Lihim

Chapter 3: Ang Anino sa Dilim

Kinabukasan, tulala si Khai sa klase. Habang nagpapaliwanag ang kanilang guro tungkol sa mga bagong aralin, hindi niya maiwasang mag-isip ng kung ano ang natuklasan niya sa library. Estudyanteng nawawala, natagpuan na walang malay sa Silid 13. Ang pangalan ni Amelia ay naglalaro sa kanyang isipan, at hindi niya maiwasang maramdaman ang bigat ng misteryo sa kanyang paligid. Pakiramdam niya, ang mga lihim ng nakaraan ay unti-unti nang lumalapit, naghihintay lamang na mabunyag.

Pagkatapos ng klase, sa halip na makipag-usap sa kanyang mga kaibigan o dumiretso pauwi, nagpasya siyang bumalik sa Silid 13. May nag-udyok sa kanyang loob, isang kakaibang pwersa na tila humihila sa kanya pabalik sa lugar na iyon. Wala siyang eksaktong plano, pero alam niya na ang mga sagot ay nandoon. Kailangan niyang malaman kung ano ang nangyari kay Amelia, at bakit tila siya ang piniling makakita ng mga liham.

Sa bawat hakbang niya papunta sa lumang gusali, ramdam ni Khai ang malamig na hangin na pumapalibot sa kanya. Habang papalapit siya sa Silid 13, tila mas bumibigat ang kanyang pakiramdam. Nang narating niya ang pinto ng silid, naroon muli ang hindi maipaliwanag na lamig na tila dumadaan sa kanyang kaluluwa.

Sa pagkakataong ito, walang pag-aalinlangan, binuksan niya ang pinto. Hindi na siya nagulat nang makita ang eksenang bumungad sa kanya—ang mga alikabok, ang mga nakapatong na upuan, at ang mesa sa gitna na tila hinihintay siya. Ngunit may isang bagay na nagbago. Sa ibabaw ng mesa, hindi na lamang isang liham ang naroon. May isang lumang libro, balot ng alikabok at tila matagal nang hindi nahahawakan. Katabi nito ang isa pang sulat, mas punit at luma kaysa sa mga nauna.

Binasa ni Khai ang sulat, at sa bawat linya, lalo siyang kinikilabutan.

"Adrian, naririnig mo ba ako? Ipinagkatiwala ko sa’yo ang aking lihim, ngunit hindi mo ako natulungan. Nawawala ako, at kailangan ko ng tulong mo. Ngunit alam kong hindi ka makakabalik. May oras pa para sa’yo. Pakisuyo, huwag mo akong pabayaan tulad ng ginawa niya."

Agad na bumilis ang tibok ng puso ni Khai. Sino si Adrian? At bakit tila nagkakamali ang sulat na ito sa pangalan niya? Bakit parang mayroon pang ibang tao na kasangkot sa misteryong ito? Pakiramdam ni Khai, hindi lamang si Amelia ang biktima ng mga pangyayari sa Silid 13. May iba pang kasangkot, at mas malalim pa ang kanilang koneksyon kaysa sa inaakala niya.

Habang patuloy niyang iniisip ang mga huling salita sa sulat, napansin niyang unti-unting umaalon ang hangin sa loob ng silid. Ang mga bintana ay unti-unting sumasara nang walang pumipihit sa kanila, at ang liwanag mula sa labas ay lalong nagdilim. Sa gilid ng kanyang paningin, may nakita siyang anino, mabilis na dumaan sa pader ng silid.

Napalunok si Khai at agad na umikot para hanapin ang pinagmulan ng anino. “Sino ka?” tanong niya, ang kanyang tinig ay nanginginig sa kaba at takot. Wala siyang narinig kundi ang tunog ng kanyang sariling hininga at ang mahina at kakaibang kaluskos ng mga lumang kahoy na sahig.

Nang magtungo siya sa sulok ng silid, nakita niya ang bintanang bahagyang nakaawang. Ngunit bago niya ito maabot, isang malamig na tinig ang narinig niya mula sa likod.

“Adrian... bakit mo ako iniwan?”

Nanlaki ang mga mata ni Khai at halos hindi siya makagalaw sa takot. Hindi iyon simpleng bulong tulad ng dati—mas malalim, mas malinaw, at mas malapit sa kanya ngayon. Mabilis siyang lumingon, ngunit walang tao sa kanyang likuran. Tanging ang maalikabok na silid at ang mga sirang upuan ang bumungad sa kanya.

Pinilit ni Khai na huminga nang malalim. Sinubukan niyang kalmahin ang sarili, ngunit ang kilabot sa kanyang katawan ay nananatili. Alam niyang hindi siya nag-iisa, kahit pa walang ibang tao na nakikita ang mga nangyayari sa kanya. Sino ang bumubulong sa akin? tanong niya sa kanyang isip.

Matapos ang ilang minuto ng walang kibo, nagpasya siyang umalis na ng silid. Ngunit habang siya ay palabas, isang bagay ang muling gumuhit sa kanyang atensyon—ang lumang libro sa ibabaw ng mesa. May bahagi sa loob niya na ayaw itong galawin, pero may mas malakas na boses ang nagtutulak sa kanya na basahin ito.

Dahan-dahan, lumapit si Khai at dinampot ang libro. Halos mabunot ang kanyang hininga nang makita niyang may nakaukit sa pabalat nito:

“Para kay Adrian...”

Muling bumalik sa kanyang isipan ang pangalang iyon. Sino si Adrian? Anong koneksyon niya kay Amelia? Bakit tila siya ang dapat tumanggap ng lahat ng ito?

Nang buksan ni Khai ang libro, nabalot ng usok ang kanyang paligid. Sa mga pahina, may mga larawan at kwento na tila may kinalaman sa mga dating estudyante ng eskwelahan. Ngunit may isang pahina na agad umagaw ng kanyang atensyon—isang larawan ng isang grupo ng mga kabataan, nakatayo sa harap ng Silid 13. Sa gitna ng larawan, naroon si Amelia, nakangiti, kasama ang isang batang lalaki na mukhang pamilyar. Sa ilalim ng larawan, may simpleng nakasulat:

"Ang Lihim ng Nakaraan: Si Adrian at ang Silid 13."

Muli siyang kinilabutan. Ang batang lalaki sa larawan ay tila kapareho ng mga nakikita niyang anino. Ngunit mas nakakatakot ang hinala na bumubuo sa kanyang isipan. Kung si Adrian ang tinutukoy ng mga liham, maaaring hindi lang ito simpleng kwento ng isang nawawalang estudyante. May mas malalim at mas madilim na sikreto sa likod ng mga liham, at alam ni Khai na nasa gitna na siya nito.

Habang nakatingin siya sa lumang larawan, naramdaman niyang may malamig na hangin ang muling dumaan sa kanyang tabi. Kasabay nito, may narinig siyang mahina ngunit malinaw na bulong sa kanyang tainga.

"Khai... tulungan mo akong tapusin ito."

Napatigil siya. Hindi na Adrian ang tinatawag ng tinig. Siya na ang kinakausap nito.

At sa pagkakataong iyon, alam niyang wala nang atrasan. Kailangan niyang malaman ang buong katotohanan—tungkol kay Amelia, kay Adrian, at sa lihim na nagkukubli sa dilim ng Silid 13.

To be continued...