura—isang babae, nakatayo at nakatingin sa kanya. Hindi niya maaninag ang mukha nito, ngunit ang kanyang tindig at ang kanyang anyo ay tila pamilyar.

"Amelia?" bulong ni Khai sa sarili, ngunit nang kumurap siya, nawala ang pigura.

Tumayo siya sa kanyang kinatatayuan, tinatabunan ng takot ang kanyang katawan. Alam niyang hindi na siya makakabalik sa dati. Ang misteryo ng Silid 13, ang mga lihim ng nakaraan, at ang mga aninong nagpapakita sa kanya ay hindi basta-basta mawawala. May pwersang umaakay sa kanya na harapin ang lahat ng ito—at walang takas.

Sa muling pag-ilaw ng mga bumbilya, mabilis na umalis si Khai, ngunit alam niyang ang mga sagot ay palapit na. At sa bawat hakbang na papalayo sa eskwelahan, mas nararamdaman niya ang mga mata ng nakaraan, sumusunod sa kanya, naghihintay ng kanyang susunod na hakbang.

To be continued...