de verloren wereld(dutch/nederlands)

hoofdstuk 9: Keuzes

Wards POV: 

Stilte pad? Wat bedoelen ze daar nu weer mee. Ik zit diep in gedachte en merk niet dat Robine, Kayleigh en Iris tegen elkaar zijn aangekropen. Als ik Robine angst hoor uitkramen kijk ik pas op. Als ik me omdraai zie ik dat de monsters zijn ontwaakt en langzaam onze kant binnen komen. Kayleigh en Iris laten hun zaklamp vallen en Robine houd hem juist steviger vast. Ik loop naar ze toe en kruip tegen ze aan. We proberen met zijn alle naar de deur te rennen maar zodra we monster tegen komen merk ik dat het helemaal geen slim idee was.  We worden ingesloten in het midden van het klaslokaal. Het is te donker om iets te zien dus we zien ook niet wie het zijn. Een van de monsters schiet op me af en ik duik van schrik in elkaar. Mijn zaklamp heb ik nog vast. Ik verwacht elk moment dat de klauwen in mijn nek ofzo komen maar dat moment komt niet. Als ik langzaam mijn ogen open zie ik dat ik met mijn zaklamp in het gezicht van het monster schijn. Hij kruipt van pijn achteruit en stoot zo andere monsters omver. 'Ze zijn bang voor licht' roep ik. Ik zie dat Robine een pad maakt voor Kayleigh en Iris om hun eigen zaklampen terug te pakken. We gaan met de ruggen tegen elkaar staan en schakelen zo de monsters uit. Als ik zie dat Iris bezig is met een ander monster en een monster op haar afvlieg schiet ik haar te hulp. Ze schijnt het ene monster in de ogen en ik de ander. Zo gaan we met zijn vieren door tot er bijna niks meer over is. Als we in het rond kijken zie ik er nog 4. 

Robines POV: 

Er zijn nog 4 monsters over. Het is te donker om te zien wie het zijn, maar we rennen allemaal op een monster af. Als ik de mijne down heb zie ik Kayleigh aarzelen. Iris en Ward zijn nog bezig met hun monster. 'Kayleigh waar wacht je op' vraag ik geïrriteerd. 'I-ik kan het niet' krijg ik als antwoord. 'Wat niet' vraag ik weer. 'Ik kan het niet. Ik kan hem niet doden. Dat mag niet' schreeuwt Kayleigh in tranen. 'Wie is het dan' vraag ik weer. 'M- meneer van de W-weijer' zegt Kayleigh stotterend. Ik zie dat Iris en Ward het nu ook klaar hebben. Ik wil nog iets tegen Kayleigh zeggen, tot ik iets in mijn ooghoeken zie. De monsters bij Iris én bij Ward komen weer tot leven. Ik wilde nog kijk uit roepen maar ik werd bij mijn keel gegrepen. Dit monster had geen nagels zoals mevrouw Stubbe. Hij knelde zijn armen om mijn nek en probeerde me te laten stikken. Ik zag dat hetzelfde gebeurde bij Ward en Iris. Ik wend me weer tot Kayleigh. 'Kayleigh, ik begrijp hoe je je voelt. Zo voelde ik me net ook. Ik ga jou hetzelfde vertellen als jij tegen mij hebt gezegd. Het is maar een droom. Een droom en niks is echt. Als je straks wakker wordt weet hij hier niks van' probeer ik er zachtjes uit te krijgen. Ik zie Kayleigh nog net door haar knieën zakken. Dit wordt haar dood. Ik hoor Ward en Iris worstelen om uit de greep van de monster te komen. 'Kayleigh luister, jij bent onze laatste hoop. Het is nu alles of niks. Doe je het niet, gaan we er allemaal aan. Doe je het wel, kun je onze levens redden' zeg ik. 'Ik weet dat het super moeilijk is, maar dit jij bent echt onze laatste hoop nu' zeg ik weer. 

Iris' POV: 

Robine heeft Kayleigh proberen over te halen om meneer van de Weijer wel knock out te slaan maar het is maar de vraag of ze het ook echt gaat doen. Als het monster zijn armen dichter om me heen slaat krijg ik geen adem meer. Ik zie dat Robine en Ward hetzelfde probleem hebben. 'Kayleigh alsjeblieft' fluister ik. Voor ik het weet wordt mijn beeld zwart en hoor of zie ik niks meer. 

Als ik mijn ogen weer open zie ik dat Kayleigh huilend over een lichaam gebogen zit. Ik zie dat Ward en Robine nog op de vloer liggen. Ik loop naar ze toen. Ik voel nog een hartslag dus dat is een goed teken. Bij Ward hetzelfde zijn hart klopt ook nog. Als ik naar Kayleigh toeloop zie ik een dat de kaak van Meneer van de Weijer uit de kom ligt en zijn borstkas een aparte vorm heeft. Ik ga naast Kayleigh op de grond zitten in een kleermakerszit. 'Ik wilde het niet' zei ze met tranen in haar ogen. 'Weet ik' zeg ik meelevend. Robine wordt nu ook wakker. 'Dankje, Kayleigh. Voor alles' zegt ze. Ze geeft Ward een hand en strekt hem omhoog. Samen gaan we om Kayleigh heen staan. 'je weet dat dit de enige optie was toch' vraagt Ward. Kayleigh blijft stil. 'Het moest een keer gebeuren, want ik denk niet dat er nog docenten leven en dat ze allemaal in zo'n shader zijn veranderd' zegt Robine. 'Shader' vraag ik. 'Een naam voor deze monsters. Ze kunnen niet tegen licht dus shader' legt Robine uit. Kayleigh staat op met tranen in haar ogen. Ik en Robine gooien een arm om haar rug en Ward komt erbij. 'We zullen hier zijn. Net zoals we er voor Robine waren toen ze het zo moeilijk had nadat ze uit de vriendengroep was gezet' zeg ik troostend en we geven Kayleigh een groepsknuffel. 

OMG, dit was alweer hoofdstuk 9. waarschijnlijk gaat het volgende hoofdstuk vooral over Kayleigh. Dan komen jullie er ook een beetje achter waarom dit zo moeilijk was voor haar hopelijk hebben jullie veel leesplezier gehad met dit deel!