Lihim

Chapter 5: Ang Lihim ng mga Guhit

Kinabukasan, hindi mapakali si Khai. Hindi niya matanggal sa isip ang mga kakaibang pangyayari sa Silid 13. Sa bawat oras na siya’y nag-iisa, parang naririnig pa rin niya ang bulong ng malamig na hangin at ang tinig na humihingi ng tulong. Sa likod ng kanyang mga mata, naaalala niya ang pigura ng babaeng nakita niya sa pasilyo—malabo ngunit pamilyar, parang si Amelia.

Sa buong maghapon sa eskwela, napansin ni Khai ang bigat ng kanyang mga hakbang. Kahit ang mga kaklase niya ay napapansin na rin ang kanyang pagiging tahimik at parang naguguluhan.

“Khai, okay ka lang ba?” tanong ni Liana nang magkasalubong sila sa corridor. Dati, hindi sila madalas mag-usap, pero simula nang malaman ni Liana ang tungkol sa mga kakaibang nangyayari kay Khai, tila ba nagkaroon sila ng hindi maipaliwanag na koneksyon.

“Oo, ayos lang ako,” sagot ni Khai, pilit na ngumingiti, pero alam niyang hindi ito totoo. Sa kanyang loob, puno siya ng mga tanong, at kahit papaano, nararamdaman niya na si Liana ay bahagi ng mga sagot na kailangan niyang malaman.

“Bakit parang hindi ako naniniwala sa'yo?” Lumapit si Liana at tinitigan si Khai nang may pagtataka. "Mukhang maraming iniisip ka. Tungkol ba ito sa Silid 13?"

Napabuntong-hininga si Khai at tumango. “Oo. Hindi ko maintindihan, pero pakiramdam ko, hindi ko na mababalik ang dati. Parang may kung ano sa silid na iyon na nagbubukas ng isang bagay—isang bagay na hindi ko pa lubusang nauunawaan.”

Tahimik silang naglakad patungo sa isang tahimik na bahagi ng paaralan. Wala masyadong estudyante rito, at tila ba sa bawat hakbang nila, ang mundo ng eskwela ay unti-unting nagiging isang kakaibang lugar. Pagdating nila sa isang lumang upuan sa tabi ng bintana, umupo si Khai at nilabas ang kanyang sketchpad mula sa bag.

Nakaupo si Liana sa tabi niya, pero nanatiling tahimik, hinihintay ang susunod na sasabihin ni Khai.

“Kagabi, hindi ako makatulog,” panimula ni Khai habang binubuklat ang kanyang sketchpad. “Paulit-ulit kong naiisip ang mga nakita ko. Kaya nagsimula akong gumuhit. Hindi ko alam kung bakit, pero parang kailangan kong mailabas ito.”

Ipinakita ni Khai ang mga guhit niya kay Liana. Sa bawat pahina, may mga eskinitang madilim, mga aninong walang mukha, at isang pamilyar na pigura—ang babaeng nakita niya sa pasilyo. Ngunit sa huling pahina, naroon ang isang silid, malabo, puno ng mga alikabok, at sa gitna nito ay isang mesa. Sa mesa, may isang liham—at sa liham, may mga nakasulat na salitang hindi niya maalala kung paano niya naguhit: "Naririnig mo ba ako?"

Napatingin si Liana sa mga mata ni Khai. “Khai… ito ba ang nakita mo? O may iba pa?”

Hindi sumagot agad si Khai. Sa halip, nag-isip siya nang malalim. “Hindi ko sigurado,” sabi niya sa huli. “Pakiramdam ko, hindi ko alam kung totoo ba lahat ng ito, o baka bunga lang ng imahinasyon ko. Pero isang bagay ang sigurado ako—may koneksyon ang lahat ng ito sa pagkawala ni Amelia.”

Nagtagal pa ang kanilang pag-uusap tungkol sa mga guhit ni Khai. Si Liana ay tila lalong nagiging interesado, lalo na sa mga detalye ng kanyang mga naalala sa Silid 13. Napansin din ni Khai na kahit si Liana ay parang may alam sa mga nangyari noong nakaraan. Hindi ito sinabi ni Liana nang direkta, pero ang mga tanong niya, ang paraan ng kanyang pagsasalita, ay tila nagpapahiwatig na hindi siya ganap na dayuhan sa misteryong ito.

Sa kanilang pag-uusap, napag-usapan nila ang posibilidad na ang mga guhit ni Khai ay maaaring paraan ng mensaheng galing sa nakaraan. "Ang mga guhit mo," sabi ni Liana, "baka hindi lang simpleng produkto ng utak mo. Puwedeng ang mga ito'y mga alaala, mga piraso ng katotohanang nagtatago sa dilim ng Silid 13."

Bagaman naguguluhan, alam ni Khai na kailangan nilang bumalik sa silid para makahanap ng higit pang mga sagot. Napagdesisyunan nilang pumunta roon kinagabihan, kapag wala nang tao sa paaralan. Ngunit alam nilang kailangan nilang maghanda—hindi lamang sa mga kakaibang bagay na maaaring makita nila, kundi pati na rin sa kanilang mga emosyon.

Pagdating ng gabi, tumambay sila sa mga upuan malapit sa gusali ng Silid 13. Madilim na ang paligid, at ang malamig na hangin ay tila may dalang mensahe mula sa nakaraan. Tahimik si Khai at si Liana habang pinagmamasdan nila ang gusali. Naramdaman ni Khai ang bahagyang pagkaluskos sa kanyang likuran, ngunit nang lumingon siya, wala naman siyang nakita.

“Khai…” bulong ni Liana. “Nararamdaman mo ba ito?”

“Oo…” sagot ni Khai, ramdam ang malamig na panginginig sa kanyang mga buto.

Nang makita nilang walang tao sa paligid, mabilis silang pumasok sa gusali. Ang bawat yapak ay naglalakbay sa katahimikan ng gabi, at bawat ingay ay parang kumakalat sa buong paaralan. Pagdating nila sa harap ng pinto ng Silid 13, muling naramdaman ni Khai ang malamig na hangin, ngunit sa pagkakataong ito, hindi lamang lamig ang dala nito—parang may puwersa itong nagsusumamo na huwag silang pumasok.

Ngunit sa kabila ng takot, pinasok nila ang silid.

Sa loob, ganap na kadiliman ang bumungad sa kanila. Nagsindi sila ng flashlight, at muling bumalik ang mga alikabok at mga luma at sirang mesa na kanilang nakita noong una silang pumasok. Ngunit sa pagkakataong ito, may kakaibang pagbabago. Sa mesa sa gitna ng silid, naroon muli ang isang sulat, ngunit tila mas bago ito kaysa sa mga nakita ni Khai dati.

Dahan-dahan nilang binuksan ang liham, at sa loob nito, nakasulat:

"Huwag niyo akong iiwan. Nandito lang ako."

Biglang kumulog sa labas, at ang kidlat ay nagliwanag sa buong silid. Sa mga sandaling iyon, sa gilid ng kanilang mga mata, nakita nilang may isang anino sa likuran ng mesa—isang pigura ng babae, tahimik na nakatingin sa kanila.

Napalunok si Khai. Sa kauna-unahang pagkakataon, hindi na lamang ito usapin ng mga liham o mga guhit. Totoo na ang lahat ng ito. Ang nakaraan ay muling bumabalik, at sila ang napiling mga saksi sa pagbubukas ng mga lihim na matagal nang naitago sa Silid 13.